Εδώ και 77 χρόνια η Παλαιστίνη είναι υπό διαρκή επίθεση. Από τη Νάκμπα του 1948 μέχρι σήμερα, η καθημερινότητα στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα είναι οι έλεγχοι από τις ισραηλινές αρχές, οι επιθέσεις, η καταστροφή, ο εκτοπισμός. Στις 07 Οκτώβρη του 2023 η οργανωμένη Παλαιστινιακή Αντίσταση πραγματοποιεί μια πρωτοφανή αντεπίθεση στην καρδιά του σιωνιστικού μορφώματος. Αυτό που ακολούθησε και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα είναι από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του 21ου αιώνα.. μια γενοκτονία. Μετά από τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, τη δολοφονία πάνω από 65.000 και την ολοσχερή καταστροφή πόλεων, νοσοκομείων, σχολείων, το κράτος-δολοφόνος συνεχίζει ακάθεκτο να μπολιάζει τη ζωή με θάνατο, κόντρα στη διεθνή κατακραυγή και το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης που ξεπήδησε παντού. Στις 19 Σεπτέμβρη, 11 το πρωί, έληξε το τελεσίγραφο εκκένωσης της Γάζας. Όμως, η αντίσταση είναι εκεί. Είτε με την παραμονή των ανθρώπων στον τόπο τους και την διακαή προσπάθειά τους να ξαναχτίσουν τη ζωή τους στα χαλάσματα, είτε με την οργανωμένη αντίσταση με όλα τα μέσα, η επέλαση του IOF (Israel Occupation Forces σε αντίθεση με τον όρο Israel Defence Forces, για να δηλώσει ότι είναι κατακτητές), του γενοκτονικού στρατού του Ισραήλ δεν είναι εύκολη. Η αντίσταση εμφανίζεται από παντού, ακάθεκτη, αιφνιδιάζει τον εχθρό και του προκαλεί πλήγματα διαρκώς. Το να παραδοθούν δεν αποτέλεσε ποτέ επιλογή.
Στην Ινδονησία από τα τέλη του Αυγούστου λαμβάνει χώρα μια από τις μεγαλύτερες και μαζικότερες λαϊκές εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων. Αφορμή στάθηκε η συσσωρευμένη αγανάκτηση για διάφορα κεντρικά ζητήματα, οικονομικά και πολιτικά, αλλά το όριο ξεπεράστηκε με την αύξηση της φορολογίας λόγω του ελλείμματος στον προϋπολογισμό, ενώ ταυτόχρονα ανακοινώθηκε δεκαπλασιασμός του μισθού των βουλευτών και των υπουργών του ινδονησιακού κοινοβουλίου. Μέσα στην αναταραχή η κρατική καταστολή έφτασε στο σημείο να δολοφονήσει έναν 21χρονο οδηγό δικύκλου-ντελίβερι στη Τζακάρτα. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα που οδήγησε στις τεράστιες και έντονα συγκρουσιακές κινητοποιήσεις που ακολούθησαν και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Μάλιστα, μέχρι πρόσφατα ο αριθμός των συλλήψεων έχει φτάσει τις 5.500, ενώ οι άνθρωποι συνεχίζουν να βγαίνουν στον δρόμο ακάθεκτοι και να συγκρούονται με ό,τι μέσο διαθέτουν. Η εξέγερση αυτή έχει δώσει πρόσφορο έδαφος για να ξεπηδήσουν ποικιλόμορφα κινήματα, με ένα από τα πιο ενδιαφέροντα να είναι η σύμπραξη συντροφ(ισσ)ών του ελευθεριακού χώρου που έχουν σχηματίσει ένα αποκεντρωμένο δίκτυο το οποίο εξέδωσε τη Διακήρυξη της Ινδονησιακής Ομοσπονδιακής Επανάστασης του 2025. Στη διακύρυξη αυτή ζητούν τη διάλυση του ενιαίου κράτους και την αντικατάσταση του κοινοβουλίου με έναν Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό χιλιάδων λαϊκών συμβουλίων για την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας.
https://forumvooranarchisme.nl/en/post/proclamation-of-the-indonesian-federalist-revolution-2025
Ταυτόχρονα, από το βράδυ της Δευτέρας 08 Σεπτεμβρίου, το Νεπάλ ζει τη μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Μιλάμε για μια πραγματικά αιματηρή κοινωνική εξέγερση.
