«Το γιγαντιαίο έλλειμμα είναι τέτοιο έλλειμμα νοήματος, ένδεια απαράμιλλη σημασιακή, η χρεωκοπία είναι φαντασιακή πρωτίστως».
Η Φράση αυτή έχει μια τρομακτικά κυριολεκτική σημασία. Βρισκόμαστε όλοι, ανεξαιρέτως ταξικής, πολιτικής, πολιτιστικής ή φυλετικής προέλευσης μπροστά στο κενό, μια τρύπα, μαύρη, κατάμαυρη θα έλεγε κανείς, που κατασπαράζει ανηλεώς το βασικό συστατικό που είναι η αρχή των πάντων, η κινητήριος δύναμη κάθε ιστορικής εξέλιξης, θετικής ή αρνητικής. Ο λόγος για την ελπίδα. Αν η λέξη που περιέγραφε την κοινωνική κατάσταση μέχρι πέρυσι ήταν αγανάκτηση και σύγχυση, φέτος (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) είναι η λέξη παράλυση. Μέσα σε μια συνθήκη τρομολαγνίας-κρατίας και εκβιασμών, οι ένδοξοι ταγοί μας ετοιμάζονται να ζητήσουν λαϊκή εντολή για να μας σώσουν από τη χρεοκοπία, μια χρεοκοπία ούτως ή άλλως τετελεσμένη. Είναι καθοριστικής σημασίας να αφήσουμε πίσω μας τη στείρα άρνηση, το ενάντια στο τάδε και το δείνα, και να προτάξουμε (απέναντι στην επαν-ανάθεση στην κοινοβουλευτική δημοκρατία της λύσης των προβλημάτων μας) μιαν άλλη προοπτική.
Το φαντασιακό
Είναι αυτό που είναι σε θέση να δώσει διέξοδο, ότι στο μέλλον τα πράγματα θα είναι καλύτερα, αν κάνουμε κάτι για αυτό, αν αγωνιστούμε. Η έλλειψη αυτού (που κυριαρχεί σήμερα, ακόμη και στους κόλπους των ριζοσπαστικών δυνάμεων) είναι η πιο βαριά ψυχική καταδίκη, και ταυτόχρονα το πιο δυνατό εργαλείο της εξουσίας ώστε να μας διαχειρίζεται σύμφωνα με τις ανάγκες της. Το φαντασιακό είναι η μαγική λέξη που σπάει την παραίτηση-παράλυση. Προϋποθέτει όμως να ορίσουμε τις επιθυμίες μας, αποφασιστικά και ξεκάθαρα, να συσπειρωθούμε γύρω από αυτές, και να δώσουμε τις μάχες μας.
Βάζοντας σε πρώτο πλάνο την Εξουσία των συνελεύσεων, την Άμεση Δημοκρατία
Η πλατεία Συντάγματος και οι άλλες πλατείες λειτούργησαν σαφώς ως ένα μεγάλο σχολείο στην κατεύθυνση αυτή, σε καμία περίπτωση όμως δεν τη θεωρούμε ως τον ύστατο στόχο. Είναι η αρχή του δρόμου και όχι το τέλος. Η συμμετοχή μας στις πλατείες μάς κάνει να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τα θετικά αλλά και τα αρνητικά αυτής της εμπειρίας, στην εφημερίδα μας άλλωστε αφιερώσαμε πολλές σελίδες στις όποιες προβληματικές, δεν θα αφορίσουμε όμως, ούτε θα καταδικάσουμε στον πολιτικό σκουπιδοτενεκέ τα όσα έγιναν πέρσι ο καλοκαίρι επειδή το πλήθος δεν ενστερνίστηκε ολοκληρωτικά την ιδεολογική μας κατεύθυνση, ή επειδή διάφοροι επίδοξοι ηγετίσκοι συμμετείχαν φορώντας προβιά για να αντλήσουν ψήφους. Θεωρούμε πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος εξόδου από την κρίση (οικονομική, πολιτική κ.λπ.) πέραν από την αντιιεραρχική, συλλογική, ισότιμη και οριζόντια οργάνωση των όποιων σχέσεων (παραγωγής, λήψης αποφάσεων, δικαιοσύνη κ.λπ.). Η άμεση δημοκρατία, η αυτοοργάνωση. οι συνελεύσεις γειτονίας, στοχεύουν προς μια τέτοια κατεύθυνση και είναι γενικά μια ευρέως αναγνωρισμένη έννοια, πράγμα που δεν πρέπει να «πάει τσάμπα».
Δεν θα πέσουμε στην παγίδα να μιλάμε για άμεση δημοκρατία δίχως να μιλάμε για Επανάσταση
Η Άμεση Δημοκρατία δεν μπορεί να διαχωρίζεται προταγματικά από την ταξικότητα του αγώνα μας. Σε έναν κόσμο με αφεντικά και εργάτες, κυρίαρχους και κυριαρχούμενους, στα πλαίσια ενός κοινωνικού-οικονομικού συστήματος που βασίζεται στην ιεραρχική κατανομή ατόμων, ρόλων, πόρων κ.λπ. σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής (παραγωγή, αναπαραγωγή, επικοινωνία, πολιτική, εκπαίδευση, οικογένεια κ.λπ.), η Άμεση Δημοκρατία θα λειτουργήσει απλά ως μία ακόμα προσπάθεια ενσωμάτωσής μας στα γρανάζια της μηχανής τους, αν δεν μιλάμε ταυτόχρονα και για το ότι πρέπει να ξεφορτωθούμε το σάπιο κουφάρι της Αστικής Δημοκρατίας, του κοινοβουλευτισμού, του πολιτικού συστήματος. Και όλοι γνωρίζουν πως αυτό δεν θα γίνει αναίμακτα ή από μόνο του. Θα πρέπει να το κερδίσουμε, και οι μάχες ή θα ξεπεράσουν το συμβολικό επίπεδο των περασμένων ετών ή δεν θα είναι τίποτα (παραπάνω από θεαματικές εκτονώσεις προς τέρψιν αριστερών και αναρχικών).
Τέλος, για να γίνουμε και πιο συγκεκριμένοι ως προς την έννοια άμεση δημοκρατία παραθέτουμε ένα καταστατικό από την συνέλευση κατοίκων Αμαρουσίου, που καλύπτει σε μεγάλο βαθμό βασικές απορίες που μπορεί να έχει κανείς.
Capre Diem
