Τον Ιούλιο του 1943 ο πιλότος Αντουάν ντε Σαίντ-Εξυπερύ πετώντας πάνω από τον ουρανό μιας Ευρώπης βυθισμένης στο χάος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έγραφε προς έναν φίλο του στρατηγό: “Στεναχωριέμαι για τη γενιά μου η οποία είναι κενή από κάθε ανθρώπινη ουσία… Αυτό που διακυβεύεται είναι το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης και από πουθενά δεν προτείνεται απάντηση. Έτσι, έχω την εντύπωση ότι βαδίζουμε προς την πιο σκοτεινή περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας.”
Ο συγγραφέας του “Μικρού Πρίγκηπα” μπορεί να μιλούσε για το παρών της τότε Ευρώπης, η οποία ήταν υποταγμένη στη ναζιστική βαρβαρότητα, αποδήχθηκε όμως προφητικός για το μέλλον της. Σήμερα, εβδομήντα χρόνια μετά, η ίδια Ευρώπη, αυτή που αντιστάθηκε στη βαρβαρότητα των Ναζί και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ξανανοίγει με δημοκρατικές διαδικασίες νέα στρατόπεδα για να μαντρώσει τους πλάνητες πρόσφυγες και μετανάστες που προσπαθώντας να γλυτώσουν τις ζωές τους φεύγουν αναγκαστικά από τις ρημαγμένες χώρες τους κυνηγημένοι, για να γλυτώσουν από τους πολέμους και τη πείνα που η ίδια η Ευρώπη (και κατ’ επέκταση ο Δυτικός κόσμος) προκαλεί άμεσα ή έμμεσα, και τώρα χτυπούν την “πόρτα” της αναζητώντας καταφύγιο στην “ειρήνη” του “δυτικού ημισφαιρίου”.
Για ποια ειρήνη μιλάμε όμως; Στην Ε.Ε. και τον Πρώτο κόσμο υπάρχει μία λανθάνουσα μορφή “ειρήνης” που βασίζεται σε μια διαρκή απειλή και ανασφάλεια με κεντρικό άξονα ένα διαρκές casus belli εναντίον όλων όσων δεν συμβαδίζουν με τα οικονομικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά της πρότυπα. Τους τελευταίους μήνες η προσφυγική τραγωδία κατακλύζει σχεδόν καθημερινά τα δελτία ειδήσεων σε παράλληλη διάταξη με την απειλή της τρομοκρατίας και τις επιθέσεις στο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όπως στη Γαλλία πρόσφατα) από τους φανατικούς ισλαμιστές.
Δεν μπορούμε όμως να μιλήσουμε με σοβαρότητα για τα προβλήματα και τις τραγωδίες χωρίς να λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας το κυρίαρχο ρόλο που έπαιξε και εξακολουθεί να παίζει η Δύση στην παγκόσμια ιστορία. Η προνομιακή κατάσταση που απολαμβάνει ο Δυτικός κόσμος σε υλικό επίπεδο είναι αδιαχώριστη από τις πολιτικές ληστείας και λεηλασίας που ασκούνταν εδώ και αιώνες τόσο από τις αποικιακές Ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες, όσο και σήμερα από τις Δημοκρατίες του 21ου αιώνα. Με λίγα και ξεκάθαρα λόγια: Η αφθονία του Πρώτου κόσμου είναι εξολοκλήρου οικοδομημένη πάνω στις πλάτες των σκλάβων του Τρίτου κόσμου και ανεπτυγμένη από τις κτήσεις του εδάφους και του υπεδάφους των σκόπιμα υποανάπτυκτων χωρών τους.
Ανέκαθεν ο Πρώτος κόσμος εκμεταλλευόμενος την ηγεμονική του θέση επέβαλλε στον Τρίτο κόσμο μια διαρκή κατάσταση ανέχειας και υποτέλειας. Μπορεί να θεωρεί εαυτόν ως θεματοφύλακα του πολιτισμού και της Δημοκρατίας, αλλά η θεωρία του είναι βασισμένη σε μία αλαζονική ηγεμονία επάνω σε οτιδήποτε έμψυχο και άψυχο στον πλανήτη. Γι αυτό και η συμπεριφορά του ήταν πάντα υπαγορευμένη από τη θέληση για δύναμη και υποταγή στις δικές του κατασκευασμένες αξίες και αυτό κρατά από την εποχή των μεσαιωνικών σταυροφοριών εναντίον του Ισλάμ μέχρι τον σύγχρονο “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”.
Εδώ και αιώνες οτιδήποτε αποκαλείται Δυτικός πολιτισμός και Χριστιανισμός συνοδεύεται από την εγωιστική και αυτιστική πεποίθηση ότι αυτή η μειοψηφία του πλανήτη έχει επιλεγεί από τη “Θεία Πρόνοια” ώστε να κυβερνά, να κανοναρχεί και να διαφεντεύει τις τύχες όλης της ανθρωπότητας. Όμως αυτή η υπεροπτική αυταπάτη δεν μπορεί να θεμελιώσει έναν επίγειο παράδεισο για αποκλειστική της και μόνο χρήση ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης θα είναι βουτηγμένος στο φόβο, τη βία των πολέμων, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Οι επιθέσεις φανατικών ισλαμιστών που έχουν διαπραχθεί τα τελευταία χρόνια σε Ευρωπαϊκές πόλεις και στις ΗΠΑ αποδεικνύουν ότι το συγκεκριμένο “όνειρο” είναι μόνο στη φαντασία της Δυτικής ελίτ και μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε έναν τρομακτικό και διαρκή εφιάλτη με αποτέλεσμα να θεωρείται ο υπ’αριθμόν ένα δημόσιος εχθρός σε πολλά μέρη της υφηλίου.
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι η πολιτική της Δημοκρατίας όπως την αντιλαμβάνονται οι έχοντες την εξουσία στην Ε.Ε. (αλλά και στις Η.Π.Α.) έχει μεταλλαχθεί από (θεωρητική) κυριαρχία του λαού σε κατοχή και επιβολή της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης των λίγων.
Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, η αναστολή συνταγματικών ελευθεριών και η κατασκευασμένη κατάσταση πολιορκίας από τη “τρομοκρατία”, αποκαλύπτουν ξεκάθαρα την ουσία της αυθεντίας του Δημοκρατικού Κράτους το οποίο δεν χρειάζεται πια κάποιον παράφρονα δικτάτορα για να αντιμετωπίσει “ασύμμετρες απειλές” και αόρατους εχθρούς. Το οποίο δεν διστάζει να χτίσει ακόμη και τα δικά του Άουσβιτς προκειμένου να επιβάλει στους ανθρώπους τη σιγή του νεκροταφείου.
Συντακτική Ομάδα Αθήνας
