”Σε αυτούς που έφυγαν αλλά παραμένουν ακόμα σύντροφοι. Γνωρίζατε δυο δρόμους στη ζωή και η ζωή ήξερε από εσάς μόνο έναν. Γνωρίζατε το δρόμο της υποταγής και τον αρνηθήκατε. Γνωρίζατε τον δρόμο της αντίστασης και τον περπατήσατε .Αυτόν τον δρόμο διαλέξατε να πάρετε. Και οι σύντροφοί σας προχωρούν μαζί σας.”
— Ghassan Kanafani
Τα πρώτα κύματα Εβραίων φτάνουν στην Ιερουσαλήμ (1881) και η εμφάνιση του σιωνισμού δεν αργεί να φανεί, με τον Αυστριακό Εβραίο συγγραφέα Νέιθαν Μπίρμπουμ (1890) να στηρίζει την «ιδέα μιας εβραϊκής αναγέννησης και επανεγκατάστασης στην Παλαιστίνη». Κάποια χρόνια αργότερα (1916), οι Μπολσεβίκοι, μέσω μιας δημοσίευσης, αποκαλύπτουν τη μυστική υπογραφή της συνθήκης Σάικς-Πικό μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας, που αποσκοπούσε στον διαμοιρασμό των αραβικών κρατών τα οποία έως τότε ήταν υπό τον έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τη Βρετανία να αποκτά τον έλεγχο της Παλαιστίνης. Ένα χρόνο μετά (1917), με τη Διακήρυξη Μπάλφουρ, ο υπουργός Εξωτερικών δεσμεύτηκε στον Εβραίο μεγαλοτραπεζίτη Ρότσιλντ για την ίδρυση εβραϊκής εστίας στην Παλαιστίνη, πουλώντας ουσιαστικά τεράστιες εκτάσεις γης και χρησιμοποιώντας δημοσίως ως πρόσχημα την εκπλήρωση της προφητείας από τη Βίβλο, που μιλούσε για την ίδρυση της «Γης της Επαγγελίας» στην παλαιστινιακή γη. Και μπορεί οι κινήσεις των Άγγλων να χρησιμοποιούσαν ως πρόσχημα θρησκευτικούς λόγους, ωστόσο αυτό που είχαν ως στόχο ήταν η ίδρυση ενός προτεκτοράτου στην Παλαιστίνη για το εβραϊκό κεφάλαιο, το οποίο θα προστάτευε τα μεγαλύτερα οικονομικά συμφέροντα στη Διώρυγα του Σουέζ, στον αγωγό πετρελαίου Κίρκουκ-Χάιφα και στη σιδηροδρομική γραμμή της Χετζάζης. Μέχρι να φτάσουμε στο μελανό έτος του 1948, είχαν προηγηθεί αρκετές διαδηλώσεις από την πλευρά των Παλαιστινίων κατά της βρετανικής κατοχής και του σιωνισμού, με αποκορύφωμα τη Μεγάλη Εξέγερση (1936-1939), εξαιτίας «της μετάβασης της κοινωνίας από την αραβική φεουδαρχική αγροτική οικονομία στην εβραϊκή αστική βιομηχανική (δυτική) οικονομία και της κατοχύρωσης της αποικιοκρατίας των σιωνιστών εποίκων» (Καναφανί). Το κεφάλαιο των Εβραίων αποίκων καταλάμβανε την παλαιστινιακή οικονομία ολοένα και περισσότερο. Η πολιτική των απολύσεων και η αντικατάσταση των απολυμένων Παλαιστινίων άγγιζε όλα τα επαγγέλματα σε όλες τις περιοχές, υιοθετώντας την πολιτική «μόνο εβραϊκό εργατικό δυναμικό». Αυτό είχε ως συνέπεια τη σχεδόν ολοκληρωτική κατάρρευση της αραβικής οικονομίας στην Παλαιστίνη. Από την άλλη, η εισροή των εβραϊκών κεφαλαίων στις αγροτικές περιοχές κατέληξε στην απώλεια της γης από τους Παλαιστινίους. Έτσι, με την απόφαση της μη καταβολής των φόρων, ξεκίνησαν οι απεργίες και η εξέγερση (1936), που σκοπό είχε να αναδείξει την πρόθεση να σταματήσει η εβραϊκή μετανάστευση. Μια εξέγερση που καταπνίγηκε από Βρετανούς και σιωνιστές αποίκους (1939), χτυπώντας τους εξαθλιωμένους επαναστάτες αγρότες και επηρεάζοντας τα αραβικά