Πειθαρχημένος πληθυσμός
Βιώνουμε μία πολυμέτωπη επίθεση, η οποία αφορά τα κομμάτια της κοινωνίας που, ανεξάρτητα εάν αντιλαμβάνονται τη θέση τους, βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας, φτωχοποιούνται ραγδαία ή κάνουν αρνήσεις σε συνειδησιακό επίπεδο που τα βάζουν στον κυκλώνα της καταστολής.
Η συνεχιζόμενη κρίση δεν επιτρέπει να πάρεις ανάσα. Το κράτος χαράσσει και προσαρμόζει τη στρατηγική του ώστε να καταστέλλεται, να φιμώνεται και να περιθωριοποιείται ο εκάστοτε «εσωτερικός εχθρός»: Όσες αντιστέκονται, αναρχικοί, αγωνίστριες, σωματεία, μετανάστ(ρι)ες, περιθωριακοί είναι κάποιες ομάδες που είναι στο στόχαστρο του κράτους ως «απειλές». Το πλαίσιο της καταστολής διευρύνεται ή συρρικνώνεται ανάλογα με την επικαιρότητα ή τις αντιστάσεις. Οι παραπάνω ομάδες αποτελούν το πραγματικό αγκάθι απέναντι στην κυριαρχία, το μοναδικό ανάχωμα στο σήμερα, και για αυτό χτυπιούνται αναλόγως. Επιπλέον, μέσα από τη αντιμεταναστευτική πολιτική του, το ελληνικό κράτος, θέτει ως στόχο του τη βαθύτερη υποτίμηση του εργατικού δυναμικού αλλά και πολλές φορές την εξόντωση αυτού, (να μην ξεχνάμε πως το ελληνικό λιμενικό σώμα, με το πλοίο ΛΣ-920 με κυβερνήτη τον Μιλτιάδη Ζουριδάκη, τον Ιούνιο του 2023, εμβόλισε το αλιευτικό πλοίο Andriana καταδικάζοντας σε θάνατο γύρω στα 600 άτομα).
Μια ακόμη μορφή καταστολής εσωτερικού εχθρού αποτελεί και η επίθεση στα νεαρά άτομα μέσω του νέου ποινικού για την καταπολέμηση της «νεανικής παραβατικότητας», φτιάχνοντας έναν νομικό ιστό και στοχοποιώντας παιδιά και γονείς με σκοπό την πειθάρχηση. Η μιντιακή ανάλυση, που έχει βάση και από τη/στη γενικότερη κοινωνική καθίζηση, έχει αναγάγει κάθε νεανικό ή παιδικό τσακωμό σε επίλυση εγκληματικών δραστηριοτήτων, ακόμη και εγκληματικών οργανώσεων, που πρώτο λόγο πρέπει να έχουν οι μπάτσοι. Δεν είναι τυχαίο: οι μελλοντικοί φαντάροι πρέπει να είναι πειθαρχημένοι και ενωμένοι· οι μελλοντικές γυναίκες του έθνους που πολεμά να είναι πειθήνιες και ενωμένες.
Ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις του υφυπουργού Υγείας (!) Δημήτρη Βαρτζόπουλου για τη βία μεταξύ εφήβων: «Όταν διαπιστώνουμε σε πρώιμη φάση μια τέτοια επιθετικότητα, αυτή την επιθετικότητα να τη βάλουμε μέσα σε κοινωνικά κανάλια […] δηλαδή να μην σκοτώνεις ή να μην επιτίθεσαι για να κλέψεις, να επιτίθεσαι στον εχθρό της πατρίδας, ή να επιτίθεσαι στον εχθρό της κοινωνίας. Αλλά όταν κάποιος εκδηλώνει πλέον μια οργανωμένη τέτοια αντικοινωνική, επιθετική, εγκληματική συμπεριφορά, ο σωστός τρόπος είναι η έγκαιρος ανίχνευση και η καταστολή, ο περιορισμός του». Σε αυτά τα πλαίσια αναλύεται διαφορετικά η χρησιμότητα του νέου ποινικού κώδικα, οι χιλιάδες προσλήψεις μπάτσων, το ξεσάλωμα στις «αμυντικές» δαπάνες, αλλά και η τρομοϋστερία των ημερών που ακολούθησαν μετά την έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους (βλ. ένθετο παρόντος φύλλου).
