Η φετινή χρονιά έχει πολλά σημεία τομής στα οποία αξίζει να σταθεί κανείς και να τα επεξεργαστεί, δεδομένου ότι η πανδημία έχει επιφέρει τεράστιες αλλαγές. Ο τρόπος λειτουργίας της ίδιας της κοινωνίας, η επικοινωνία και η επαφή έχουν επηρεαστεί ριζικά, και οι αλλαγές αυτές φαίνεται πως ήρθαν για να μείνουν. Σε συνδυασμό με τη δεξιά –χουντικής εμπνεύσεως– κυβέρνηση Μητσοτάκη, η καταστολή, ο περιορισμός και η στοχοποίηση της νεολαίας και των κινητοποιήσεων έχουν επισήμως θεσμοθετηθεί.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 12 χρόνων από τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα, ο οποίος τον πυροβόλησε, πετυχαίνοντάς τον απευθείας στην καρδιά, αξίζει να κάνουμε μία αναδρομή στα γεγονότα που προηγήθηκαν αλλά και ακολούθησαν την ημέρα εκείνη της Ελλάδας του 2008. Οι μέρες εκείνες αποτελούν ακόμη και σήμερα την ισχυρότερη εξέγερση που έχει δει η χώρα μας από το 1974 και μετά, και σηματοδοτούν τη δύναμη και την απειλή που μπορεί να επιφέρει μία μαζική, αυθόρμητη εξέγερση, όταν αυτή έχει κοινό πολιτικό πρόσημο.
Το πολιτικό πλαίσιο πριν από την ημέρα εκείνη περιβάλλεται από ακόμη μία διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με επικεφαλή τον άλλο γιο του κόμματος, Κωνσταντίνο Καραμανλή, και υπουργό Εσωτερικών τον Προκόπη Παυλόπουλο. Η χρονιά σηματοδοτείται από την αποκάλυψη δύο τεράστιων οικονομικών σκανδάλων στα οποία αποδεικνύεται η εμπλοκή και πολιτικών προσώπων. Το πρώτο αφορά τις δωροδοκίες εκατομμυρίων της γερμανικής εταιρείας Siemens σε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού μας, και το δεύτερο στην υπόθεση Βατοπεδίου. Στην κοινωνική αγανάκτηση που χαρακτηρίζει την περίοδο εκείνη συμπεριλαμβάνεται η αρχή της οικονομικής κρίσης, το τεράστιο ποσοστό ανεργίας στους νέους αλλά και η άρνηση της τότε κυβέρνησης να υπερασπιστεί οικονομικά τα πιο χαμηλά στρώματα.
Η είδηση της δολοφονίας του Αλέξη στις 6 Δεκέμβρη διαδόθηκε ταχύτατα και προκάλεσε μία πρωτοφανή εξέγερση σε ολόκληρη τη χώρα. Νέοι διαφορετικών ηλικιών και πολιτικών πεποιθήσεων, αλλά και μεγάλο κομμάτι της ευρύτερης κοινωνία, κατέλαβαν τους δρόμους για μέρες. Μαθητές, φοιτήτριες, οργανωμένοι και μη, άνεργες και ανειδίκευτοι, μετανάστες, καθηγήτριες και γονείς συμμετείχαν ενεργά στα γεγονότα που εξελίχθηκαν, δηλώνοντας την αγανάκτηση όλων απέναντι στην κυβέρνηση και την αστυνομική αυθαιρεσία. Η προσπάθεια κάλυψης του γεγονότος και δικαιολόγησης του δολοφόνου από τα Μέσα Ενημέρωσης δυνάμωνε ακόμη περισσότερο την αγανάκτηση που κυριαρχούσε στους δρόμους.
Τα γεγονότα εξελίχθηκαν σε διάστημα άνω των δύο εβδομάδων και οι δράσεις συνεχίστηκαν και τον επόμενο μήνα. Η Αθήνα καιγόταν καθημερινά, ενώ αντίστοιχες σκηνές εμφανίστηκαν σε όλη την Ελλάδα, ακόμη και σε περιοχές που δεν είχαν ξαναζήσει παρόμοια σκηνικά. Ο απολογισμός ήταν πάνω από 1.200 καταλήψεις σε σχολεία, καταλήψεις δημόσιων κτηρίων, ζημιές σε 435 επιχειρήσεις και δημόσια περιουσία, παρεμβάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και θεατρικές παραστάσεις, καθημερινές συγκρούσεις στους δρόμους και επιθέσεις σε όλα τα αστυνομικά τμήματα, και σε πάνω από 180 τράπεζες.
