Τα τελευταία χρόνια, με πρόσχημα την οικονομική κρίση, γίνεται μια έντονη προσπάθεια ανασύνταξης του καπιταλισμού, μια σφοδρή επίθεση στον χώρο της εργασίας και κατ’ επέκταση στους ίδιους του εργαζόμενους. Εργασιακές συνθήκες και συμβάσεις του παρελθόντος, όπως η πενθήμερη, οκτάωρη, μόνιμη εργασίας, οι αποζημιώσεις, η άδεια, η ασφάλιση, η κυριακάτικη αργία, το δικαίωμα στην απεργία κ.α. καταπατώνται και καταργούνται συστηματικά. Η λύση που χρειάζεται ο καπιταλισμός και οι υποστηρικτικοί σε αυτόν μηχανισμοί βρίσκεται ακριβώς σε αυτή την ανελέητη επίθεη εναντίον των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους. Ο στόχος είναι το περεταίρω κέρδος και το μέσο η ελαστικοποίηση της εργασίας.
Μέσα σε αυτό το νέο, υπό διαμόρφωση περιβάλλον βλεπουμε να πρωτοστατούν εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων, αλλά και εργολαβικές εταιρίες, καλύπτοντας ένα πλατύ φάσμα παραγωγικών κλάδων. Οι δραστηριότητες των παραπάνω εταιριών αφορούν τόσο τον ιδιωτικό τομέα, όσο και συμφωνίες με το δημόσιο. Αναλαμβάνουν έργα μέσω προσυμφωνημένων διαγωνισμών, αλλά και πιέζουν για τη διαμόρφωση του συνολικού εργασιακού περιβάλλοντος. Κάποια χτυπητά ονόματα τέτοιων εταιριών είναι Adecco, InGroup Mellon, Manpower, EuroTraining και Teleperformance.
Φυσικά, η εταιρική αυτή μορφή δεν είναι γέννημα της κρίσης, αφού προϋπάρχει αυτής. Ο Μιχ. Ρέππας θέτει ήδη από το 1998 τη νομοθετική βάση της ενοικίασης εργαζομένων, δηλαδή πολύ πριν την εμφάνισή της στην εργασιακή μας πραγματικότητα. Οι πρώτοι που αγκαλιάζουν και εφαρμόζουν τη νέα εργασιακή συνθήκη είναι τα δημόσια πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, το μετρό και οι τράπεζες, με πρώτες τις Eurobank και Alpha.
Εκείνο που καθιστά τέτοιου είδους εταιρίες υποδειγματικές στον κόσμο των αφεντικών, αλλά και στόχους για εμάς, είναι ότι προωθούν το πλέον χυδαίο εργασιακό περιβάλλον ως φυσιολογική εξέλιξη. Ένα εργασιακό περιβάλλον που, κάνοντας ακόμα εμφανέστερη την αναλωσιμότητα του εργατικού δυναμικού, δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης εργαζόμενου-εταιρίας. Ταυτόχρονα, δημιουργεί ένα πεδίο διάσπασης στους τομείς της εργασίας, αποξενώνει τους συναδέλφους μεταξύ τους και διαχωρίζει τους μόνιμους από τις ενοικιαζόμενες. Στόχος της διάσπασης αυτής είναι η αποδυνάμωση των εργατικών διεκδικήσεων, με τη θέσμιση των εταιριών ενοικίασης και των εργολάβων ως ενδιάμεσο παράγοντα μεταξύ εργοδότη/τριας και εργαζομένου/ης. Με αυτή την τακτική οι εργαζόμενοι καθίστανται ιδιαίτερα ευάλωτες απέναντι σε μαφιόζικες εργοδοτικές πρακτικές, απειλές, εκβιασμούς, ακόμα και εκφοβισμούς. Σε αυτό το περιβάλλον εργοδοτικής τρομοκρατίας έρχεται να προστεθεί και η έλλειψη σταθερού εργασιακού χώρου, αφού ο ενοικιαζόμενος καλείται να αλλάζει τόπο εργασίας ακόμα κι από μέρα σε μέρα.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ανάμεσα στις τάξεις των ενοικιαζόμενων υπάρχουν ομάδες εργαζομένων που υφίστανται ακόμα πιο ακραία εκμετάλλευση. Γυναίκες εργάτριες, που συχνά χρησιμοποιούνται ως προσωπικό καθαρισμού, μετανάστριες και μετανάστες εργάτες, νέοι και νέες που δεν δικαιούνται παρά τον υπο-κατώτατο μισθό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα απότελεί η περίπτωση των ενοικιαζόμενων καθαριστριών στη ΝΟΚΙΑ, οι οποίες φτάνοντας σε ηλικία συνταξιοδότησης και μη έχοντας συμπληρώσει τα απαιτούμενα ένσημα, εξαναγκάζονται από τον εργολάβο να εργαστούν απλήρωτες μέχρι να βγουν στη σύνταξη. Αυτές οι κατηγορίες εργατών/εργατριών αποτελούν εν τέλει την πρώτη επιλογή των εταιριών ενοικίασης, καθώς όντας πιο ευάλωτες στις απαιτήσεις των εργοδοτών καθίστανται διαχειρίσιμες και πλήρως εκμεταλλεύσιμες. Ενοικιαζόμενοι και εργολαβικοί όχι μόνο δεν έχουν κανένα ουσιαστικό δικαίωμα σε συλλογικές διεκδικήσεις εξαιτίας της πολυδιάσπασής τους, όχι μόνο δεν τολμούν να απεργήσουν ή να λείψουν από τη δουλειά λόγω ασθένειας, τοκετού κ.λπ., αλλά ούτε καν συμπεριλαμβάνονται στην ετήσια σύμβαση ντροπής που υπογράφει η ξεπουλήμένη ΓΣΕΕ με τα αφεντικά.