Ο πολύμορφος αντιεξουσιαστικός αγώνας των κινημάτων από τα κάτω, ως πολιτική ταυτότητα είναι ένας ακόμη εσωτερικός εχθρός που αναγνωρίζεται από το κράτος. Προληπτικές προσαγωγές, στοχοποίηση, δικαστήρια, βία, φυλακίσεις, εκδικητική διαχείριση, είναι μόνο κάποιες από τις κατασταλτικές πρακτικές που έχουν να αντιμετωπίσουν τα σύγχρονα κινήματα. Η επίθεση της κρατικής βίας προσανατολίζεται σε όσα είτε αντιστέκονται, είτε παρεκκλίνουν από την κατασκευασμένη κανονικότητα του κράτους. Αυτή η τακτική συντονίζει ένα πολύπλευρο μέτωπο, με στόχο την πειθάρχηση και τον κατακερματισμό της συλλογικοποίησης των ανθρώπων.
Πολεμική προετοιμασία
Ο πόλεμος όλο και πλησιάζει. Ναι μεν τον ζούμε και κάθε μέρα και εδώ με την ακρίβεια, τις σφαίρες, τα σύνορα, τις εξώσεις και την καταστροφή του περιβάλλοντος, αλλά η πλήρης ανάπτυξή του με όρους σύρραξης απέχει σε ένταση και εμπλοκή από τη δύσκολη καθημερινότητα.
Η συμμετοχή του ελληνικού κράτους συμμαχώντας με την Ουκρανία και το Ισραήλ είναι δεδομένη. Γεωγραφικά οι συρράξεις διευρύνονται επικίνδυνα. Η οικονομία είναι πόλεμος. Οι αυξήσεις των τιμών, το πλιάτσικο στον πραγματικό μισθό που εν τέλει μας μένει, το ξεπούλημα όλων για το κέρδος (αέρας, βουνά, ποτάμια, δάση και πάρκα) δηλώνουν ότι μας πολεμάνε ήδη. Η συνειδητοποίηση του ότι μας πολεμάνε, και πρέπει να πολεμήσουμε και εμείς, είναι ένα στοίχημα αφύπνισης και αγώνα, που όσο το χάνουμε τα πράγματα θα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, ακόμη πιο μεγάλα να τα αντιμετωπίσουμε…
Η πολεμική οικονομία, η προπαγάνδα και η καταστολή μάς προετοιμάζουν. Δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον που χρειάζεται για να αναλωθούμε στα ατομικά προβλήματά μας, και να πολεμήσουμε μόνο όταν μας χρειαστεί το έθνος-κράτος. Οδηγούν στην εξατομίκευση, στην «ατομική ευθύνη», στο να λύσουμε τα προβλήματά μας μόνα μας, χωρίς στήριξη ή βοήθεια, χωρίς αλληλεγγύη. Δουλειά-σπίτι-κατανάλωση και ανάποδα μέχρι να έρθει το αναπόφευκτο στις μοναξιές μας και τις απελπισίες μας.
Έτσι, το κράτος, αφού θα έχει κατακερματίσει οτιδήποτε αλληλέγγυο και κοινοτικό σε μονάδες, μέσω του εθνικισμού και όλων των μηχανισμών του θα μας «ενώσει» ενάντια στον κοινό «ξένο» εχθρό ή θα προσπαθήσει να μας καταστείλει εάν ενωθούμε στη βάση των δικών μας κοινών συμφερόντων. Όσο πιο πολύ αργούμε να οργανωθούμε και να δράσουμε σε αυτή την κατεύθυνση, τόσο πιο εύκολο θα είναι για το κράτος.
