Η Λάσπη: Αυτή που σέρνεται όλο το χοιροστάσιο – Μπάτσοι πολιτικοί, κεφάλαιο και Ελληναράδικος συρφετός.
Η Αξιοπρέπεια: Αυτή που δίδαξαν οι τέσσερις σύντροφοί μας στο Βελβεντό – και δίνει το μέτρο της περηφάνιας μας γι’ αυτούς.
Ε λοιπόν…
…Ζήτω
«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει τη δική του ανθρώπινη αξία ή να πραγματοποιήσει συνακόλουθα την πλήρη του ανάπτυξη, αν δεν αναγνωρίσει την αξία των συνανθρώπων, του και, σε συνεργασία μ’ αυτούς, δεν πραγματοποιήσει τη δική του ανάπτυξη διαμέσου αυτών. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να χειραφετηθεί, αν δεν χειραφετεί ταυτόχρονα εκείνους που βρίσκονται γύρω του. Η ελευθερία μου είναι ελευθερία όλων, γιατί δεν είμαι πραγματικά ελεύθερος –ελεύθερος όχι μόνο στη σκέψη αλλά και στην πράξη– αν η ελευθερία και το δικαίωμά μου δεν βρίσκουν την επιβεβαίωση και την επικύρωσή τους στην ελευθερία και το δικαίωμα όλων των ανθρώπων, που είναι ίσοι με μένα».
~Μιχαήλ Μπακούνιν
Η Αναρχία
«Ήμουν αναρχικός σε όλη μου τη ζωή κι ελπίζω ότι είμαι και τώρα. Θα το θεωρούσα πράγματι πολύ θλιβερό να γινόμουνα στρατηγός και να εξουσιάζω ανθρώπους με στρατιωτική πυγμή [..] πιστεύω όπως πάντα στην ελευθερία που στηρίζεται στην αίσθηση ευθύνης. Θεωρώ την πειθαρχία απαραίτητη αλλά θα πρέπει να είναι αυτοπειθαρχία, εμπνεόμενη από έναν κοινό σκοπό κι ένα ισχυρό αίσθημα συντροφικότητας».
~Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι
Ρε Κουφάλες!
«Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν τον θάνατο των συντρόφων τους, δεν ξεχνούν τα βασανιστήρια, δεν ξεχνούν την αδικία, δεν ξεχνούν την καταπίεση, δεν ξεχνούν την τρομοκρατία των μεγάλων δυνάμεων. Και όχι μόνο δεν ξεχνούν: ανταποδίδουν το χτύπημα».
~Χάρολντ Πίντερ
Υ.Γ. Υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι ν’ ανταποδώσει κανείς με ουσιαστικό τρόπο τα άτιμα χτυπήματα που δέχτηκαν οι σύντροφοί μας, πισθάγκωνα δεμένοι, από μπάτσους και δημοσιογράφους. Γι’ αυτό, ας μην παρεξηγηθεί καθόλου η κατακλείδα του τελευταίου παραθέματος: όπως έγραψε αλλού ένας σύντροφος, όταν «έρθει η μέρα μας», εμείς δεν θα βασανίσουμε κανέναν…