Η δολοφονία 29 ανθρώπων και ο τραυματισμός άλλων 633 από τις δυνάμεις της αστυνομίας κατά τη διάρκεια συγκρούσεων είχαν ως αποτέλεσμα την παραίτηση του πρωθυπουργού Κ. Π. Σάρμα Όλι. Παράλληλα, επιθέσεις έγιναν στο κοινοβούλιο, στην περιοχή που διαμένουν οι κρατικοί άρχοντες, και ακολούθησαν κυνηγητά αυτών στα στενά της πόλης, λιντσαρίσματα και επιθέσεις. Όλα αυτά δεν είναι μια στιγμή παραφροσύνης και ανεξήγητου κανιβαλισμού, όπως προσπαθούν να το παρουσιάσουν τα ΜΜΕ, αλλά πρόκειται για την αστείρευτη λαϊκή οργή που ξεχειλίζει, τη αγανάκτηση για τη διαφθορά, τα σκάνδαλα, την πολιτική αλαζονεία, τον υπερπλουτισμό της ελίτ, τη φτωχοποίηση και την αστυνομοκρατία, ενώ το ποτήρι ξεχείλισε όταν η κυβέρνηση προσπάθησε να κλείσει τα social media στη χώρα, φοβούμενη τη δημόσια έκφραση και την οργάνωση των κοινωνικών αντιδράσεων μέσα από τις πλατφόρμες αυτές. Φυσικά, αυτό όχι μόνο όξυνε το κλίμα, αλλά αποτέλεσε και τον βασικό λόγο που αυτή η εξέγερση ονομάστηκε «Η εξέγερση των gen-Z».
Στην «ανεπτυγμένη Δύση», και συγκεκριμένα στη Γαλλία έχουν ξεσπάσει μεγάλες κινητοποιήσεις σε πάνω από 216 πόλεις υπό το κεντρικό σύνθημα «Block everything – Μπλοκάρουμε τα πάντα», μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Μπαϊρού. Στο Παρίσι, στη Μασσαλία, στη Λυών αλλά και σε όλες τις μεγάλες και μικρότερες πόλεις της Γαλλίας, διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους εκφράζοντας την οργή τους απέναντι στον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, τη λιτότητα, τις περικοπές, τις υποχρηματοδοτήσεις στην υγεία και την παιδεία, αλλά και την ευρύτερη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Το βασικό σύνθημα καλεί τον κόσμο να μπλοκάρει όσο περισσότερες κρατικές λειτουργίες γίνεται, να παραλύσει η χώρα και η οικονομία, να κλείσουν οι σταθμοί τρένων, αεροδρόμια, μετρό και επιχειρήσεις, με πλήθος κόσμου να συρρέει στις πόλεις και να συγκρούεται αδιάκοπα με την καταστολή.
Υπάρχει κάποια σύνδεση όλων αυτών;
Όσο μεγάλη απόσταση κι αν μας φαίνεται ότι χωρίζει αυτά τα γεγονότα, στην πραγματικότητα μοιράζονται πολλά περισσότερα από όσα φανταζόμαστε. Ο παλαιστινιακός λαός, αρχικά, καταπιέζεται εδώ και 77 χρόνια από την ισραηλινή σιωνιστική οντότητα, που προσπαθεί να την εκτοπίσει, να την περιορίσει και εν τέλει να την αφανίσει. Ο σιωνισμός είναι μια φασίζουσα πολιτική ιδεολογία που αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, ώστε να «ενώσει τους απανταχού Εβραίους» για να διεκδικήσουν τη δημιουργία κράτους στην Παλαιστίνη και να εκτοπίσουν τους Παλαιστίνιους-Άραβες. Έχοντας εξαρχής την αμέριστη στήριξη της Δύσης, το κίνημα αυτό κατάφερε να διαιωνίσει και να εντείνει τα στερεότυπα, το μίσος και τον ρατσισμό μεταξύ των ανθρώπων που ζούσαν στην περιοχή. Έτσι, αποτέλεσε το απαραίτητο όχημα-μόρφωμα για τη διαίρεση των λαών, ώστε όπως λέει και ένας λαϊκός ποιητής ,να σκοτώνονται οι λαοί, για του αφέντη το φαΐ». Άλλωστε, οι άριες φυλές, με τα καλύτερα γονίδια και την ιστορικά αποδεδειγμένη ανωτερότητα ήταν από πάντα τα μυθοσκευάσματα που αποτελούν το καταφύγιο των ισχυρών ώστε να μπορούν να διχάσουν το προλεταριάτο.
