Η άνοιξη έρχεται.
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος απ’ όταν η παρούσα ολιγαρχία ξεκίνησε να απειλεί με λουτρό αίματος τον λαό της Τουρκίας και του Κουρδιστάν, εαν χάσουν την απόλυτη πλειοψηφία που εδώ και 13 χρόνια κατέχουν.
H Newroz (Νέα Μέρα) έρχεται.
Μια παλιά γιορτή που έρχεται από τη Μεσοποταμία για το καλωσόρισμα της άνοιξης στις 21 Μαρτίου.
Η ιστορία έχει ειπωθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια, και αφορά την ημέρα της νίκη της αρχαίας εξέγερσης εναντίον ενός καταπιεστικού τύραννου. Για τον κοινωνικό αγώνα στην Τουρκία όμως, υπάρχει πάντα άμεση σύνδεση με την κουρδική αντίσταση για εθνική ανεξαρτησία. Μια απαγορευμένη, παράνομη ημέρα εδώ και χρόνια για το Τουρκικό κράτος, μια ημέρα σφαγής. Αλλά και η μέρα της αντίστασης και της εξέγερσης των Κούρδων και των επαναστατών της Τουρκίας. Ένα από τα κέρδη της ειρηνευτικής διαδικασίας μεταξύ του Τουρκικού κράτους και του ΡΚΚ (Partiya Karkerên Kurdistanê – Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν) ήταν ότι τα τελευταία 3 χρόνια επετράπη ο ερτασμός της Newroz. Θα ήταν όμως εξαιρετικά αισιόδοξο να υποθέσουμε ότι και τούτη τη χρονιά θα συμβεί ότι και στις τρείς προηγούμενες. Αντιθέτως, μετά το Newroz αναμένεται να ξεσπάσει αμοιβαία βία, τέτοια που δεν έχουμε ξαναδει.
Ξεκινώντας από την 7η Ιουνίου ημέρα εκλογών του περασμένου έτους, το τουρκικό κράτος – το οποίο σήμερα ελέγχεται εξ’ ολοκλήρου από τον Erdogan και το στενό ολιγαρχικό κύκλο του – άρχισε να χρησιμοποιεί μια νέα μορφή πολιτικής που βάζει εμπρός μια συνεχή βία εναντίον οποιασδήποτε αντιπολιτευόμενη φωνής, προκειμένου να διατηρήσουν τον έλεγχο της πολιτικής εξουσία, για την οποία ένιωσαν την απειλή ότι χάνουν τόσο κατά τη διάρκεια της εξέγερσης στο πάρκο Gezi(2013) όσο και με την εμφάνιση της πιθανότητας να χάσουν την απόλυτη πλειοψηφία (Εκλογές 2015).
Σηματοδοτούμενο από τις βομβιστικές επίθεσεις τοπικών παραρτημάτων του HDP (Halkların Demokratik Partisi – Δημοκρατικό Κόμμα του Λαού) στα τέλη Μαίου αλλά και την βομβιστική επίθεση της τελευταίας συγκέντρωσης του HDP στο τέλος της προεκλογικής περιόδου, στο Diyarbakir στις 5 Ιουνίου -που υποτίθεται ότι έγιναν από τα τουρκικά μέλη του ISIS -, αυτό το νέο κύμα βίας έγινε το προεκλογικό εργαλείο της εκστρατείας του ΑΚΡ και του Erdogan για τις πρόωρες εκλογές της 1ης Νοεμβρίου (2015).
Στις 20 του Ιούλη το χτύπημα στο Suruç (και πάλι από Τούρκο μέλος του ISIS) στοίχισε τη ζωή σε 33 επαναστάτες και ουσιαστικά στόχευσε το πολιτικό έδαφος όπου αναπτύχθηκε και διασταυρώθηκε η εξέγερση του Gezi και η Rojava. Μερικές μόνο ημέρες αργότερα το κράτος ξεκίνησε να βομβαρδίζει τα στρατόπεδα του PKK στο Βόρειο Iraq σπάζοντας έτσι την ειρηνευτική διαδικασία. Αυτό συνεχίστηκε με τη στρατιωτική πολιορκία και τις σφαγές στο Silopi, Cizre, Nusaybin και πολλές άλλες πόλεις που είναι διακεκριμένα οχυρά της αντίστασης ενάντια στο φασισμό. Το σχέδιο ήταν να δώσει μια μικρή γεύση της δεκαετίας του ’90, φέρνοντας τη φωτιά πάλι σε αυτή τη περιοχή και ως εκ τούτου να αξιώσουν πλήρως ότι πιστεύουν ότι τους ανήκει, δηλαδή η απόλυτη πολιτική εξουσία. Κατά μία άποψη αυτό το πέτυχαν καθώς και πάλι απέκτησαν στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου την απόλυτη πλειοψηφία.