Θωράκιση εθνικού κορμού
Ένας ισχυρός και έτοιμος για πόλεμο εθνικός κορμός αποτελεί σημαντικό εργαλείο συγκρότησης του κράτους που είναι έτοιμο για πόλεμο. Στις χώρες που είναι στα μέτωπα, πρώτα ήρθε η απάλειψη οποιουδήποτε/οποιασδήποτε ξέφευγε από το μονοπώλιο του κράτους πάνω στη βία, την πληροφορία, την ομοιομορφία και εν γένει στην κοινωνική ζωή.
Από τη Ρωσία και το κυνήγι των «αντιφρονούντων», στην Ουκρανία των «εθελοντών του μετώπου», μέχρι το «αμυνόμενο» Ισραήλ μπορούμε να δούμε το μοτίβο διαγραφής πρώτα απ’ όλα του εκάστοτε εσωτερικού εχθρού.
Έτσι, οι κινήσεις του κράτους να εξαλείψει τις αντιστάσεις, αν και αποτυγχάνει και θα αποτυγχάνει όσο υπάρχει αδικία, θα εντείνονται και θα βαθαίνουν. Όσο πιο κοντά ακούγονται τα τύμπανα του πολέμου, τόσο πιο έντονες θα είναι οι πιέσεις και οι επιθέσεις κράτους και αφεντικών.
Το καθεστώς θωρακίζεται υλικά και πολιτικά. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και εμείς. Οφείλουμε να το κάνουμε με όλα τα μέσα που διαθέτουμε απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική μηχανή. Από την υπεράσπιση των καταλήψεων, τις αντιφασιστικές δράσεις, την εναντίωσή μας στο φαντασιακό του έθνους και της πατριαρχίας, τις απεργίες, τις συγκεντρώσεις, την παραγωγή λόγου και πράξης, για τον αυτοπροσδιορισμό του αγώνα μας, για τη δική μας νοηματοδότηση για την κοινωνική απελευθέρωση. Είναι η συνέχιση του αγώνα. Είναι η μνήμη που υπερνικά τη λήθη. Είναι το ζήτημα της απελευθέρωσης και η απαλλαγή από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι ο πόλεμος που ζούμε εδώ και τώρα. Οι νεκρές στα σύνορα, οι δολοφονημένοι στα Α. Τ., τους δρόμους, τα κάτεργα… Είναι ταξικό καθήκον να αποτινάξουμε τις αλλοτριωμένες σχέσεις που παράγει κράτος και κεφάλαιο. Να μην προετοιμαστούμε για τα καλέσματα των εθνικών πολέμων, αλλά να φέρουμε στα μέτρα μας τον πόλεμο, συμμετέχοντας όπως μπορούμε στον ταξικό πόλεμο ενάντια σε κράτη και αφεντικά.
Το δόγμα του τρόμου και η πληροφόρηση ή αλλιώς «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι»
Ένα σύνθημα που ακούγεται για χρόνια και δεν θα σταματήσει να είναι επίκαιρο. Ο λόγος είναι πως η καθεστωτική προπαγάνδα σε όλα τα κεντρικά κανάλια και site συνεχίζει να είναι το κύριο μέσο επικοινωνίας και προπαγάνδας του κράτους, με αποδέκτη την κοινωνία. Παρά τον «εκσυγχρονισμό» της διάδοσης της πληροφορίας από τα κοινωνικά δίκτυα, τα «παραδοσιακά» ΜΜΕ συνεχίζουν να εκκολάπτουν το αυγό της κρατικής βαρβαρότητας, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια, στοχοποιώντας άτομα, κοινότητες αγώνα, σε αγαστή συνεργασία με το εκάστοτε υπουργείο ή και με την ίδια την ελληνική αστυνομία.