Όλα αυτά, συνεπώς, ήταν πάντα μια προσπάθεια επέκτασης και εδραίωσης της αποικιοκρατικής δύναμης της δύσης και των συμμάχων της στην δυτική ακτή της Ασίας (ο όρος Μέση Ανατολή είναι αποικιοκρατικός όρος), ώστε να μπορεί να ελέγχει καλά την όχι και τόσο φιλόξενη για τα σχέδιά της περιοχή. Αρχικά, η δημιουργία του ισραηλινού κράτους το 1948 έγινε υπό τις ευλογίες της Μ. Βρετανίας, ενώ το Ισραήλ στηρίζεται μόνιμα οικονομικά-ηθικά-στρατιωτικά και νομικά από τις μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ). Ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια ετών αναπτύχθηκε ένα γιγαντιαίο ισραηλινό lobby τόσο στην Αμερική, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό διαδραματίζει έναν ρόλο έντονου ελέγχου και καθοδήγησης των αποφάσεων των υπόλοιπων χωρών, χρησιμοποιώντας πολλές φορές ως έναυσμα το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους ναζί, για να δικαιολογούνται τα εγκλήματα που διαπράτει ενάντια στον λαό της Παλαιστίνης. Η, για 6η φορά, εφαρμογή βέτο από τις ΗΠΑ στον ΟΗΕ στην ψηφοφορία για την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, τα σχέδια του Τραμπ για τη Ριβιέρα της Γάζας, οι χάρτες για το μεγάλο Ισραήλ που προβάλλονται από τον Νετανιάχου, η συνεχιζόμενη χρηματοδότηση και παροχή στρατιωτικού εξοπλισμού, η καταστολή των ποικίλων κινημάτων αλληλεγγύης και η συγκάληψη της γενοκτονίας δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την πραγματική αίτια του αιματοκυλήσματος που συντελείται εδώ και χρόνια. Η βασική στόχευση δεν είναι άλλη από την επέκταση της οικονομικής ηγεμονίας της Δύσης στους λαούς του αραβικού τόξου, αλλά και την πλήρη εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου και των κοιτασμάτων πετρελαίου της ευρύτερης περιοχής.
Παράλληλα, οι Παλαιστίνιες και οι Παλαιστίνιοι πέραν από τους εκτοπισμούς, την καταστροφή της γης τους, τους επικοισμούς και τώρα τη γενοκτονία, υφίστανται ακραία εργασιακή εκμετάλλευση. Τα ποσοστά «δηλωμένης» εργασίας τους στο Ισραήλ μειώνονται συνεχώς (από 40% πριν μερικά χρόνια σε κάτω από 1% πριν τον Οκτώβρη του 2023) και το μεγαλύτερο μέρος των εργασιών που τους επιτρέπεται να κάνουν είναι εκμεταλλευτικές μαύρες εργασίες. Ταυτόχρονα, πληρώνουν δυσβάσταχτους φόρους στο κράτος του Ισραήλ και δεν έχουν κανένα δικαίωμα στης γη τους, που μπορεί να καταπατείται και να καταστρέφεται ανά πάσα ώρα και στιγμή. Τα δικαιώματά τους ως πολίτες του κράτους είναι σαφώς ελάχιστα μπροστά σε αυτά των Ισραηλινών, και η καθημερινότητα είναι μια μόνιμη φυλακή, με ελέγχους, απαγορεύσεις κυκλοφορίας, στρατό κατοχής παντού, δολοφονίες εν ψυχρώ. Έτσι, η παλαιστινιακή αντίσταση αποτελεί πυξίδα για τους αγώνες των λαών ενάντια στην αποικιοκρατία για τους αγώνες για Ελευθερία, Αυτοδιάθεση και Αξιοπρέπεια.
