Η αθηναϊκή μητρόπολη υποδέχτηκε φέτος, και ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, εκατομμύρια τουρίστες και τουρίστριες. Κατέφθασαν με ποικίλους τρόπους, έμειναν στην πόλη για κάποιες μέρες, βγήκαν για βόλτες, κατανάλωσαν, διασκέδασαν, κίνησαν τη βαριά βιομηχανία της χώρας, τον τουρισμό! Η ατμομηχανή της χώρας, έσυρε την οικονομία ακόμη μερικά μέτρα.
Έτσι, όλες οι γειτονιές της Αθήνας -και άλλων πόλεων/τουριστικών θερέτρων φυσικά- γίνονται ξαφνικά εύφορο έδαφος για χρήμα. Όπου όμως υπάρχει ζήτηση, υπάρχει και προσφορά. Οι ιδιοκτήτες δεν έχασαν την ευκαιρία, και βάλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν στην πλατφόρμα ενοικίασης airbnb. Οι εταιρίες αγοράζουν κτήρια με σκοπό να τα αξιοποιήσουν τουριστικά. Η εύρεση κατοικίας δυσκολεύει, τα ενοίκια ανεβαίνουν ραγδαία. Ακόμη και γειτονιές, που κατά τα ΜΜΕ είναι απροσπέλαστες λόγω των κινδύνων που καραδοκούν σε κάθε γωνία, χρησιμοποιήθηκαν από δεκάδες εκατοντάδες τουρίστες.
Τα Εξάρχεια αποτελούν ως γειτονιά ένα ενδιαφέρον παράδειγμα. Συνορεύουν με τον λόφο του Στρέφη, το Πεδίον του Άρεως και το Κολωνάκι. Είναι προφανές ότι αυτό το γεωγραφικό κομμάτι της πόλης, που είναι δίπλα σε πάμπολλες τουριστικές ατραξιόνς, δεν μπορεί να μείνει ανεκμετάλλευτο. Απλώς δεν συμφέρει. Πόσο δε μάλλον, ο λόφος πάνω από τη γειτονιά που αποτελεί μία διέξοδο στον δημόσιο χώρο, σε χώρο έστω και λίγου πρασίνου μέσα στο κέντρο της πόλης, σε έναν χώρο που φιλοξενεί πληθώρα εκδηλώσεων χωρίς αντίτιμο κτλ.
Με αυτά στο μυαλό μας, κατανοούμε γιατί ο λόφος δεν μπορεί να μείνει «ανεκμετάλλευτος» από τα αφεντικά. Ο λόφος περνά σε μία φάση εξευγενισμού -και μάλιστα ραγδαίου-, που σκοπό έχει να μεγιστοποιήσει τα κέρδη των αφεντικών, με κύριους ρυθμιστές το κράτος και τη δημοτική αρχή.
Μέσα σε αυτό το γενικότερο πλαίσιο, εκκενώνεται και κατεδαφίζεται στις αρχές του καλοκαιριού το κατειλημμένο γυμναστήριο, το οποίο στεγαζόταν στον λόφο του Στρέφη, και μάλιστα πολύ κοντά σε μόνιμα σταθμευμένες αστυνομικές δυνάμεις, έξω από το σπίτι του Α. Φλαμπουράρη, επί της Βουλγαροκτόνου. Δεν μας παραξενεύει η επίθεση του κράτους σε ακόμη έναν χώρο αγώνα και αυτοοργάνωσης. Όπως δεν μας παραξενεύουν και κάποιες «συμπτώσεις».
Πόσο τυχαία μπορεί να θεωρηθεί η εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψης μόνο λίγο καιρό αφού άνοιξε πολιτικά το ζήτημα της υπεράσπισης του λόφου μέσα από οριζόντιες και ανοιχτές συνελεύσεις;
Ή κατά πόσο εντάσσεται στην ολομέτωπη επίθεση του κράτους και άλλων θεσμικών φορέων στην ύπαρξή μας στον δημόσιο χώρο, χωρίς άδειες και μεσολάβηση; Από τις απαγορεύσεις κάθε εκδήλωσης στην πλατεία Πρωτομαγιάς (πλην των αδειοδοτημένων, αν και με παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων), μέχρι τις εκδηλώσεις-φιέστες του δήμου στον λόφο του Στρέφη, μας δηλώνεται ανοιχτά ότι, ή θα έρθετε στα μέτρα μας, ή θα σας καταστέλλουμε.
Το κράτος, ο δήμος και τα αφεντικά, δεν μας αφήνουν χώρο. Θα πρέπει εμείς να τον διεκδικούμε. Ή θα βυθιστούμε στην αφομοίωση μέσω της αδειοδότησης των υπάρξεών μας στην πόλη ή θα αντισταθούμε σε κάθε είδους -νέας ή παλαιάς κοπής- επιβολή, από όπου και αν προέρχεται.
Αλληλεγγύη στο κατειλημμένο γυμναστήριο
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις
Να επανοικειοποιηθούμε τον δημόσιο χώρο, απέναντι σε κράτος, αφεντικά, δημοτική αρχή και κάθε λογής ιδιοκτήτες
καρόσι
