Κι αν με ρωτούσατε, θα σας απαντούσα
ότι η ομαλότητα
είναι ένα τετράπλευρο τρίγωνο
ή ένας τετραγωνικός κύκλος…

Thomas Szasz

Ανέκαθεν η κυρίαρχη ιδεολογία παρουσίαζε την ομοφυλοφιλία ή την διεμφυλική διαφορά ως μια μορφή (ψυχο)παθολογίας, με τους ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες να θεωρούνται το νοσηρό προϊόν μιας «διαταραγμένης» ανατροφής οι οποίοι χρήζουν θεραπευτική «μεταστροφή».

Οι απόπειρες να προσδιοριστεί η φυσιολογικότητα χρονολογούνται ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους, κι έχουν προταθεί πολλά κριτήρια για τη χάραξη διαχωριστικών γραμμών μεταξύ “ομαλών” και “μη-ομαλών” – σκέψεων, συναισθημάτων, συμπεριφορών, καταστάσεων– κανένα από τα οποία δεν είναι δυνατόν αυτόνομα να καλύψει τις αυξομειούμενες αποστάσεις μεταξύ των δύο καταστάσεων, ενώ ακόμη και η συνδυαστική τους χρήση δε φαίνεται να οριστικοποιεί λύσεις. Ως Αλληλέγγυοι Λειτουργοί Υγείας θέλουμε να διευκρινίσουμε σχετικά με διάφορες «θεσμικές» ιατρικές, ψυχιατρικές ή άλλες «επιστημονικές» τοποθετήσεις, συλλόγων, φορέων, ειδικών και υπεύθυνων για την «δημόσια υγεία»:

Το στατιστικό κριτήριο περιθωριοποιεί, αν όχι εξισώνει, με μια λογική, στο όνομα μιας κατ’ ευφημισμόν νόρμας εφήμερων συχνοτήτων ομοιότητας, η οποία μάλλον θα μεταγραφόταν ακριβέστερα ως θλιβερή σύμβαση.

Το κριτήριο κοινωνικής αποδοχής προϋποθέτει την απουσία ενδο- ή/και δια -πολιτισμικών ή έμφυλων διαφορών. Αποτελεί στην ουσία την αποδοχή μιας ιστορικής στασιμότητας, προς χάριν μιας ύποπτης εξουσιοδότησης της αυτοαποκαλούμενης ως πλειοψηφίας για εξοστράκιση ή τον εγκλεισμό με κάθε τρόπο των στιγματισμένων Άλλων.

Ομοίως, το ηθικό κριτήριο προϊδεάζει για ένα δήθεν θεμελιώδες και οικουμενικά παραδεκτό σύστημα αξιών. Η βιωσιμότητα αυτού θα ήταν αδιαμφισβήτητη, αν η πολυμορφία της ανθρώπινης φύσης συρρικνωνόταν στην εναρμόνιση με κώδικες πεπερασμένους από μεταφυσικά αλάνθαστους κριτές.

Επιπλέον, το κλινικό κριτήριο εμφανίζει εξ ορισμού του προβλήματα ταυτολογίας, αφού σύμφωνα με αυτό η απουσία νόσου ορίζει την υγεία, έτσι και η ετεροφυλία προσδιορίζει την σεξουαλική κανονικότητα.

Με αυτήν τους την συναυτουργία, οι κοινωνικές επιστήμες, η ψυχολογία και η (ψυχ)ιατρική προσέφεραν στα ΜΜΕ μια «επιστημονική» αιτιολόγηση για την καταπίεση των ομοφυλοφίλων αλλά και μια νέα λέξη φόβου στο ελληνικό λεξιλόγιο αυτή της φυλομετάβασης. Διαχρονικά χρησιμοποιήθηκαν διάφορες κοινωνιολογικές – ψυχολογικές ή ιατρικές «ενδείξεις» που στήριξαν τον εγκλεισμό σε ψυχιατρικά νοσοκομεία και φυλακές. Δικαιολόγησαν τον χωρισμό από τους αγαπημένους, την απομάκρυνση των παιδιών, την απόρριψη από εργασίες ή και την απόλυση. Και γενικά όσων η σεξουαλική ταυτότητα και επιλογή δεν ακολουθεί την συμβατική ετεροφυλοφιλική νόρμα, τις κατάφωρες διακρίσεις στο πλαίσιο του νόμου και της κοινωνίας, συνεπικουρούμενη από τον αναχρονιστικότερο, ηθικολόγο και υποκριτικό θεσμό την εκκλησία.

Υπενθυμίζουμε ότι η καταπίεση των ομοφυλοφίλων και των διεμφυλικών ατόμων αγγίζει κάθε πτυχή της ζωή τους. Υπολογίζεται ότι το 92% των ομοφυλόφιλων & διεμφυλικών θυμάτων επιθέσεων βίας είχε γίνει στόχος λεκτικών επιθέσεων και απειλών στο παρελθόν, ενώ το 75% του συνόλου της ομοφυλοφιλικής κοινότητας θεωρούν ότι στο μέλλον θα γίνουν στόχος λόγο της σεξουαλικής τους επιλογής ή ταυτότητας. Οι οικογένειες ειδικά στην επαρχία αρνούνται να αποδεχθούν ένα ομοφυλόφιλο μέλος τους, ενώ στον εργασιακό τομέα υφίστανται διάφορες κυρώσεις ή στερούνται βασικά δικαιώματα υπηρεσιών, όπως συντάξεις, επιδομάτων και αδειών πατρότητας ή μητρότητας. Ενώ σε κοινωνικό επίπεδο η εκκλησία εξαπολύει σταυροφορίες κατά του «ομοφυλοφιλικού τρόπου ζωής».

Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι ή διεμφυλικοί αποκρύπτουν την σεξουαλική τους προτίμηση, συστήνοντας τους ερωτικούς συντρόφους ως «φίλους» φτάνοντας συχνά να επινοούν ή να «αποκτούν αναγκαστικά» μνηστή ή σύζυγο. Όλοι αυτοί οι διπλανοί αόρατοι άνθρωποι, αναγκάζονται να ζουν εγκλωβισμένοι στο παρασκήνιο επειδή «έγκριτες» απόψεις -επιστημόνων, παπάδων ή πολιτικών όλοι τους αφιερωμένοι στην τάξη και στην «φυλετική» ηθική- θεωρούν ότι «η ομοφυλοφιλία αποτελεί σύμπτωμα νεύρωσης και σοβαρής διαταραχής της προσωπικότητας. Διότι πίσω από την «χαρούμενη» (gay), εξωτερική εμφάνιση του ομοφυλόφιλου ατόμου βρίσκονται ο πόνος και η οργή που ακρωτηρίασαν την ικανότητα για αληθινή ωρίμανση, υγιή ανάπτυξη και αγάπη». Φυσικά κάτι τέτοιο είναι πέρα για πέρα ψεύτικο, ανυπόστατο, αντεπιστημονικό, αντικοινωνικό και ρατσιστικό. Αποκορύφωμα αποτελούν οι «θεραπείες μεταστροφής» για την «ίαση» των ομοφυλοφίλων και την αλλαγή τους σε ετεροφυλόφιλους με προεξέχοντα υπέρμαχο τον ελληνορθόδοξης καταγωγής Charles Socratides. Από τα κρεματόρια, την πυρά και τον εξοστρακισμό του διαφορετικού, ο φόβος αποτελεί την βασική συνθήκη στις «κοινωνίες μεταστροφής» με την ομογενοποίηση να αποτελεί κυρίαρχη αξία.

Αν και κάτω από το βάρος των αγώνων των κινημάτων, η προσέγγιση της ομοφυλοφιλίας ως παθολογική κατάσταση τείνει να γίνει εξαίρεση και όχι κανόνας αλλά δεν αρκεί αυτό. Θα πρέπει η κοινωνία με στόχο την απελευθέρωση να αναθεωρήσει τα στερεότυπα και τις κοινοτυπίες που υπάρχουν αναφορικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό και τον ρατσισμό που διακατέχει η ομοφυλοφοβία. Μόνο τότε θα μπορέσουμε όχι μόνο να μιλάμε, αλλά και να χτίσουμε ένα καλύτερο κόσμο, ο οποίος δεν θα θεωρεί δεδομένο ότι όλοι είναι ετεροφυλόφιλοι, όπως δεν είναι λευκοί, Έλληνες, χριστιανοί, ορθόδοξοι, ή όλα αυτά μαζί.

Η συμπαράσταση στα κινήματα των ομοφυλοφίλων & διεμφυλικών αφορά όλη την κοινωνία ανεξάρτητα σεξουαλικής ταυτότητας, επιλογής, ή προσανατολισμού ώστε οι εν λόγω συνάνθρωποι μας να:

Βγουν στο προσκήνιο και να ζήσουν μια ορατή ομοφυλόφιλη κοινωνική ζωή, απαλλαγμένη από την ομοφοβία τις διακρίσεις και τον κοινωνικό ρατσισμό.
Αντιμετωπίσουν ισότιμα τις προκλήσεις της εφηβείας, της ενήλικης ζωής αλλά και της τρίτης ηλικίας.
Διεκδικήσουν ισότιμα τα ζητήματα πατρότητας ή μητρότητας.
Προβάλουν την πολιτισμική τους ποικιλομορφία.
Κατοχυρώσουν ισότιμα κοινωνικά, εργασιακά, πολιτικά δικαιώματα.

Η σεξουαλική ταυτότητα που ξεφεύγει από την ετεροσεξουαλικότητα δεν είναι ούτε «ατομική παρέκκλιση» ούτε «ψυχικό νόσημα», αλλά επιλογή. Δε είναι «κολλητική», ούτε επηρεάζει την εργασιακή ή επιστημονική ικανότητα, αντίθετα αποτελεί μια από τις πολλές διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης διαφορετικότητας.

Όπως και στον αγώνα για τα δικαιώματα των μεταναστών ή των γυναικών δεν χρειάζεται να είμαστε μετανάστες ή γυναίκες, έτσι και στον αγώνα για σεξουαλική χειραφέτηση δεν απαιτείται να είμαστε σεξουαλικά διαφορετικοί – απλά ανθρώπινοι. Είμαστε μαζί με τους ομοφυλόφιλους άνδρες ή γυναίκες γιατί όπως η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει σύνορα, παρομοίως δεν γνωρίζει φύλο, ούτε ταυτότητες.

Η χειραφέτηση των ανθρώπων είναι πρωτίστως πράξη πολιτική και όχι απλά «νομική» ή «ανδρική» ή «γυναικεία» ή «ετεροφυλοφιλική» υπόθεση και αφορά όλους ανεξάρτητα σεξουαλικού προσανατολισμού. Γιατί ο αγώνας για ένα καλύτερο κόσμο ή θα είναι αγώνας από όλους για όλους ανεξαρτήτως ή δεν θα είναι για κανέναν!