Πόλεμο άνοιξε τον Νοέμβρη η «Αυγή» με τα «Νέα», εξ αφορμής ενός σκίτσου των δεύτερων που σατίριζε (απρεπώς βέβαια, αλλά κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν είναι σπάνιο) βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων για τη δυναμική τους παρουσία στην ΕΡΤ, μετά την κατάληψή της από τις δυνάμεις καταστολής. Στην επίθεση της «Αυγής» όμως γίνεται μια ενδιαφέρουσα παραδοχή: πως τα «Νέα» είναι «παραδοσιακά η εφημερίδα της Δημοκρατικής Παράταξης», και πως το σκίτσο ενάντια στις βουλευτίνες αποτελεί κατρακύλισμα από αυτή τη θέση. Εμείς τώρα τι να κάνουμε; Να θυμίσουμε πως στις 23/12/1948 τα «Νέα» ζητούσαν αντικατάσταση του αστυνομικού κράτους με ανοιχτή δικτατορία; Πως λίγους μήνες πριν από τη χούντα (23/1/1967) σύγκριναν τους θεσμούς του αστικού κράτους και συμπέραιναν ότι «ο στρατός βγαίνει πρώτος και με μεγάλη μάλιστα διαφορά»; Ότι το 1964 (11/4), χρονιά λαϊκού ξεσηκωμού, καλούσαν τους πολίτες σε «αυτοπειθάρχηση»; Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ένα σωρό άλλα παραδείγματα, αλλά προτιμήσαμε να σταθούμε σε μερικά παλιά, γιατί μαζί με τα πολλά πρόσφατα δείχνουν ανάγλυφα τη διαχρονικότητα της «δημοκρατικότητας» των «Νέων». Αλλά, θα πείτε, εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες κάθε ξεσκολισμένο πασόκο, κάθε ρετάλι της εξουσίας που έχασε τη θεσούλα του και ψάχνει εναγωνίως να την ξαναβρεί. Και θα ‘χετε δίκιο. Γιατί μ’ αυτές τις ιδέες και μ’ αυτά τα πρόσωπα θα χτίσει τη «δημοκρατία» του ο ΣΥΡΙΖΑ.
ΙΑΠ
