Τα τελευταία γεγονότα στον Έβρο, τη Χίο, τη Μυτιλήνη και αλλού γύρω από το ζήτημα των μεταναστών/τριών αποτελούν στην ουσία τους την επανεμφάνιση με τον πιο εμφατικό τρόπο του ρατσισμού και του εθνικισμού ως στρατηγική του ελληνικού κράτους, και στοιχεία άσκησης της πολιτικής του, και όχι μια υποτιθέμενα αυτόνομη δράση της κοινωνικής βάσης των αντίστοιχων ακροδεξιών και φασιστικών πολιτικών μορφωμάτων. Είναι η συνέχεια της βαρύτητας που δόθηκε στο Μακεδονικό, η απόπειρα να διαμορφωθεί ένα νέο ακροδεξιό φαντασιακό που θα αποτελέσει και το −απαραίτητο για κράτος και κεφάλαιο− κοινωνικό συμβόλαιο στη «μεταμνημονιακή» εποχή της ελληνικής πραγματικότητας. Η ακροδεξιά και ρατσιστική κοινωνική βάση βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με το κράτος, τροφοδοτείται από αυτό, το στηρίζει και αποτελεί την απαραίτητη έξτρα δύναμη πυρός του στις περιοχές που έχει συμπυκνωθεί το δράμα που παίζεται στις πλάτες των κολασμένων αυτού του κόσμου.
Το βασικότερο σημείο που πρέπει με κάθε τρόπο να καταδειχθεί, αποτελώντας ύψιστης σημασίας επιλογή των εξουσιαστών, είναι η μετατροπή του «μεταναστευτικού ζητήματος» σε ζήτημα εθνικό, με όρους πολέμου, ασύμμετρης απειλής, εισβολής, όπως εκφράζεται πλέον όχι μόνο από σκοτεινά μιλιταριστικά και ακροδεξιά χείλη, μα σχεδόν από το σύνολο του ελληνικού συνταγματικού τόξου. Οι μετανάστες/τριες, εγκλωβισμένοι/ες στα γεωστρατηγικά σχέδια Ελλάδας, Τουρκίας αλλά και υφιστάμενοι/ες συνολικά στο πετσί τους τη θανατοπολιτική της Ευρώπης-Φρούριο, του ΝΑΤΟ, των υπερεθνικών πολεμοχαρών μηχανισμών, αποτελούν γυμνά σώματα που θυσιάζονται στον βωμό των κρατικών και καπιταλιστικών συμφερόντων, σώματα που μπορούν να θανατωθούν, να βασανιστούν, να φυλακιστούν, ώστε να αναδυθεί και να εμπεδωθεί η βιοπολιτική κτηνωδία αυτού του κόσμου στα σώματα των «υπολοίπων». Από άνθρωποι μετατρέπονται σε εργαλεία άσκησης πολιτικής στα σύνορα και το εσωτερικό κάθε χώρας. Οι κρατικές επιλογές στο τώρα, είναι συνέχεια των κέντρων κράτησης, των απελάσεων, των αστυνομικών επιχειρήσεων, των εκκενώσεων καταλήψεων από μετανάστες/τριες στο κέντρο της Αθήνας, της κατάργησης του ΑΜΚΑ για αυτούς/ές που «είναι ξένοι» και πολλών άλλων. Στο φόντο όλων αυτών είναι η −ομολογημένη από κορυφαίους Ευρωπαίους πολιτικούς− αναγκαία στρατιωτική θωράκιση των συνόρων της Ε.Ε., ανάγκη για την οποία το ελληνικό κράτος έχει συμφωνήσει προ πολλού να αποτελεί τον πρώτο θεματοφύλακα. Να μην ξεχνάμε πως και η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κανονικοποποίησε και διεύρυνε αυτήν τη συνθήκη. Στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, η αντιμετώπιση των μεταναστών ως εργαλείων πολέμου από το τουρκικό κράτος, εισβολείς, κλπ, είναι ο απαραίτητος δούρειος ίππος της ακροδεξιάς πολιτικής, που στρέφει συνολικότερα το κοινωνικό φαντασιακό προς μια ακόμη πιο συντηρητική και ρατσιστική διάσταση. Το σημαντικότερο όλων αυτών είναι πως στο εσωτερικό αυτής της στροφής λάμπει με τον πιο εκτυφλωτικό και άρρωστο τρόπο η συνεχής διεμβόλιση των βασικότερων αισθημάτων αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, συμπόνιας, ενσυναίσθησης, των όποιων υγιών αντανακλαστικών απέναντι στην αδικία. Αυτή η μετάβαση είναι κολοσσιαίας σημασίας για τους κυρίαρχους, καθώς αποτελεί τη συγκολλητική μαγιά μιας νέας κοινωνική πραγματικότητας, όπου ο Λόγος της εξουσίας θα αποτελεί τη μοναδική και φυσικοποιημένη αλήθεια, και η κρατική βία και η καπιταλιστική κτηνωδία δεν θα αμφισβητείται, καθώς πλέον δεν θα είναι αντιληπτή, δεν θα είναι απτή, δεν θα είναι αμφισβητήσιμη.
