Είναι οφθαλμοφανές ότι οι κοινωνικό-πολιτικές συγκυρίες έχουν οδηγήσει την πλειοψηφία του κόσμου σε μια βαθειά εξαθλίωση. Φυσικός παράγοντας για αυτήν την εξαθλίωση δεν μπορεί να είναι άλλος πέρα από τα οικονομικά προφανές παράγωγο των εργασιακών σχέσεων.
Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι με το πέρας της χρυσής εποχής (δεκαετίες 80-90) και εντονότερα μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, οι εργασιακές σχέσεις χειροτερεύουν διαρκώς. Όμως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους αγώνες για τα εργασιακά δικαιώματα. Από την στιγμή που ξεκίνησε η επίθεση στα εργατικά κεκτημένα, το εργατικό κίνημα στάθηκε ανάξιο να αφουγκραστεί την πραγματικότητα, με συνέπεια να μείνει προσκολλημένο είτε σε συντεχνιακά ζητήματα είτε να προσπαθεί να διατηρήσει δικαιώματα και σχέσεις του παρελθόντος.
Στέκεται ανάξιο να αποτελέσει ένα πραγματικά επαναστατικό-εξεγερσιακό κίνημα, αφού στη προσπάθεια του να μην χάσει τα κεκτημένα του προηγούμενου αιώνα δεν κατάφερε να θέσει νέα προτάγματα και νέες διεκδικήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της οπισθοδρόμησης των χαρακτηριστικών του, είναι η μετατροπή του συνθήματος από «τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά» σε «τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά».
Αν και είναι εμφανές ότι δεν βρισκόμαστε σε μια προεπαναστατική περίοδο δεν παύει να είναι χρέος μας η δημιουργία συγκυριών που θα οδηγήσουν σε αυτή. Είναι προφανές ότι η ανάγκη για επιβίωση, ως έμφυτο χαρακτηριστικό κάθε έμβιου όντος, τείνει να είναι πρωταρχικό μέλημα όμως για καθέναν που οραματίζεται ένα καλύτερο κόσμο δεν μπορεί να μείνει εκεί. Οφείλουμε να παραγκωνίσουμε αιτήματα και προτάγματα που στοχεύουν στην βελτίωση της καθημερινότητας, ακόμα και αν αυτά έχουν βιοτικό χαρακτήρα, και να επικεντρωθούμε σε εκείνα που στοχεύουν στην ολοκληρωτική αλλαγή της.
Η εργασία δεν μπορεί να υπάρξει έξω από το φάσμα της εξουσίας-καταπίεσης εξ ου και είναι αδύνατον να βελτιωθεί σε τέτοιο βαθμό που να υφίσταται μακριά από αυτές τις σχέσεις. Οι προσπάθειες καλυτέρευσης τους μπορεί να επιφέρουν πρόσκαιρες ευκαιρίες για ανάσες επιβίωσης άλλα ταυτόχρονα όχι μόνο δεν ζημιώνουν τα αφεντικά άλλα συνεχίζουν να τους προσφέρουν υπεραξία (επαναπρόσληψη απολυμένων κ.α.).
Το μοναδικό πρόταγμα που μπορεί να υπάρξει όσον άφορα την εργασία είναι η ολοκληρωτική καταστροφή της και η αναγέννησή της μέσα σε αλληλέγγυα και συντροφικά πλαίσια. Κάτι που είναι αδύνατο να συμβεί μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία. Εξ ου και κάθε είδους αγώνας οφείλει να συμπορεύεται με τον αγώνα για διαρκή ελευθερία και επανάσταση. Γιατί μέχρι να σταματήσει να υπάρχει η μισθωτή σκλαβιά κανείς δεν θα είναι πραγματικά ελεύθερος.
Null