Από την άλλη, είναι μέγα σφάλμα να υποθέτουμε ότι η καταπίεση θα έχει μια ομαλή πορεία, ειδικά στη γη όπου η αντίσταση για την ελευθερία έχει μια ιστορική παράδοση και όπου οι άνθρωποι μάχονται για την ίδια τους την ύπαρξη. Τάφροι σκαφτήκαν, τεράστια οδοφράγματα ανεγέρθηκαν συνοδευόμενα από την πολιτοφυλακή -της οπλισμένης με RPGs και ΑΚ- νεολαίας.
Στη συνέχεια ήρθε η βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα, η οποία στοίχισε τη ζωή σε 109 συντρόφους μας – πάλι από τα ίδια υποτίθέμενα μέλη του ISIS. Αυτό δημιούργησε ένα τεράστιο κοινωνικό τραύμα και φυσικά μετά από αυτό κατέστη αδύνατο να διαδηλώνεις. Σταμάτησε τα κινήματα στο δρόμο στα δυτικά της Τουρκίας και έδωσε στο καθεστώς Erdogan ένα ομαλότερο έδαφος για να ξεκινήσει έναν πλήρους κλιμακας πόλεμο στο Βόρειο Κουρδιστάν, καταπιέζοντας τα πολιτικά πλήθη και τους αντιπάλους του και ξεκινώντας την υλοποίηση των νέων «κυρώσεων για την τρομοκρατία», όπως αυτοί επιθυμούν.
Σύμφωνα με εκθέσεις της συνόδου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διέρρευσαν φαίνεται ότι ο Erdogan έχει καταφέρει επίσης να πάρει από την Δύση το “πράσινο φως” (ή κάτα κάποιο τρόπο να τους κάνει να σιωπήσουν) γι’ αυτά που συμβαίνουν στην Τουρκία χρησιμοποιώντας το χαρτί του προσφυγικού. Στο μεταξύ αυξάνει την υποστήριξή του στις διάφορες τζιχαντιστικές ομάδες που πολεμούν ενάντια στο καθεστώς του Assad αλλά και των Κούρδων στην Συρία. Ενώ χάνει την διεθνή του αξιοπιστία, ο Erdogan κατάφερε να παραμείνει ως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην Μέση Ανατολή. Από αυτή την αντίληψη, η βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα μπορεί να χαρακτηριστεί ως το οριακό σημείο. Καταρχήν, η πολύ απειλητική λαϊκή εξέγερση στη Δυτική Τουρκία αποφεύχθη. Η ειρηνευτική διαδικασία μεταξύ του κράτους και του PKK σταμάτησε ολοκληρωτικά και ο απροκάλυπτος φασισμός σε όλες του τις εκφάνσεις υιοθετήθηκε ως η νέα επίσημη ιδεολογία του Τουρκικού κράτους. Ο Erdogan τώρα πια, ενώ θεωρείται μιά απρόβλεπτη ωρολογιακή βόμβα από τη Δύση και τις ΗΠΑ, αφέθηκε και αφήνεται ακόμη και να υπερβεί τις “κόκκινες γραμμές” του κεφαλαίου με την κατάσχεση μέσων ενημέρωσης, εφημερίδων,ιδιοκτησιών και σχολείων (η πλειοψηφία των οποίων ανήκει στην αντιπολιτευόμενη Κίνηση του Gulen,μιάς ομάδας η οποία έχει την υποστήριξη των ΗΠΑ και συνεργάστηκε με το AKP μέχρι το 2013).