Στην πραγματικότητα της Ελλάδας, τα όσα παρακολουθούμε δεν έρχονται ως κεραυνός εν αιθρία. Δεκαετίες τώρα, ο κοινωνικός και κρατικός ρατσισμός είναι μια κανονικότητα, που ολοένα και καλλιεργείται, ολοένα και ριζώνει, διαμορφώνοντας και τις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων σε αυτήν την κοινωνία. Ειδικά στα χρόνια της κρίσης, η ακροδεξιά κοινωνική βάση διογκώθηκε μέσα από την εγκόλπωση κάθε είδους μεταφυσικής θεωρίας για τα αίτια των όσων βιώνουμε, μέσα από την τρομακτική γιγάντωση των κάθε είδους fake news που πάντα μα πάντα έχουν κρυφά ή φανερά κατάληξη μια συντηρητική και φασιστική σκέψη, μέσα από τη διεύρυνση της κανιβαλιστικής και ζοφερής κοινωνικής συμπεριφοράς ως μοναδικού τρόπου επιβίωσης σε αυτόν τον χαοτικό κόσμο. Κάθε είδους εθνικιστικές θεωρίες συνωμοσίας διακινήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια εικόνες και memes με αυταπόδεικτες αλήθειες από παπάδες, με φόντο σημαίες, σταυρούς, πατρίδες, και κάθε είδους μιλιταριστικό, ξενοφοβικό και μισαλλοδοξο σύμβολο να συμβάλει στην ορμητική επανεμφάνιση του φασισμού στο προσκήνιο, με κατάληξη φυσικά τη Χρυσή Αυγή και τα όσα επακολούθησαν, για τα οποία το ελληνικό συνταγματικό τόξο επιδίωξε και επιδιώκει να καρπωθεί την ήττα τους, ώστε να μπορεί σήμερα να ξεπλένει τον ακροδεξιό και ρατσιστικό του λόγο και πράξη, μέσα στη μηντιακά κατασκευασμένη «αντιφασιστική», δημοκρατική κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Κοιτώντας μακροσκοπικά την κατάσταση, θα πρέπει επίσης να τονιστεί πως η οχύρωση της Ευρώπης απέναντι σε όσους ονομάζει ως «εισβολείς», αυτούς που οι πολέμοι και οι στρατοί τους ξεσπιτώνουν, αντανακλά και μια ευρύτερη αγωνία στους κόλπους των κυρίαρχων. Ίσως αυτό που ζούμε είναι η δημιουργία σημείου σημείου μιας επόμενης μέρας που η «Ευρώπη των λαών», ως κοινωνική, οικονομική και πολιτική ένωση, αρκετά απονομιμοποιημένη πλέον ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό νότο, θα πάψει να υφίσταται, όμως πριν γίνει αυτό θα πρέπει να έχει δημιουργήσει την κατάλληλη συνθήκη ώστε να μπορεί ακόμη να διαχειρίζεται τις δονήσεις που οι πολιτικές των κρατών της, ιδιαίτερα των πιο ισχυρών, δημιουργούν στην ευρύτερη περιοχή αλλά και τον παγκόσμιο χάρτη. Η Ελλάδα θα έχει αυτόν τον ρόλο, του μαντρόσκυλου απέναντι στους «αλλόθρησκους εισβολείς» που ζηλεύουν τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, καθώς, «ως άλλοι βάρβαροι που δεν πέρασαν διαφωτισμό», έρχονται στη δυτική γη της επαγγελίας για να επιβουλευτούν και να πάρουν τα πολύτιμα αγαθά και την ιδιοκτησία που με τόσο κόπο κατέκτησαν οι γηγενείς πληθυσμοί. Η γη, το χώμα που πατούμε, συνδέεται ακόμη μια φορά με το αίμα και τη φυλή. Αν όμως σκεφτούμε πιο αφαιρετικά, οι πολιτικές της Ευρώπης-Φρούριο, αλλά και κάθε κράτους, ποτέ δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο. Το ζήτημα είναι