Από την προπαγάνδα στο εσωτερικό, στην πολεμική προπαγάνδα στο εξωτερικό
Όπως έχει ξαναγραφεί, σε κάθε πόλεμο σε εξέλιξη, το πρώτο πράγμα που πεθαίνει είναι η αλήθεια. Η κάθε πλευρά, το κάθε κράτος, η κάθε κυριαρχία εξιστορεί το αφήγημά της με τον τρόπο που εξυπηρετεί τη δική της αστική τάξη, τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα, τη δική της επικοινωνιακή εξωτερική πολιτική και διπλωματία. Αυτός ο ανταγωνισμός νοημάτων διαμορφώνει την πραγματικότητα μέσα στο ψηφιακό γίγνεσθαι, όπου η πληροφορία σήμερα τρέχει με αδιανόητες ταχύτητες. Ανάλογα την έμφαση που δίνεται σε αριθμούς, απώλειες, στρατιωτικές ενέργειες, και ανάλογα με την πλευρά που μιλά και πράττει, τα media παίρνουν θέση για τα όσα συμβαίνουν ανελλιπώς. Ως κομμάτι του δυτικού κόσμου, το ελληνικό κράτος, με τα ελληνικά του δυτικόφιλα media, εκπέμπει τις δυτικόφιλες θέσεις του, ισοπεδώνοντας, παραμορφώνοντας αλλά και αγνοώντας τη φωνή της Ανατολής και του αραβικού κόσμου.
Το ελληνικό κράτος, από την αρχή των γεγονότων του πολέμου που διεξάγει το Ισραήλ προς την Παλαιστίνη, κάπου ένα χρόνο πριν, έσπευσε να δείξει τόσο την αξιακή όσο και υλική του στήριξη προς την πλευρά του σιωνιστικού καθεστώτος του Ισραήλ. Δεν είναι τυχαία άλλωστε και η τόσο κοντινή και άμεση επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στο Ισραήλ στις 23/10/23, όπου συνάντησε τον Νετανιάχου στην Ιερουσαλήμ, λίγο μετά την κλιμάκωση της έντασης. Οτιδήποτε αποτελεί «εχθρό» του Ισραήλ είναι εχθρικό για το ελληνικό κράτος, και κατ’ επέκταση για τα ελληνικά καθεστωτικά μέσα.
Πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία – Το ευαγγέλιο της Δύσης
Έπειτα από τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, είναι σε εξέλιξη ο πόλεμος της Δύσης (με βατήρα τις ΗΠΑ) ενάντια σε ό,τι αυτή χαρακτηρίζει ως «τρομοκρατία». Φτάνοντας στο παράδειγμα της Παλαιστίνης του σήμερα, οποιαδήποτε ενέργεια προέρχεται από τον αραβικό κόσμο που πολεμάει τους ισραηλινούς κατακτητές παρατηρούμε να χαρακτηρίζεται από τα ελληνικά ΜΜΕ ως «τρομοκρατική πράξη», ενώ αντίστροφα οποιαδήποτε ενέργεια προέρχεται από το κράτος του Ισραήλ βαφτίζεται «στρατιωτική επιχείρηση», «δικαίωμα», «αυτοάμυνα» κ.ά. Οι χαρακτηρισμοί αυτοί, παρουσιάζουν την ένοπλη δραστηριότητα που προέρχεται από τον αραβικό κόσμο, ως κάτι παρανοϊκό, ως μια τομή στον χρόνο της ιστορίας, θέλοντας να υποδηλώσουν τον παραλογισμό και την επικινδυνότητα της παλαιστινιακής ή λιβανέζικης αντίστασης, τη στιγμή που ο ισραηλινός στρατός χαρακτηρίζεται ως τοποτηρητής της σταθερότητας, της ασφάλειας, της αυτοάμυνας και εν τέλει… του ορθολογισμού.
