Μάρτιος 2009. Εκδίδεται το πρώτο φύλλο της εφημερίδας δρόμου Άπατρις, στο Ηράκλειο Κρήτης.
5 Μαρτίου 1956. Προβάλλεται για πρώτη φόρα στην Ελλάδα η αριστουργηματική ταινία του Νίκου Κούνδουρου «Ο Δράκος» αντιμετωπίζοντας την επιθετικότητα μεγάλης μερίδας του τύπου που χαρακτηρίζει την ταινία ως ανθελληνική. Υπόθεση του έργου είναι η καταδίωξη ενός ασήμαντου τραπεζικού υπαλλήλου από την αστυνομία, λόγω της ομοιότητας του με τον Δράκο – ένα κράμα παρανόμου και λαϊκού ήρωα που δεν ξεκαθαρίζεται ποτέ στην ταινία – ο οποίος βρίσκει καταφύγιο σε ένα υπόγειο καμπαρέ που συχνάζουν μικροκακοποιοί και εν τέλει ταυτίζεται με τον γνήσιο Δράκο, θέλοντας να ξεφύγει από την μίζερη καθημερινότητα που βιώνει στην μετεμφυλιακή Αθήνα.
16 Μαρτίου 1978. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες εκτελούν τους πέντε σωματοφύλακες του Άλντο Μόρο και απαγάγουν τον ίδιο. Η οργάνωση ζητάει, ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του πολιτικού και πρώην πρωθυπουργού, την απελευθέρωση όλων των ιδρυτικών μελών των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Μετά από 54 ημέρες κράτησης ο Μόρο εκτελείτε, ενώ το πτώμα του βρίσκεται εν τέλει σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Η απαγωγή του Άλντο Μόρο είχε αποτελέσει την κορύφωση ενός σχεδίου των Ερυθρών Ταξιαρχιών που στόχευε “την καρδιά του κράτους”, την οποία και τοποθετούσε στις χαοτικές αντιφάσεις και εσωτερικές συγκρούσεις του πολιτικού συστήματος της Ιταλίας.
18 Μαρτίου 1871. Ο Θιέρσος, ύστερα από συνθηκολόγηση με τους Πρώσους και με το φόβο μιας εργατικής εξέγερσης, διατάσσει την εισβολή και τον αφοπλισμό των επί έξι μηνών πολιορκημένων ανυπότακτων συνοικιών του Παρισιού. Στην Μονμάρτη και την Μπελβίλ υπήρχαν 227 κανόνια για την άμυνα της πόλης. Ο ίδιος καταφεύγει στις Βερσαλλίες αναζητώντας καταφύγιο. Το βράδυ της 17ης με 18ης Μάρτη, με το προλεταριάτο και την εθνοφρουρά να στρέφουν τα όπλα τους στα κυβερνητικά στρατεύματα, ξεκινά η «έφοδος στον ουρανό» και η εγκαθίδρυση της Παρισινής Κομμούνας.
19 Μαρτίου 1831. Η τράπεζα City Bank στη Νέα Υόρκη γίνεται η πρώτη τράπεζα, που ληστεύεται στην ιστορία των Η.Π.Α.. Οι δράστες αφαίρεσαν 245.000 δολάρια.
29 Μαρτίου 1892. Συλλαμβάνεται ο Ραβασόλ για μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων. Σε πρώτο χρόνο καταδικάζεται σε ισόβια καταναγκαστικά έργα ενώ σε δεύτερο χρόνο πραγματοποιείται η – κατά τους μπάτσους – ταυτοποίηση του με καταζητούμενο δράστη πέντε φόνων που έφερε άλλο όνομα, ξαναδικάζεται και εν τέλει εκτελείται. Ο Ραβασόλ, γόνος πάμπτωχης οικογένειας, μετά από μια σειρά περιπετειών κατά τις οποίες, φυλακίστηκε και απέδρασε, φαίνεται να σκότωσε έναν ερημίτη, κατέφυγε στην τυμβωρυχία για να επιβιώσει και εργάστηκε επί χρόνια σαν παραχαράκτης. Εν τέλει πέρασε στις τάξεις των αναρχικών της πράξης όπου και έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο Ραβασόλ έγινε τραγούδι και ρήμα (ravacholizer: ανατινάζω) και θα είναι αυτός που θα δημιουργήσει στην λαϊκή μνήμη την αρχέτυπη εικόνα/σκίτσο του σκυφτού αναρχικού με τη βόμβα στην τσέπη.
10 Απριλίου 1919. Δολοφονείται εν ψυχρώ ο μεξικανός Εμιλιάνο Ζαπάτα σε παγίδα που έστησε η κυβέρνηση για υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις μαζί του. Απειλή για το καθεστώς, αφού μετά την καθοριστική συμβολή του στην ανατροπή του δικτάτορα Ντίαζ, ξεσηκώνει τους φτωχούς χωρικούς της περιοχής του και οργανώνοντας ένοπλα αντάρτικα σώματα, καταλαμβάνει τη γη των μεγαλοκτηματιών. Προχωρεί σε αναδιανομή της γης στους ακτήμονες, εθνικοποιήσεις, στη δημιουργία συνεταιρισμών και διαφόρων μορφών αυτοδιαχείρισης.
28 Απρίλη 1945. Έχοντας ήδη επιστρέψει στην κατεχόμενη από τους ναζί βόρεια Ιταλία και μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες να ασκήσει εκεί εξουσία υπό το βλέμμα του Χίτλερ, ο Μουσολίνι ξεκινά και πάλι τη φυγή του για Αυστρία, μεταμφιεσμένος σε γερμανό στρατιώτη. Οι ιταλοί παρτιζάνοι όμως τον ανακαλύπτουν, τον συλλαμβάνουν και τον δικάζουν. Τον εκτελούν μαζί με την ερωμένη του Κλάρα Πετάτσι και άλλους έντεκα επιτελείς του. Τα πτώματά τους παραδίδονται στο συγκεντρωμένο πλήθος που τα κρεμά ανάποδα στην κεντρική πλατεία του Μιλάνου.