να πειστούν και οι ντόπιοι/ες καταπιεσμένοι/ες πως η διαρκής απειλή από κάποιους «άλλους» αποτελεί μια πραγματικότητα αδιαμφισβήτητη, και πως το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να συστρατευθούν με το κράτος «τους» και την πατρίδα «τους» αν θέλουν να υπερασπιστούν τα συμφέροντά «τους». Η διαρκής κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει διακηρυχθεί, απέναντι σε όλους/ες τους/τις από τα κάτω αυτού του κόσμου, ο συνεχής πόλεμος πάνω στις ζωές μας, μας θέλει συμμάχους στην ίδια μας την καταπίεση για να συνεχίσει να λειτουργεί.
Αυτό είναι κιόλας το ζήτημα για το ελληνικό κράτος αλλά και κάθε κράτος. Ιδιαίτερα σε μια Ελλάδα ζοφερής καθημερινής πραγματικότητας, μιας κοινωνικής πραγματικότητας πολύμορφα και πολυδιάστατα συγκρουσιακής, η υποταγή στον Λόγο της εξουσίας, η αποδοχή εν τέλει της όποιας «αλήθειας» και «πραγματικότητας» παρουσιάζουν οι κυρίαρχοι, είναι η απαραίτητη συγκολλητική μαγιά για την αναγκαία αναπαραγωγή κράτους και κεφαλαίου. Και αυτό δεν μπορεί να έχει άλλη μορφή από αυτήν του εθνικισμού, του ρατσισμού, του φασισμού.
Όμως, θα πρέπει να δούμε πως αυτό αποτελεί μαι καθημερινή μάχη που πρέπει να δώσουμε με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, από κάθε μετερίζι. Η συναίνεση στο κράτος και το πολιτικό σύστημα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκοσμίως, μόνο δεδομένη δεν είναι, καθώς εκατομμύρια άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι/ες με τις εκμεταλλευτικές και καταστροφικές συνέπειες του καπιταλιστικού κόσμου. Η υπεράσπιση της ζωής, της αξιοπρέπειας, της συνύπαρξης, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, είναι κάτι παραπάνω από την υπεράσπιση των «δικών μας» ιδεών, είναι μια ιστορική μάχη απέναντι στη δυστοπία του καπιταλισμού με τους πολέμους, την καταστροφή του φυσικού κόσμου, την εκμετάλλευση, την αδικία, τη φτώχεια, τον σκοταδισμό. Η αλληλεγγύης στους/στις μετανάστες/τριες και ο πόλεμος απέναντι στην κρατική ρατσιστική βιοπολιτική είναι η υπεράσπιση της ανθρωπινότητας, η υπεράσπιση της ζωής απέναντι στον θάνατο και τον πόλεμο. Ας δώσουμε αυτήν τη μάχη με κρύο μυαλό και ζεστή καρδιά, γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας πως κάθε στιγμιότυπο στον καθημερινό κοινωνικό και ταξικό πόλεμο αντανακλά, επηρεάζει και καθορίζει όλη μας την κοινωνική ύπαρξη, συνδέεται με ό,τι παλέψαμε, και τροχοδρομεί ό,τι θα παλέψουμε στο άμεσο ή έμμεσο μέλλον. Στα σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο κονταροχτυπιέται ο άνθρωπος και το βασικό του δικαίωμα να ζει με αξιοπρέπεια, με τα ιδεολογικά και φυσικά όπλα του θανάτου. Και όπως ειπώθηκε και παλιότερα, το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή. Ας κάνουμε αυτήν την αυγή της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της ισότητας, την πραγματικότητα για όλους/ες.
RedBlack