Το λογικό και το παράλογο είναι μια σύγκρουση βαθύτερη από το δίπολο «πολιτισμένης Δύσης»-«βάρβαρης Ανατολής», αντίστοιχα, για τα μέσα. Η τομή στον χρόνο, που είναι η 7η Οκτώβρη 2023, μεταφυσικά κατατάσσει οποιονδήποτε Παλαιστίνιο/Λιβανέζο σηκώσει όπλο, ρουκέτα ή σφεντόνα ως «τρελό μουσουλμάνο», ως «βάρβαρο» που «διψά για αίμα», ενώ τον στρατό του Ισραήλ (IDF) τον κατατάσσει στον ανθρωπότυπο της άμυνας, της λογικής, της προστασίας του «γενικού καλού». Το δίπολο αυτό είναι μια διαστρέβλωση που περνά από παραμορφωτικό φακό (αλλά και αδειάζει) ολόκληρη τη ροή της Ιστορίας και τη σχέση καταπιεστή-καταπιεζόμενου μεταξύ των 2 πλευρών, αγνοώντας ότι η Παλαιστίνη βρίσκεται επί της ουσίας υπό κατοχή εδώ και δεκαετίες από ένα πάνοπλο στρατοκρατούμενο καθεστώς όπως αυτό του ισραηλινού κράτους. Αυτό το δίπολο έρχεται για να αποκρύψει τόσο τις ενδεχόμενες αδυναμίες του ισραηλινού καθεστώτος, παρουσιάζοντάς το ως παντοδύναμο, όσο και τα εγκλήματα πολέμου που αυτό διαπράττει (μιας και «βρίσκεται σε αυτοάμυνα»). Αγνοείται και αποκρύπτεται όσο το δυνατόν πιο χειρουργικά η κόλαση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη Λωρίδα της Γάζας σε ό,τι αφορά νεκρούς, συνθήκες διαβίωσης, εκτοπισμένους, διαλυμένα σπίτια-πόλεις και χωριά και καταστροφές δημόσιων υποδομών. Όλα καθίστανται επιλεκτικά ορατά και επιλεκτικά δικαιολογημένα παράλληλα.
Να αρνηθούμε την απόκρυψη
Μέσα στην κατευθυνόμενη εικονική πραγματικότητα που βιώνουμε, με υπερκατανάλωση ειδήσεων που έρχονται και φεύγουν σε ροές οθόνων και στρατευμένα αστικά media, είναι στοίχημα να διαφυλαχτεί ζωντανή η μνήμη. Να μην αφεθεί απροστάτευτη από τον κόσμο των κινημάτων, από κανέναν σκεπτόμενο άνθρωπο και από κανένα εγχείρημα αντιπληροφόρησης ούτε στο ελάχιστο η αφήγηση των γεγονότων από την πλευρά της ιστορίας που βιώνει το αιματοκύλισμα και την εθνοκάθαρση. Να μην ξεχαστεί ούτε ένα μικρό στιγμιότυπο από τα εγκλήματα πολέμου που συντελούνται στη Γάζα και να μην αφεθεί χώρος για άλλα. Οι πολεμικές μηχανές πρέπει να σαμποταριστούν από το περιθώριο της κοινωνικής μηχανής, από τους ίδιους τους εσωτερικούς εχθρούς, από όσους και όσες θα πάρουν θέση μάχης και δεν θα θελήσουν να γίνουν κρέας στα κανόνια κανενός έθνους, κανενός κράτους, κανενός αφεντικού. Γιατί αν δεν υπάρξει αυτό, τότε όλα είναι καταδικασμένα να γίνουν σκόνη, από τις προοπτικές μιας ζωής ισότητας και ελευθερίας, μέχρι τα ίδια μας τα σώματα.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ
ΝΑ ΣΥΝΘΛΙΨΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ
ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