Η Ινδονησία είναι μια χώρα που η πρώτη τακτική επαφή της με Ευρωπαίους ξεκίνησε το 1512, όταν Πορτογάλοι έμποροι, με αρχηγό τον Φρανσίσκο Σερράο προσπάθησαν να μονοπωλήσουν το εμπόριο γαριφάλων και άλλων μπαχαρικών από τις Μολούκες. Από το 1602 πέρασε στον έλεγχο της Ολλανδίας, η οποία το 1800 εγκαθίδρυσε τις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες ως εθνικοποιημένη αποικία. Από τις αρχές του 20ού αιώνα σε πολλά νησιά εκδηλώνονταν εξεγέρσεις ενάντια στις ξένες αρχές. Έπειτα από ένα σύντομο διάστημα κατοχής από την Ιαπωνία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ινδονήσιοι με αρχηγό τον Σουκάρνο κήρυξαν την ανεξαρτησία της χώρας το 1945 και ο Σουκάρνο διορίστηκε ο πρώτος πρόεδρος της Ινδονησίας. Μετά από τετραετείς συγκρούσεις (Ινδονησιακή Επανάσταση) με τους Ολλανδούς, οι οποίοι προσπάθησαν να επανακάμψουν στην περιοχή μετά τον πόλεμο, πέτυχαν την αναγνώριση του κράτους τους ως ενιαίο και ανεξάρτητο το 1949 (347 χρόνια μετά την έναρξη της Ολλανδικής αποικιοκρατίας και 437 από την έναρξη της δυτικής ευρωπαϊκής παρέμβασης στα εσωτερικά της χώρας). Το 1965 ένα πραξικόμημα κατεστάλη από τον στρατό και οδήγησε σε εκτεταμένες αντικομμουνιστικές δράσεις, διαλύοντας το κομμουνιστικό κόμμα, και το 1968 επιβλήθηκε η Νέα Τάξη, η οποία υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ και προσέλκυσε ξένες επενδύσεις με αποτέλεσμα την οικονομική ανάπτυξη λίγων στην Ινδονησία και τη φτωχοποίηση του λαού. Η Ινδονησία ήταν η χώρα που επλήγη περισσότερο από την ασιατική οικονομική κρίση το 1997 με το ΑΕΠ να κατρακυλά στα 34 δισεκατομμύρια δολάρια, από τα 205 δισεκατομμύρια δολάρια που ήταν πριν, με αποτέλεσμα λαϊκές εξεγέρσεις. Οικονομική εξαθλίωση, εργασιακή εκμετάλλευση, διαφθορά, ξεπούλημα των κοινωνικών αγαθών, αντιλαϊκές πολιτικές και μία ευρύτερη απαξίωση της ζωής των από τα κάτω, στον βωμό του κέρδους και της εδραίωσης της εξουσίας των από τα πάνω, μέχρι σήμερα, είναι που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα στην Ινδονησία.
Από την άλλη, το Νεπάλ δεν αποτέλεσε ποτέ αποικία, αλλά ήταν για αρκετά χρόνια ουδέτερο κράτος υπό τον έλεγχο Ινδίας, Μ. Βρετανίας και Κίνας σε έναν πόλεμο συμφερόντων μεταξύ των τριών αυτών μεγάλων δυνάμεων. Με την ανεργία στο 20% και το 8% να εργάζεται στο εξωτερικό και να στέλνει χρήματα πίσω στη χώρα ύψους 33% του συνολικού ΑΕΠ (το υψηλότερο ποσοστό στον κόσμο), με τους μισθούς να αγγίζουν τα 200 ευρώ το μήνα και την οικονομική ελίτ της χώρας να πανηγυρίζει τη χλίδα της, αντιλαμβανόμαστε πόσο βαθιά ταξική είναι η κοινωνία αυτή. Μια κοινωνία που μόλις το 2008 κατάργησε την καταναγκαστική εργασία με νόμο, αλλά στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αναγκάζεται να ζει σε εξευτελιστικές συνθήκες.