καθεστώτα για την ειρήνευση της εξέγερσης. Με τη Νάκμπα, το 1948, εξαπολύθηκε η εθνοκάθαρση από τους σιωνιστές, εκτοπίζοντας 750.000 Παλαιστινίους, καταστρέφοντας 418 χωριά και οδηγώντας στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Κάποια χρόνια αργότερα, με τη συμφωνία του Όσλο (1993), το Ισραήλ κατάφερε να εφαρμόσει ακόμα περισσότερο το μοντέλο απαρτχάιντ, αλλάζοντας απλώς το περίβλημα της καταστολής χωρίς να τη διακόψει, μεταφέροντας απλά τη διοίκηση στην Παλαιστινιακή Αρχή, κρατώντας το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών υπό ισραηλινή κατοχή. Αργότερα, με τη Συμφωνία του Όσλο (1993), το Ισραήλ ενισχύει το μοντέλο απαρτχάιντ, , μεταφέροντας απλά την διοίκηση στην Παλαιστινιακή Αρχή κρατώντας το μεγαλύτερο μέρος εδαφών υπό ισραηλινή κατοχή. Ωστόσο, με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό και το απελευθερωτικό κίνημα και οι αντιαποικιοκρατικοί αγώνες, που είχαν έως τότε αναφορές στο αντίπαλο δέος που δημιουργούσε η ΕΣΣΔ. Χάνοντας έναν ισχυρό στρατιωτικό σύμμαχο και ένα όραμα που έμοιαζε να παίρνει σάρκα και οστά σε μια γεωγραφική περιοχή, τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα, τα οποία έως τότε αναπτύσσονταν σε κομμουνιστικές ιδεολογίες, άρχισαν να κυριαρχούνται από θρησκευτικά ή κοσμικά προστάγματα.
Η αντίσταση των Παλαιστινίων δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη του 2023, αλλά πριν από 105 χρόνια, με τα 30 να βρίσκεται υπό βρετανική κατοχή και τα 75 υπό σιωνιστική. Η 7η Οκτωβρίου είναι μια ακόμα απάντηση ενός καταπιεσμένου λαού σε μια «κανονικότητα» των τελευταίων δεκαετιών, γεμάτη πόνο, βία, φόβο, σφαγές, συλλήψεις, βασανιστήρια, στοίβαγμα σε καταυλισμούς, συνεχείς διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, καυσίμων, ανθρωπιστικής βοήθειας, απαλλοτρίωσης της γης. Οι Παλαιστίνιοι αντιστέκονται στα οργουελικά σχέδια ΗΠΑ – Ισραήλ που στοχεύουν στη μαζική εκτόπιση του πληθυσμού και τη μετατροπή της Γάζας σε τουριστικό θέρετρο (Τραμπ για «Riviera of the Middle East»). Η 7η Οκτωβρίου απαντήθηκε από την άκρως ρατσιστική και φασιστική κυβέρνηση του Νετανιάχου με επιθέσεις εναντίον αμάχων, με βομβαρδισμούς σε σχολεία, σε σπίτια, σε υποδομές και ανθρώπινο δυναμικό στους τομείς της υγείας και της ανθρωπιστικής βοήθειας, κάνοντας χρήση απαγορευμένων όπλων και δημιουργώντας τεχνητούς λιμούς. Τα παραπάνω δικαιολογήθηκαν με το πάτημα που δόθηκε στον αντισημιτισμό, στηριζόμενο σε ψευδείς και κατασκευασμένες ειδήσεις, ώστε να «ξεπλυθεί» η εθνοκάθαρση. Τα δύο αυτά χρόνια αποτελούν ένα ιστορικό έγκλημα που γίνεται σε απευθείας μετάδοση στις οθόνες μας, σε μια κοινωνία που παρακολουθεί αμέτοχη. Το κράτος του Ισραήλ ενισχύει όλο και περισσότερο τον ρόλο του και το μακρύ χέρι των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, διεκδικώντας τη χώρα της Παλαιστίνης, καθώς λειτουργεί ως φυσική «πύλη» που σχηματίζεται δια θαλάσσης από την Ευρώπη και την Αφρική προς την Ασία.
