(Εξώφυλλο)
Το τελευταίο διάστημα πολύ σάλιο, μελάνι κι εγκεφαλικά κύτταρα σπαταλήθηκαν γι’ αυτό το ερώτημα. Αναμφίβολα, οι εκλογές αυτές είναι ιδιαίτερες ‒ αν μη τι άλλο, θα πρέπει να καθιερώσουμε οι πολιτικοί να μην τολμούν να εμφανίζονται καθόλου δημόσια. Eίναι πράγματι υπέροχο, να μην τσαντίζεται κανείς (και να ξεσπάει ποιος ξέρει πού) με τα κομματικά πανηγύρια στις πλατείες. Αν δεν βλέπεις πολύ τηλεόραση, η ψυχική ηρεμία και η κριτική σου σκέψη είναι σε έναν βαθμό δυνατές μέσα στην όλο και πιο εκνευριστική πραγματικότητα. Το καλύτερο θα ‘ταν, πριν πάει κανείς να το ρίξει, να κλείσει το χαζοκούτι μερικές μέρες πιο πριν και ν’ αφιερώσει τον χρόνο αυτό στο να σκεφτεί σοβαρά τις δυνατότητες και τις επιλογές του. Ας τα βάλουμε κάτω λοιπόν.
(συνέχεια στο κεντρικό με θέματική «Άμεση Δημοκρατία»)
Τα κουκιά είναι μετρημένα. Ουσιαστικά υπάρχουν δύο επιλογές ‒ στην πραγματικότητα δηλαδή η εξής μία: μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα (για όσους/ες εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο κοινοβουλευτικό σύστημα).
Το μνημνονιακό μπλόκ
(ή «αχ… ναι… κι άλλο κι άλλο!!!»)
Είναι όλοι αυτοί που εδώ και χρόνια, για το καλό της χώρας πάντα, με την εντολή της πλειοψηφίας πάντα (για να λέμε και τις πικρές αλήθειες), με τα «κατορθώματά» τους έφεραν την κατάσταση εδώ που είναι ‒ και καθόλου κατά τύχη, ούτε κατά λάθος. Ήξεραν άραγε τι έκαναν;…μήπως θέλετε να απαριθμήσουμε τις αρπαχτές τους, τα σκάνδαλα κ.λπ. ‒ δεν νομίζουμε πως χρειάζεται, έτσι; ΣΙΓΟΥΡΑ ήξεραν λοιπόν, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει πως όταν το πράμα αγριέψει θα την κάνουν νύχτα, κι αν χρειαστεί θ’ απολαμβάνουν κάπου στο εξωτερικό τα εκατομμύρια από τις μπίζνες τους, θα γίνουν υψηλόβαθμα στελέχη πολυεθνικών εταιριών, διεθνών οργανισμών κ.λπ. Είναι όλοι αυτοί/ές που λένε πως δεν υπάρχει άλλη λύση από το να χαμογελάσουμε υποτακτικά και να παραδώσουμε γη και ύδωρ στους νέους μας σωτήρες, που είναι καλοί άνθρωποι και νοιάζονται για μας. Θα μας δώσουν και ανάπτυξη, θέσεις εργασίας στις επιχειρήσεις τους (με 350 βασικό βέβαια, αλλά κάτι είναι και αυτό ε;) κ.ο.κ.
ΝΔ , ΠΑΣΟΚ, η γλυκιά μας Ντόρα, ο ΛΑΟΣ και ο κρυφοπασόκος Κουβέλης ‒η μετενσάρκωση του Γιωργάκη μας, που συναινεί σε όλα, αρκεί να μπορεί να βάλει τη σαλτσούλα του‒ τιιι ωραία παρέα!
Ξανασκέψου το…
Πάμε τώρα στην αντίπερα όχθη, στους άλλους φιλόδοξους σωτήρες μας.
Το αντιμνημονιακό μπλοκ
(ή κουτσοί στραβοί σε μια παπάρα)
Εδώ τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται κάπως ψυχεδελικά. Από τη μια η κλασική αριστερά: Το ΚΚΕ, σπάνιο πια απολίθωμα μιας περασμένης εποχής (ευτυχώς), νοσταλγοί κομμουνιστικών δικτατοριών, θαυμαστές του Στάλιν, ανέκαθεν εχθροί της ελευθερίας, συνεπείς μονάχα στη συκοφάντηση κάθε αγώνα που δεν ελέγχουν. Για τον ΣΥΡΙΖΑ πάλι τι να πούμε… οι άνθρωποι ακόμα πιστεύουν σ’ ένα ανθρώπινο καπιταλισμό, σε μεταρρυθμίσεις, σε κοινωνικό κράτος. Σοσιαλδημοκρατικός ρομαντισμός σε όλο του το μεγαλείο, το σημαντικότερο όμως είναι πως οι άνθρωποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να κυβερνήσουν: Βολεύονται μια χαρά με το να κάνουν «σκληρή αντιπολίτευση». Αν γενικά είναι κάτι που κάνει την ελληνική κοινοβουλευτική αριστερά γελοία, είναι η ηττοπάθεια, η χλιαρότητα και η απροθυμία της να πάρει ευθύνες. Το έχουν πια αποδείξει.