Όλες οι συνθήκες που περιγράφονται παραπάνω αποκρυσταλλώνουν τις τακτικές του ντόπιου κεφαλαίου στο πλαίσιο πάντα της παγκόσμιας οικονομικής κρήσης. Τα ντόπια αφεντικά δεν αποτελούν μια απομονωμένη ελίτ, αλλά είναι άρρηκτα συνδεμένα με το διεθνές κεφάλαιο, συμμετέχουν ισότιμα στους κύκλους συσσώρευσης, αναδιάρθρωσης και διάσωσης των κερδών του, πατώντας πάνω στις εργάτριες και τους εργάτες.
Εμείς από τη μεριά μας δεν ερχόμαστε από κάποιον άλλον κόσμο. Δε ζούμε σε κάποια γυάλα, μακριά από την καθημερινότητα. Τις ίδιες συνθήκες βιώνουμε, στις ίδιες σχέσεις εκμετάλλευσης αντιστεκόμαστε. Κάθε μέρα βρίσκουμε τρόπους να ορθώνουμε τις μικρές ή τις μεγάλες αρνήσεις μας. Όταν πάμε για δουλειά και δε χτυπάμε εισιτήριο, αποφεύγοντας τους ελεγκτές, όταν οργανώνουμε και στηρίζουμε μαχητικά τις απεργιακές κινητοποιήσεις, όταν σαμποτάρουμε τα μέσα ελέγχου των ζωών μας. Στη δουλειά στεκόμαστε δίπλα στους συναδέλφους όταν χρειάζονται στήριξη, μειώνουμε την ένταση της εργασίας, είτε λουφάροντας συλλογικά, είτε επεκτείνοντας το διάλειμμα, είτε δουλεύοντας πιο αργά.
Ως εργαζόμενοι αναγνωρίζουμε τη μισθωτή εργασία ως καταναγκασμό. Γι’ αυτό προσπαθούμε να προσθέσουμε έναν ακόμα τρόπο αντίστασης ενάντια στα συμφέροντα των αφεντικών. Τα σπασίματα, οι μπογιές, οι καταστροφές και τα σαμποτάζ είναι κομμάτι των καθημερινών αντιστάσεών μας, μια μικρή μόνο απάντηση στον καταναγκασμό και την τρομοκρατία των προϊσταμένων, των αφεντικών και των ρουφιάνων τους. Με τα μέσα μας αυτά προκαλούμε συμβολικό και πραγματικό κόστος στα συμφέροντά τους και χτίζουμε ένα ακόμη ανάχωμα στην επίθεσή τους εναντίον μας. Να ξέρουν ότι θ’ απαντάμε με χίλιους τρόπους κάθε μέρα στη βία που δεχόμαστε.
Ως αναρχικοί, ως αγωνιζόμενοι προσπαθούμε μέσα από τον λόγο και τη δράση μας να επικοινωνήσουμε με τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους, να αναπτύξουμε περεταίρω τον διάλογο εντός της τάξης μας. Έναν διάλογο που στοχεύει στη δημιουργία συλλογικής συνείδησης αγώνα και στην ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων. Στηρίζουμε την οργάνωση στους χώρους εργασίας σε αυτοοργανωμένα σωματεία και μακριά από τους κομματικούς συνδικαλιστές, καθώς και την εξωθεσμική οργάνωση των εργατών/τριών και των καταπισμένων στην καθημερινότητα, σε συνελεύσεις γειτονιάς, στέκια και καταλήψεις.
Το διάστημα 25/3-5/4 επιτεθήκαμε, σπάζοντας και λερώνοντας με χρώμα τις προσόψεις των εργολαβικών εταιριών καθαρισμού και φύλαξης
– ΑΝΑΞ στην οδό Ιθάκης στην κυψέλη
– Αττικά Κτήρια, στην οδό Αχαρνών στη Νέα Χαλκηδόνα
– Globe Williams, στη Λεωφόρο Αλίμου
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΜΟΡΦΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ
Σπάστες, Μπογιατζήδες Απεργοί και λοιποί Σαμποτέρ