Ενώ συμβαίναν όλα αυτά, η αντίσταση στα “προσφάτως κατειλημμένα” Κουρδικά οχυρά,ακολούθησε ένα πολύ ενδιαφέρον δρόμο, κατα κάποιο τρόπο παρόμοιο με την εμφάνιση του YPG (Yekîneyên Parastina Gel – Μονάδες Λαϊκής Άμυνας) στην Rojava. Κάποτε γνωστοί ως ταραχοποιοί, τα μέλη των νεανικών πολιτοφυλακών που πρόσκεινται στο PKK, με την ονομασία YDG-H (Τevgera Ciwanen Welatparêz Yên Şoreşger – Πατριωτικό Επαναστατικό Κίνημα Νεολαίας), μετατράπηκαν σε μικρές στρατιωτικές μονάδες (YPS: Yekîneyên Parastina Sivîl Μονάδες Πολιτικής Άμυνας), ικανές να κρατήσουν τον τουρκικό στρατό μακριά από τις- προσφάτως ανακυρηχθείσες ώς αυτόνομες περιοχές. Με με την επίταση του πολέμου στις κουρδικές πόλεις, χιλιάδες νέων οργανώθηκαν υπό αυτές τις στρατιωτικές μονάδες και ξεκίνησαν να διεξάγουν έναν αμυντικό πόλεμο εναντία στις δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού. Με τον καιρό, η στρατιωτική αποτυχία της αντιμετώπισης αυτών των ανυπάκουων νέων οδήγησε το Τουρκικό κράτος στην υϊοθέτηση μιας νέας στρατιωτικής τακτικής. Δηλαδή επιδίωξαν την εκκένωση των γειτονιών όπου δραστηριοποιούνται, με το βομβαρδισμό τους,με τανκς και όλμους και ουσιαστικά την ισοπέδωση τους. Χιλιάδες άμαχοι πολίτες και εκατοντάδες μαχητών έχουν σκοτωθεί από τότε, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν αφήσει τα σπίτια τους και δεκάδες πόλεις έχουν καεί εκ θεμελίων όπως το Cizre και το Sur. Δεν πρέπει να υποτιμηθεί ότι αυτές οι μικρές στρατιωτικές μονάδες ιδρύθηκαν από τους ντόπιους, όχι το PKK, και παρόλο που υποστηρίζονται σε εξοπλισμό αλλά και γενικότερα από το Κουρδικό κίνημα, στηρίζονται ακόμη στις δικές τους δυνάμεις. Το PKK δεν έχει ακόμη παρέμβει αποφασιστικά σε αυτή την νέα κατάσταση, κυριώς λόγω των φυσικών εμποδίων, όπως τα χιονισμένα βουνά.
Από την μία, θα ήταν αφελές να υποθέσουμε ότι αυτά τα νέα μέτρα θα περιοριστούν στην περιοχή του Κουρδιστάν. Συνοπτικές εκτελέσεις, μαζικές συλλήψεις, καταστολή, συνεχείς απειλές και παρενοχλήσεις, τυχαίες δολοφονίες εναντίων των επαναστατών στην Δυτική Τουρκία, έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα.
Από την άλλη, τα πλήθη που από παλιά συνδέονταν με την κρατική ιδεολογία έγιναν ξανά η κυρίαρχη φωνή της κοινωνίας, νομιμοποιώντας, πανηγυρίζοντας και βοηθώντας ενεργά τις σφαγές εναντίον των Κούρδων και των επαναστατών. Η ήδη υφιστάμενη πόλωση εντός της κοινωνίας συνεχίζει να βαθαίνει, και το κράτος έχει σαν τελευταίο καταφύγιο για να καταφέρει να κρατήσει την πολιτική εξουσία και να αποφύγει έναν πιθανό εμφύλιο πόλεμο ένα πλήρη, απροκάλυπτο και αναμφισβήτητο φασισμό. Για τους αισιόδοξους αυτή η κατάσταση είναι μη βιώσιμη και καταδικασμένη να καταλήξει στην πτώση του καθεστώτος, αλλά για κάποιους άλλους, σύμφωνα με τα λόγια του Erdogan “είναι η Νέα Τουρκία”.
Η ιστορία έχει την καλοσύνη να μας δείξει ότι οι κοινωνικοί και επαναστατικοί αγώνες έχουν τα πάνω και τα κάτω τους,σίγουρα όμως αυτή η κατάσταση δεν θα μείνει χωρίς αντίσταση, αν όχι αήττητη.
Με τον ερχομό της άνοιξης το χιόνι στα βουνά θα λιώσει, ανοίγοντας ένα ελεύθερο μονοπάτι για τους αντάρτες μαχητές. Η αντίσταση στις πόλεις και τα χωριά του Κουρδιστάν και στις γειτονιές της Instabul συνεχίζει εαν και όχι για πάντα. Ο πόλεμος και οι αντιφάσεις πρόκειται να φτάσουν σε ένα καινούριο επίπεδο καθώς ο πόλεμος έχει γίνει η μόνη μορφή πολιτικής.
Υάνκι
Μετάφραση/ Επιμέλεια : Άπατρις