Απ’ την άλλη έχουμε φιλόδοξους δικτάτορες τύπου Καζάκη που ονειρεύονται τον στρατό να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, υπερδεξιούς τύπους σαν τον Καμμένο, που θα κάνουν τα πάντα για τους Έλληνες κεφαλαιούχους, αλλά και τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Κοινό τους είναι πως όλοι τάζουν ισχυρό, ανεξάρτητο και καθαρό έθνος.
Το γεγονός και μόνο πως ένα Χ της % συμπολιτών μας συμπαθεί και αβαντάρει νεοναζί και νοσταλγούς του Χίτλερ είναι δείγμα πως σ’ αυτή την χώρα αργά η γρήγορα θα πρέπει να ξανασφαχτούμε μεταξύ μας… δυστυχώς. Όποιος/α σκέφτεται να τους ψηφίσει, καλό θα ήταν να ενημερωθεί πρώτα για το ποιόν τους (μια καλή αρχή είναι ο «φάκελος Χρυσή Αυγή» στην ιστοσελίδα jungle report) και να μην είναι αφελής: Οι επιλογές όλων μας κρίνονται, και καμιά φορά μπορεί να ‘χουν και βαριές συνέπειες.
Καταλήγοντας, φτάνουμε σ’ ένα δυσβάσταχτο (για όσους ψάχνουν λύση μέσα από τις εκλογές) συμπέρασμα: Ό,τι σκατά κι αν ψηφίσεις, την καταδίκη τη δική σου κι αυτή των επόμενων γενεών υπογράφεις. Πολλοί θα πουν «ωραία, και τι να κάνουμε, ν’ αφήσουμε την τύχη μας στα χέρια των κομματόσκυλων; Κάτι θα πρέπει να ψηφίσουμε τέλος πάντων». Σίγουρα, κυρίως λόγω της ανόδου της ακροδεξιάς (και ειδικά της ναζιστικής εκδοχής της) οι εκλογές αυτές δεν είναι όπως άλλες που θυμόμαστε, γι’ αυτό η σκέψη να το ρίξει κανείς σε κάποιο μικρό κόμμα έχει μια βασιμότητα, όπως βασιμότητα έχει πάντα κι αυτή για αποχή. Είτε το ένα επιλέξει κανείς είτε το άλλο, ένα είναι εκείνο που πρέπει να ‘χει στον νου του: Αν υπάρχει μια λύση, αυτή μπορεί πλέον να ‘ναι μόνο η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, η οποία χτίζεται με αγώνες και στους αγώνες, στον δρόμο, στις γειτονιές, στις πλατείες, στις γενικές συνελεύσεις κ.ο.κ., γι’ αυτό ό,τι κι αν αποφασίσουμε να κάνουμε τώρα, αυτό που έχει ζωτική σημασία είναι ότι πρέπει όλοι να συνεχίσουμε αδιάλειπτα αυτού του είδους τη δράση για την οικοδόμησή της. Για να κάνουμε την επανάσταση που θα ανατρέψει το καθεστώς, που θα εκδιώξει τους νταβατζήδες του μόχθου μας, ντόπιους και ξένους, θα κοινωνικοποιήσει τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, και θα δώσει την εξουσία στις λαϊκές συνελεύσεις.
Κλείνοντας, θα δώσουμε τον λόγο σ’ έναν αγωνιστή, μέλος της 17Ν, που 10 χρόνια τώρα σαπίζει μαζί με άλλους αγωνιστές στα μπουντρούμια του κράτους:
«Η εξέγερση είναι μονόδρομος. Αλλιώς δεν γλιτώνουμε απ’ αυτή την τραγωδία. Η διαπίστωση ότι έρχεται κοινωνική έκρηξη είναι πλέον κοινός τόπος. Οι ισχυροί την τρέμουν, οι αναλυτές τους την υπολογίζουν για το φθινόπωρο, το πολύ τον χειμώνα. Εγώ όμως δεν μιλώ για έκρηξη, αλλά για την αναγκαία εξέγερση. Τη ζωογόνο εξέγερση για την κοινωνική αναγέννηση, την κάθαρση, τη λύτρωση από την τραγωδία. Όμως τον νου μας, λέω, στη σπίθα. Οι παλιές, φθαρμένες ηγεσίες, μόνο βρεγμένα σπίρτα φέρνουν. Εδώ θέλει σπίθα από χέρια και ψυχές μπουρλοτιέρηδων. Σπίθα όχι απ’ αυτές στα τελειώματα της φωτιάς, που τρεμοσβήνουν, αλλά στην καινούργια αρχή της, στο άναμμα που φουντώνει».
~Δημήτρης Κουφοντίνας, Απρίλιος 2012