Το κράτος από τη μεριά του επέλεξε έναν χαώδη τρόπο ελέγχου της κατάστασης με αλόγιστη αστυνομική βία. Τόνοι χημικών, απίστευτη βία, προσαγωγές και πάνω από 250 συλλήψεις ακόμη και ανηλίκων σημειώθηκαν εκείνες τις ημέρες. Καταγγελίες μιλούσαν για χρήση όπλων και πυροβολισμούς στον αέρα από ομάδες της αστυνομίας, παρείσφρηση ακροδεξιών στοιχείων στην προσπάθεια καταστολής, αλλά και προστασίας «κουκουλοφόρων» που κρατούσαν σιδερολοστούς και αναμειγνύονταν με το πλήθος. Τα μηνύματα που έφταναν από το εξωτερικό καταδείκνυαν την τεράστια απήχηση των κινητοποιήσεων, τόσο θετικά με κινητοποιήσεις αλληλεγγύης να πραγματοποιούνται σε πολλές χώρες, αλλά και αρνητικά με εξωτερικές κυβερνήσεις να ασκούν πιέσεις στον Καραμανλή να περιορίσει την εξέγερση.
Το μήνυμα των ημερών ήταν ένα μήνυμα οργής αλλά και μία ένδειξη αλληλεγγύης. Οι καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα είναι πολύ χειρότερες από εκείνες του 2008, με μία ακόμα βαθύτερη οικονομική κρίση να βρίσκεται στα σκαριά, ακόμη χειρότερες μεθόδους καταστολής και απομόνωσης του πλήθους, παράνομες νομοθετήσεις που περιορίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, μεγαλύτερα σκάνδαλα που συγκαλύπτονται από τα λαδώματα στα ΜΜΕ και πολλές ακόμη κρατικές δολοφονίες. Η δύναμη της μαζικότητας έχει αποδειχθεί, αυτό που μένει για όλες και για όλους είναι να νικήσουμε τον φόβο.
Η έκτη Δεκέμβρη δεν είναι μία επέτειος. Δεν είναι μία αφορμή για μπάχαλα. Δεν είναι μία ημέρα γιορτής. Η έκτη Δεκέμβρη είναι μία ημέρα μνήμης και απόδοσης τιμής. Είναι μία ημέρα που τον πρώτο λόγο έχει η νεολαία και τα κινήματα τα οποία καταστέλλονται ολοένα και με περισσότερη βία. Είναι μία ημέρα που πρέπει να μας βρίσκει όλους και όλες στους δρόμους ενάντια στην αστυνομική βία, ενάντια στην κρατική καταστολή, ενάντια στην αυθαιρεσία της εξουσίας. Όλα αυτά όπλισαν το χέρι του Κορκονέα, ο οποίος εδώ και πέντε μήνες βρίσκεται ελεύθερος, με μείωση ποινής στα 13 χρόνια. Όλα αυτά σκότωσαν τον Αλέξη, ο οποίος έγινε το σύμβολο της γενιάς μας και δεν πρέπει να ξεχαστεί. Από τότε η λίστα των θυμάτων της αστυνομικής βίας έχει μεγαλώσει κατά πολύ, και από τύχη δεν έχουμε δει έναν ακόμη Αλέξη. Η βία και η καταστολή όσο βρίσκουν έδαφος θα εξαπλώνονται. Η μόνη λύση είναι να αντιμετωπιστεί στους δρόμους και στις έξι Δεκέμβρη, και στις επτά, και στις οχτώ, και κάθε μέρα. Οι δρόμοι μάς ανήκουν και δεν θα αφήσουμε καμία καταστολή και κανέναν ιό να μας περιορίσει.
~κείμενο που λάβαμε για δημοσίευση στο site μας