Το ελληνικό κράτος δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχο, αλλά ενισχύει τη γενοκτονία που διεξάγεται, στηρίζοντας στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά το Ισραήλ. Με λιμάνια και αεροδρόμια να λειτουργούν ως σταθμοί ανεφοδιασμού, με κατασκοπευτικά/εκπαιδευτικά κέντρα, με εισροή ισραηλινών κεφαλαίων, με μετατροπή διαφόρων περιοχών ανά τη χώρα (Κρήτη, Ήπειρο, νησιά Αιγαίου, Ιονίου) σε τουριστικά θέρετρα για να φιλοξενήσουν τους σιωνιστές δολοφόνους. Ευθυγραμμισμένο με τα συμφέροντα του Ισραήλ, προχώρησε στη σύναψη ενεργειακής συμφωνίας Κρήτης – Κύπρου – Ισραήλ. Πέραν όμως της επέκτασης του ενεργειακού άξονα Ισραήλ, το ελληνικό κράτος ακολουθεί σαν ουρά του ευρωατλαντικού μπλοκ, εμπλέκοντας τη χώρα στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, με τη Σούδα να αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες νατοϊκές βάσεις. Ιστορικά, η Σούδα είχε παίξει καθοριστικό ρόλο σε ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις στην ευρύτερη περιοχή: Λιβύη, Σερβία, Μαυροβούνιο, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, Γιουγκοσλαβία, Υεμένη. Η βάση της Σούδας χρησιμοποιείται για στρατιωτικές εκπαιδεύσεις, αποτελεί αφετηρία για αεροπορικούς βομβαρδισμούς, προκαλώντας ταυτόχρονα ατμοσφαιρική ρύπανση, ρύπανση στο νερό και το έδαφος, με την εισροή τοξικών ουσιών να δηλητηριάζουν τα ζώα και να είναι υπεύθυνες για καρκίνους στους ανθρώπους. Η βάση της Σούδας, όπως και όλες οι βάσεις, είναι φτιαγμένες για να σκορπάνε θάνατο.
Η πρόσφατη εκεχειρία μεταξύ Ισραήλ – Παλαιστίνης συνοδεύτηκε με την κατάπαυση πυρός και την ανταλλαγή, σε πρώτη φάση, ομήρων, αποτρέποντας την ολική εξαφάνιση των Παλαιστινίων. Αυτό σημαίνει παράλληλα την επιστροφή των Παλαιστινίων στην προηγούμενη ‘‘κανονικότητα’’ τους, με συνεχή έλεγχο των συνόρων, απαρτχάιντ, φυλακίσεις, βασανισμούς. Αυτό το μοντέλο ‘‘ειρήνης’’ του δυτικού κόσμου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια διαφορετική μορφή πολέμου. Το περιεχόμενο της συμφωνίας αντικατοπτρίζει εν μέρει την ανεπαρκή πίεση από τη δική μας πλευρά, και είμαστε εμείς που φέρουμε ευθύνη. Χρέος μας είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα στις δυτικές μητροπόλεις, να δημιουργήσουμε στιγμές ρήξης με το σύστημα, να αποτρέψουμε τη συνέχιση αυτής της γενοκτονίας που τελείται στο όνομα των ισχυρών εναντίον των καταπιεσμένων. Η Παλαιστίνη σήμερα δεν είναι υπόθεση μόνο ενός λαού αλλά είναι παγκόσμιο ζήτημα. Ευθύνη μας να μην αφήσουμε τις ζωές κάποιων να έχουν περισσότερη αξία από άλλες. Με τη σύμπραξη της εκεχειρίας, το να μην ξεχάσουμε δεν είναι απλά ένα σύνθημα, είναι θέση μάχης. Απέναντι στην εκκωφαντική σιωπή των εγκλημάτων του κράτους και του Ισραήλ, χρέος μας είναι η υπεράσπιση της επαναστατικής ιστορίας. Ένα ισχυρό αντιπολεμικό διεθνιστικό κίνημα με στόχο την αμφισβήτηση της δυτικής κυριαρχίας, την κλιμάκωση των παγκόσμιων κινημάτων που θα σταθεί ανάχωμα σε αυτό το σφαγείο. Η αλληλεγγύη διαρρηγνύει τα σύνορα που θέτουν οι διακρατικοί σχηματισμοί. Η αντίσταση και οι εξεγέρσεις ξεπηδάνε σε διάφορα μέρη