Το ότι τα εργατικά ατυχήματα αυξάνονται κάθε χρόνο είναι κάτι το οποίο είναι κοινοτοπία. Το ότι δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός για να επέμβει και να πραγματοποιήσει διώξεις τη στιγμή που γίνεται σε κάποιον χώρο εργασίας ένα δυστύχημα είναι γνωστό και αυτό παντού. Όταν λοιπόν σκοτωθεί ένας εργάτης στη δουλειά και τότε επέμβει αστυνομία και επιθεώρηση εργασίας στον τόπο του δυστυχήματος δύο πράγματα μπορεί θα έχουν συμβεί· είτε θα έχουν πάθει ανεύρυσμα όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί μαζί ή αυτός που θα έχει πεθάνει θα είναι μπάτσος.
Ο λόγος γίνεται για τον 31χρονο ειδικό φρουρό της ΔΙΑΣ που δούλευε ως οικοδόμος για να βγάζει τα προς το ζην και σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας αφού κατέρρευσε οροφή σπιτιού στο Πασαλιμάνι στις 16 Απρίλη. Αμέσως μετά από το περιστατικό κινητοποιήθηκαν όλοι οι μηχανισμοί συλλαμβάνοντας τον εργολάβο χωρίς πολλά-πολλά και άλλους 6 εργαζόμενους έτσι για το καλό, ενώ τα media από πλευράς τους, χαλάσανε αρκετό μελάνι για να ασχοληθούν με τον συγκεκριμένο θάνατο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν, μέσα στην τραγικότητα του γεγονότος υπάρχει και ένα μεγάλο πρόβλημα: Ότι καθημερινά σκοτώνονται εργάτες και εργάτριες και δεν έχουμε δει κανέναν μπάτσο ή εισαγγελέα να πραγματοποιεί αυτόφωρες συλλήψεις είτε στην COSCO, είτε στη ΦΑΓΕ που κόσμος πεθαίνει λόγω του τεράστιου φόρτου εργασίας που υπάρχει και εξαιτίας των ανύπαρκτων μέτρων προστασίας. Ασχολήθηκαν ποτέ τα κανάλια για τους 3 Γρεβενιώτες συντοπίτες του μπάτσου όταν στις 21 Μαρτίου του ‘22 εξαϋλώθηκαν στο εργοστάσιο ξυλείας που εργάζονταν;
Πώς περιμένουν λοιπόν να στεναχωρηθούμε για τον θάνατο ενός νέου παιδιού που σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας σε ένα γκρεμίδι της οδού Νεωρίων; Ούτε εμείς μπορούμε, ούτε ο μπάτσος θα ήθελε κιόλας για να λέμε και την αλήθεια. Όταν μας είδε αυτός και η φάρα του τόσες φορές απέναντι του να πηγαίνουμε έξω από καταστήματα που είχε πεθάνει κάποιος συνάδελφός μας μέσα και αυτός να είναι υποχρεωμένος, στην καλύτερη, να μας εμποδίσει να προσεγγίσουμε, τότε δεν μπορούμε να τον νιώσουμε κρίμα που σκοτώθηκε. Γιατί για τους νεκρούς της εργατικής τάξης κανένας μπάτσος και κανένας δημοσιογράφος δεν ίδρωσε, ούτε έκλαψε. Γιατί για να είσαι δικός μας νεκρός πρέπει να το μαθαίνουμε είτε από τους συναδέλφους σου, είτε από τις ανακοινώσεις των σωματείων. Καθαρά πράγματα.
Τραμπάκουλας