Η Γαλλία, η άλλοτε κραταιά αποικιοκρατική δύναμη, φαίνεται τα τελευταία χρόνια να χάνει μεγάλο μέρος της αίγλης της. Έχει καταπνίξει δεκάδες λαούς και φυλές από την Αφρική μέχρι τη Νέα Καληδονία στο αίμα, έχει εξαφανίσει πλήρως ντοπιολαλιές, παραδόσεις και έθιμα σε πάμπολλες περιοχές του πλανήτη και έχει κατακλέψει τον φυσικό πλούτο δεκάδων περιοχών (χρυσός, ορυκτά, πετρέλαιο). Ήταν και θα είναι από τους κυριότερους παράγοντες πόνου, εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης των λαών του κόσμου. Παράλληλα, στο εσωτερικό της στηριζόταν και στηρίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό σε εργατικό δυναμικό από αυτές τις χώρες, το οποίο εκμεταλλεύεται με πενιχρούς μισθούς και άθλιες συνθήκες εργασίας, ενώ ξεπουλάει κι αυτή στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού κάθε είδους κοινωνική παροχή. Στο αποκορύφωμα όλων αυτών το κράτος-μέλος των G7, ενισχύει ανελλιπώς το πυρηνικό οπλοστάσιο του, αυξάνει τον προϋπολογισμό για τον εξοπλισμό του, μετέχει ενεργά σε αποικιοκρατικούς πολέμους (όπως και στην Παλαιστίνη με χρηματοδότηση στον IOF), ενώ έχει αναλάβει ηγετικό ρόλο στην χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό της Ουκρανίας, αλλά και στον επανεξοπλισμό της ΕΕ.
Έτσι, λοιπόν αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά δεν είναι άσχετα μεταξύ τους και τυχαία συμβάντα, αλλά είναι κομμάτια του ίδιου παζλ. Η αποικιοκρατία, ο επεκτατισμός, η κυριαρχία και εν γένει το κρατικό-καπιταλιστικό μοντέλο είναι οι βασικές αιτίες της εξαθλίωσης που βιώνουμε. Η ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας, η μόνιμη διαίρεση μας σε ανθρώπους διαφορετικών ταχυτήτων, κατηγοριών και ευκαιριών είναι ο πυλώνας για την ομαλή λειτουργία του συστήματος αυτού. Από την Παλαιστίνη μέχρι το Νεπάλ, την Ινδονησία και τη Γαλλία, το Κεφάλαιο μάς βασανίζει, μας εξοντώνει, μας δολοφονεί. Παράλληλα, η παγκοσμιοποίηση μάς αφομοιώνει, μας αλλοτριώνει και μας ομογενοποιεί, εξαλείφοντας τις ιδιαιοτερότητες, τις διαφορετικότητες και την ποικιλομορφία μας. «Η αποικιοκρατία βρίσκεται στις λεπτομέρειες πάνω στις οποίες χτίζει το οικοδόμημα της». (Basem Khandaqji). Δεν είναι μια αέναη εχθρική οντότητα που υπάρχει από μόνη της, αλλά μαζί με τον καπιταλισμό και τη θανατοπολιτική αλληλοτροφοδοτούνται χωρίς να ακολουθούν γραμμική πορεία ή να διέπονται από μοντέλο αιτίου-αιτιατού. Στη σύγχρονη εποχή που η ταξική κινητικότητα είναι αμιγώς πιο αναβαθμισμένη από την εποχή του Μαρξ, βλέπουμε την κοινωνία του θεάματος να οργιάζει και την αδηφάγα πάμπλουτη ελίτ να μην έχει κανένα φραγμό να εξοντώσει τα καταπιεσμένα αυτού του κόσμου, για να κυριαρχήσει.