της γης, καθώς οι πολιτικές φτωχοποίησης, ταξικής ανισότητας και οι θανατοπολιτικές εντείνονται όλο και περισσότερο. Στην Ινδονησία γίνεται μια από τις μεγαλύτερες λαϊκές εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων, εξαιτίας της συσσωρευμένης αγανάκτησης για διάφορα πολιτικά/οικονομικά ζητήματα, με αποκορύφωμα την αύξηση της φορολογίας και την παράλληλη αύξηση των μισθών σε πολιτικούς. Ακολουθώντας το Νεπάλ, που βιώνει μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές και κοινωνικές κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών λόγω διαφθοράς και σκανδάλων, οδήγησαν σε μεγάλες συγκρουσιακές στιγμές. Νεπάλ, Ινδονησία, Παλαιστίνη είναι κομμάτια του ίδιου παζλ. Το κράτος και το κεφάλαιο οδηγούν τις κοινωνίες σε εξαθλίωση, εκμετάλλευση και καταπίεση.
Είναι μονόδρομος για κάθε αγωνιζόμενη να σταθεί δίπλα στο λαό της Παλαιστίνης, δείχνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη μας, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα. Χωρίς να εθελοτυφλούμε, αρνούμενα τις αξιακές διαφορές του αναρχισμού με τα προτάγματα των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων. Οι διαφορές όμως αυτές, με ένα συγκεκριμένο κομμάτι της αντίστασης, δεν χρειάζεται να περιορίζουν την αλληλεγγύη μας προς μια κοινωνία που αγωνίζεται με όλα τα μέσα για την χειραφέτησή της. Η αλληλεγγύη μας προς τους Παλαιστίνιους διαμέσου της στοχοποίησης του ελληνικού κράτους — υποστηρικτή του Ισραήλ, της ευρωατλαντικής συμμαχίας, ΝΑΤΟ, ΕΕ και άλλων ισραηλινών συμφερόντων στην Ελλάδα — δεν συνεπάγεται πολιτική ταύτιση με τα προτάγματα οργανώσεων όπως η Ισλαμική Τζιχάντ ή η Χάμας. Εξάλλου, αυτή η κατεύθυνση βάζει στο στόχαστρο την αποδυνάμωση του Ισραήλ, της αποικιακής αυτής οντότητας, που έχει καταδικάσει μια ολόκληρη κοινωνία σε πολυετή βασανισμό, και τους δυτικούς συμμάχους, που με τη σειρά τους έχουν ξεζουμίσει, κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, γεωγραφίες και πληθυσμούς με μόνο σκοπό τη διασφάλιση του κέρδους. Η αποσταθεροποίηση των δυτικών κέντρων εξουσίας, η φθορά και η άσκηση πίεσης στο εσωτερικό τους έχουν αποδείξει ότι μπορούν να λειτουργήσουν ως ανάχωμα στα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια. Έχοντας περισσότερα προνόμια ως κομμάτι του δυτικού κόσμου, δεν αρκεί να τα αναγνωρίζουμε· πρέπει και να τα χρησιμοποιούμε, αντιλαμβανόμενα τις ευθύνες μας. Αγωνιζόμενες με τα δικά μας χαρακτηριστικά και πάντα παράλληλα με τον εθνικοαπελευθερωτικό και αντιαποικιοκρατικό αγώνα των Παλαιστίνιων, στόχος μας οφείλει να είναι η αποδυνάμωση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε δύο μέτωπα. Αυτή ήταν, άλλωστε, και η κατεύθυνση που είχαν ακολουθήσει τα διεθνιστικά κινήματα του παρελθόντος, δείχνοντας έμπρακτα την διεθνιστική αλληλεγγύη μέσα από διαφορετικές εκφράσεις πάλης, από μαζικές πορείες μέχρι και ενέργειες ένοπλων οργανώσεων. Για τη συμμετοχή στον αγώνα με στόχο την αλλαγή στις τύχες του κόσμου, είναι απαραίτητο να ριζοσπαστικοποιηθούν οι αγώνες oπουδήποτε και αν βρισκόμαστε, ακόμα και αν οι συνθήκες για τη νίκη δεν είναι πρόσφορες.