Η ζωή, όμως, δεν μπορεί να περιοριστεί σε κλουβιά και σε αλυσίδες και, όπως γράφει και ο Κάφκα στη «Σωφρονιστική αποικία», νομοτελιακά εξεγείρεται, μετατρέπει τον φόβο και τη θλίψη σε αγανάκτηση κι οργή. Οι λαοί αντιλαμβάνονται σταδιακά, όλο και περισσότερο πως τίποτα δεν χαρίζεται και ο μόνος δρόμος για την ελευθερία, την αυτοδιάθεση και την αξιοπρέπεια είναι ο δρόμος του αγώνα.
…οι εξεγέρσεις γίνονται δεν είναι ουτοπία
Πέραν από τα τέσσερα παραδείγματα που αναλύσαμε λίγο παραπάνω, και όσο γράφουμε το παρόν κείμενο, πολλαπλές εξεγέρσεις ξεπηδάνε σε διάφορα μέρη της γης, όπως στο Λος Άντζελες, στο Περού, στις Φιλιππίνες, στην Ιταλία, στο Εκουαδόρ, στο Τιμορ-Λεστε στην Αργεντινή, στη Μαδαγασκάρη και το Μαρόκο, με παρόμοιες αιτίες, την ταξική καταπίεση, την εκμετάλλευση, τη διαρκή φτωχοποίηση, αλλά και τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του Παλαιστινιακού Λαού από το Ισραήλ. Την ίδια ώρα στον δικό μας μικρόκοσμο που ονομάζεται Ελλάδα ζούμε πολύ αντίστοιχες καταστάσεις. Δολοφονία στα Τέμπη, δολοφονία στην Πύλο, υποκλοπές-παρακολουθήσεις, σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ, στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστ(ρι)ες, κατάργηση ασύλου, ιδιωτικοποιήσεις σε όλα τα βασικά κοινωνικά αγαθά (υγεία, ρεύμα, νερό, παιδεία), ακρίβεια, ανεργία, κατάπτυστα εργασιακά νομοσχέδια (θέσπιση 13ωρου, εκμετάλλευση εργαζομένων, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης, απολύσεις…), νέος ποινικός κώδικας και καταστολή που οργιάζει. Οι μαζικές διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία των Τεμπών και αναβιώθηκαν φέτος στο πλαίσιο του αγώνα για δικαίωση, το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη, οι αποκλεισμοί λιμανιών σε αντίδραση στην έλευση σιωνιστικών κρουαζιερόπλοιων, οι κινητοποιήσεις των αγροτών ενάντια στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και οι φοιτητικές πορείες-καταλήψεις ενάντια στην ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, αναδεικνύουν τη ανάγκη για ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες και στη δική μας «επικράτεια».
Μέσα σε ένα καζάνι που βράζει, ως αναρχικά υποκείμενα δεν βρίσκουμε άλλο δρόμο πάρα μόνο την οργάνωση για την πλήρη καταστροφή του υπάρχοντος και τη σταδιακή οικοδόμηση των οραμάτων μας. Χαιρετίζουμε όλες τις κινήσεις της αγωνιζόμενης κοινωνίας για τη χειραφέτηση, και δεν περιοριζόμαστε σε στείρες αναλύσεις και κριτικές. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η αλληλεγγύη μας πρέπει να δίνεται υπό περιπτώσεις, αλλά στηρίζουμε τα κινήματα που ανακύπτουν και ταυτόχρονα αξιολογούμε και καλλιεργούμε τις δικές μας ιδεολογικές και οργανωτικές βάσεις, ώστε να είμαστε έτοιμα να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, όταν καλούμαστε να δώσουμε τις δικές μας εξεγέρσεις. Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε στο λίγο, αρνούμαστε να υποδουλωθούμε και να προσκυνήσουμε. Προτάσσουμε την οργανωμένη κοινωνική αντεπίθεση των λαϊκών μαζών και της τάξης μας, σε ολόκληρο τον κόσμο.
«Και πού να γείρετε
Όταν ολόκληρος ο κόσμος εξεγείρεται
Πόσο να δείρετε;
Εμένα οι φίλοι μου θα σκοτωθούν στην πύλη
Μ’ αυτούς που ονειρεύονται να κάψουν τη Βαστίλλη»
Api Nere
Αντιεξουσιαστική Ομάδα στο Ηράκλειο
Οκτώβρης 2025