Ο φετινός Οκτώβρης, εκτός από μήνας αντίστασης, είναι ένας μήνας μνήμης για τους νεκρούς συντρόφους μας — τους αγαπημένους αυτούς ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους μαχόμενες ενάντια στην κυριαρχία. Σήμερα, μπροστά στη στρατιωτική βάση της Σούδας, τιμούμε τη μνήμη των νεκρών από τους ιμπεριαλιστές και σιωνιστές εποίκους. Από τη Γάζα μέχρι και την Ευρώπη, η καταπίεση έχει το ίδιο πρόσωπο και η αντίσταση την ίδια καρδιά. Την ίδια στιγμή τιμούμε τη μνήμη του ένοπλου αντάρτη Κυριάκου Ξυμητήρη, που έπεσε μαχόμενος στις 31/10, συντασσόμενος στην πλευρά των αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους με τον πιο άμεσο τρόπο, συμβάλλοντας στην επαναστατική υπόθεση. Η μνήμη των συντρόφων μας είναι που κάνει τον πόνο πιο υποφερτό και λειτουργεί ως όπλο ενάντια στο σύστημα καταστροφής και σήψης. Αυτές οι μνήμες δίνουν νόημα και ασύγκριτη δύναμη στον αγώνα μας, τον οποίο είμαστε αποφασισμένα να συνεχίσουμε. Όταν ο θάνατος είναι κοντά και μας περιβάλλει, πρέπει να ανακαλύπτουμε εκ νέου το νόημά του. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος και οι αγωνίστριές μας δεν κείτονται στη λήθη. Αυτό το νόημα οικοδομείται λόγω της ανάγκης να επιβιώσουμε στους αγώνες μας αλλά και της ανάγκης να επιβιώσει ο ίδιος ο αγώνας. Το αποτύπωμα όλων αυτών των αγωνιστών που πέθαναν μαχόμενοι θα παραμείνει για πάντα βαθιά χαραγμένο στην επαναστατική μνήμη. Ο σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης ανήκει στην ίδια πλευρά της ιστορίας με όσες μάχονται καθημερινά στην Παλαιστίνη και σε κάθε γωνιά του κόσμου. Είναι η πλευρά εκείνων που αρνούνται να γονατίσουν και να υποταχτούν, ακόμη και αν όλα γύρω τους μετατρέπονται σε συντρίμμια. Και είμαστε εμείς που θα συνεχίσουμε αταλάντευτα το δρόμο που εκείνοι/ες/α άνοιξαν με το αίμα και την αποφασιστικότητά τους.
“Αν πεθάνουμε πολεμώντας για ένα τέτοιο κόσμο, τότε τουλάχιστον θα έχουμε πεθάνει έχοντας δώσει μια καλή μάχη. Τη στιγμή που θα σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να φτάσουμε στην ουτοπία, δεν θα μας έχει απομείνει τίποτα για να παλέψουμε. Γιατί να συνεχίσεις να ανασαίνεις αν πιστεύεις ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει;”
-Lina Nabulsky
ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΚΑΛΕΣΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΓΚΡΗΤΙΚΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΣΟΥΔΑΣ 17 & 18 ΟΚΤΩΒΡΗ
ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ
Δήμητρα Ζαραφέτα
Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού
