Φαρμακονήσι, Πάλαιρος, Λαμπεντούζα, Έβρος, Γιβραλτάρ
*
«[…] δεν πρέπει να πέφτει λάσπη, ιδιαίτερα σε ανθρώπους σαν τους άνδρες του λιμενικού που κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες και για την προστασία των συνόρων και για την προστασία της ανθρώπινης ζωής».
~Σ. Κεδίκογλου – Κυβερνητικός εκπρόσωπος, για Φαρμακονήσι
Το καθεστώς θέλει το καλό μας. Αυτή είναι η βάση. Όλα συνεπώς ξεκινάνε από τις αυταπόδεικτες καλές προθέσεις των λιμενικών. Από τη συνεχή επανάληψη του ότι δεν είναι δυνατόν να έπνιξαν τους ανθρώπους. Όταν ειπωθεί πέντε χιλιάδες φορές, έχει εντυπωθεί πλέον στο συλλογικό υποσυνείδητο. Το εκκωφαντικό κλάμα των ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους μπορεί να ισοσκελιστεί μόνο με τέτοιου τύπου επικοινωνιακές μαγγανείες. Μετά από κάνα-δυο μέρες, δίπλα στην αυτονόητη θλίψη συμπληρώνεται και το «πάντως και οι άλλοι δεν μπορεί να τους έπνιξαν έτσι, κάτι άλλο θα έγινε». Μετά έρχονται και όλα τα υπόλοιπα, οι φασίστες να φωνάζουν για τα παιδιά του λαού που θαλασσoπνίγονται για την πατρίδα, οι ανακοινώσεις, τα κροκοδείλια δάκρυα -ακόμα και τώρα ελάχιστων- δημοσιογράφων, η διεθνής εικόνα της χώρας, τα «ό,τι έγινε, έγινε». Ο πρωταρχικός σκοπός επετεύχθη. Η αποπολιτικοποίηση του γεγονότος, ότι δηλαδή υπάρχει εντολή για κυνήγι των σκαφών μέχρι την Τουρκία, αλλιώς βίαιη επαναπροώθηση, πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Σε πρώτο χρόνο -και αυτό είναι πολύ σημαντικό- δεν κατηγορήθηκε το καθεστώς και οι εντολές του, αλλά τα μαντρόσκυλα του και ο τρόπος με τον οποίο τις εκτελούν. Αποσιωπήθηκε το διαρκές έγκλημα. Αποσιωπήθηκε ότι για το καθεστώς το πρόβλημα δεν ήταν τα νεκρά γυναικόπαιδα, αλλά οι επιζώντες.
*
«Δεν μπορούν όλα αυτά να αποτελούν αντικείμενο χαζής εκμετάλλευσης, δεν πιστεύω ότι κανείς θέλει να ανοίξουμε τις πύλες, και όλοι οι μετανάστες να απολαμβάνουν άσυλου στη χώρα. Ο Μουίζνιεκς και διάφοροι άλλοι θέλουν να προκαλέσουν πολιτικό θέμα στην Ελλάδα».
~Μ. Βαρβιτσιώτης – Υπ. Ναυτιλίας, για Φαρμακονήσι
Ο νέος ολοκληρωτισμός στηρίζεται σε μύθους. Το καθεστώς θέλει το καλό μας, αντιθέτως με τους ξένους, φτωχούς και πλούσιους, αφέντες και σκλάβους. Απέναντι στα αναπάντητα ερωτήματα, προβάλλεται το υποτιθέμενο κοινό συμφέρον που προκύπτει από τα κλειστά σύνορα, με μόνη εγγύηση ότι οι επικριτές δεν είναι μέρος του ελληνικού κράτους. Οι μπάτσοι ελέγχουν τους μπάτσους, οι καθεστωτικοί βουλευτές προεδρεύουν σε επιτροπές που δικάζονται καθεστωτικοί βουλευτές, και συνεπώς οι μόνοι που είναι αρμόδιοι να μιλήσουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οι καραγκιόζηδες που ορίζει το ίδιο το καθεστώς. Θα ήτανε γελοίο εάν δεν ήταν εφιαλτικό, το καθεστώς αποτελεί την Αλήθεια, την αρχή και τέλος της, την ερώτηση και την απάντηση. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν μέρος της διεθνούς συνωμοσίας.
*
«Οι κατηγορίες κατά του Σώματος είναι άκριτες, βιαστικές και γενικευμένες που αποσκοπούν μόνο στη δημιουργία εντυπώσεων και τη μείωση του κύρους του Λιμενικού».
~Ανακοίνωση του αρχηγείου του Λιμενικού
Οι λιμενικοί στην αρχή έπνιξαν εννιά μωρά και τρεις γυναίκες, μετά συνέλαβαν και έδειραν τους επιζήσαντες, πλαστογράφησαν τις μαρτυρίες ανθρώπων που μόλις έχασαν τις οικογένειές τους, και μετά κρύφτηκαν πίσω από τους ανωτέρους τους. Δεν βρέθηκε ένας να πει μια λέξη λόγω τύψεων, και ταυτόχρονα ένας να αποποιηθεί τις ευθύνες του και να πει ότι αυτές ήταν οι εντολές. Αντί για αυτό οι αρχηγοί τους ανακάλυψαν συνωμοσίες από τον εσωτερικό εχθρό, τους κομμουνιστές και τους εαμοβούλγαρους. Η αδυναμία να εξηγηθούν αυτά που δεν πρέπει να εξηγηθούν οδηγεί πάλι στους μύθους, αδιαφορώντας για την ανάγκη λογικής ερμηνείας του γεγονότος, και αδιαφορώντας επίσης για τη θολή εικόνα -και αυτών- των ανθρωποειδών που στιγματίζεται από το αναπάντητο ερώτημα: πώς και γιατί ρε γαμημένοι μισθοφόροι, άνθρωποι που μόλις έχασαν τα παιδιά τους, αποσκοπούν στη μείωση του κύρους του Λιμενικού;
*
«[…] Όμως είναι επίσης προφανές ότι η τρομοκρατία μπορεί να εκμεταλλευθεί το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης προς όφελός τους. Σε κάθε περίπτωση η τρομοκρατία συνδέεται με διάφορες μορφές οργανωμένου εγκληματικότητας».
~Ν. Δένδιας – Υπ. Δημοσιας Τάξης, με αφορμή το Φαρμακονήσι
Σε αυτή τη ζωή υπάρχουν δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Ο νόμος και οι παράνομοι. Οι μικροπαραβατικοί, οι αναρχικοί, οι πάμφτωχοι, οι ένοπλοι αντάρτες, οι άστεγοι, οι πρεζάκηδες, οι μαφιόζοι, οι μετανάστες, οι καταληψίες, αυτοί που κλέβουν ρεύμα, οι διαδηλωτές, οι πρόσφυγες, οι χούλιγκανς, τα πολιτικά άκρα, όλοι ανεξαιρέτως αποτελούν τον εσωτερικό εχθρό ενός καθεστώτος που αρέσκεται στα ψυχιατρικά πειράματα. Οι γελοίες θεωρίες επιστημονικής φαντασίας, με τις οποίες όλοι αυτοί αποτελούν μια ενιαία ομάδα ή υπακούν σε κάποιο κοινό κέντρο, έχουν αρχίσει να διατυπώνονται πλέον ανοιχτά, αφού οι αποβλακωμένοι που ψάχνουν στη φαντασία τους τον υπαίτιο της προσωπικής τους δυστυχίας αυξάνονται γεωμετρικά. Η γενική και αόριστη εγκληματικότητα αποτελεί την προϋπόθεση για να επιτευχθεί η εξύψωση του μπάτσου, να αποπολιτικοποιηθεί ο ρόλος του και να αποτελέσει τη βάση του νέου ολοκληρωτισμού. Σε ένα καθεστώς χτισμένο στον επικοινωνιακό τρόμο ο μπάτσος δεν είναι εργαλείο, είναι ο σκληρός πυρήνας του κράτους, είναι η εξουσία και ο υπήκοος, ο καλός πολίτης και ο καλός ρουφιάνος, ο άτεγκτος τιμωρός και ο φιλήσυχος οικογενειάρχης. Ο μπάτσος είναι η ψυχή και η σάρκα του καθεστώτος και οι 80.000 μπάτσοι είναι ο στρατός που το προστατεύει. Οι παράνομοι είναι η αντίστροφη εικόνα, η αναγκαιότητα, ο θεμελιώδης λίθος της καθεστωτικής ιδεολογίας. Τα νεκρά βρέφη στο Φαρμακονήσι είναι πρωτίστως παράνομοι μετανάστες και δευτερευόντως νεκρά βρέφη.
*
«[…] εγώ δεν δέχομαι την ευθύνη της δικής μας πολιτείας, αν ο άλλος Γενάρη μήνα αποφασίζει να βάλει το παιδί του σε μια βάρκα και πνίγονται».
~Ι. Πρετεντέρης – Επιφανής Καθεστωτικός Δημοσιογράφος
Η ζωή, η καθημερινότητα και η κοινωνική συναίνεση είναι πρώτα και κύρια Θέαμα. Η τραγωδία στο Φαρμακονήσι είναι θέαμα προς τέρψιν των τηλεθεατών. Τα νεκρά παιδιά είναι αριθμοί, είναι δέκα νεκροί από τους εκατόν εξήντα που πνίγηκαν εκεί κοντά τους τελευταίους δεκαοχτώ μήνες. Το Φαρμακονήσι πλέον είναι μακριά, όπως μακριά είναι η Αίγυπτος και η Συρία όπου επίσης πεθαίνουν άνθρωποι. Εφόσον είναι μακριά, μπορεί και να είναι εμπόλεμη ζώνη, οπότε και τα διάφορα ανθρωποειδή του λιμενικού μπορούν να επιβιώνουν πνίγοντας ανθρώπους. Αφού είναι μακριά δεν είναι βίωμα και συνεπώς είναι Θέαμα. Ο επικοινωνιακός τρόμος ορίζει ότι μόνος τόπος που είναι κοντά είναι το σπίτι -και μόνο αυτό- των αυτοκτονικά εσωστρεφών και εσωστρεφώς αυτοκτονικών νοικοκυραίων. Μακριά από το σπίτι, τους κανόνες τους ορίζει το καθεστώς. Μακριά από το σπίτι δεν φταίμε εμείς, δεν φταίει κανένας, τα πράγματα είναι άγρια. Ό,τι έγινε, έγινε.
*
«Ας κρατήσουμε όμως και κάποιες επιφυλάξεις για αυτούς τους μετανάστες κι ας προβληματιστούμε για το πώς θα τελειώσει αυτό το βασανιστήριο, που εξελίσσεται σε πρώτο εθνικό κίνδυνο: για το πώς θα ξεπεράσουμε τα 2 εκατομμύρια των λαθρομεταναστών, κατά 95% μουσουλμάνων, οι οποίοι έχουν εγκατασταθεί στη χώρα μας».
~Β. Καπερνάρος – Βουλευτής ΑΝ.ΕΛ
Τα βρέφη δεν έχουν ούτε θρησκεία, ούτε γλώσσα, ούτε προσωπικότητα, αυτά διαμορφώνονται στη συνέχεια από το κοινωνικό περιβάλλον και συνεπώς δεν φέρουν κάποιο προπατορικό αμάρτημα, δεν είναι ένοχα για αυτά που έκαναν ή κάνουν ή κατηγορούνται ότι κάνουν ή δεν έκαναν ποτέ οι πρόγονοί τους. Υποτίθεται ότι η ανθρωπότητα έχει φτάσει στο σημείο που αυτό είναι δεδομένο. Οι οπαδοί της εθνικής ομοψυχίας δεν ξέρουν από αυτά. Η οικοδόμηση της νέας εθνικής ιδεολογίας, όπου όλοι μαζί πλούσιοι και φτωχοί δουλεύουν για την πατρίδα εμπεριέχει πολύ πατρίδα, πολύ θρησκεία, πολύ χούντα και πολύ οικογένεια. Όλα εθνικά, ομοιόμορφα και φοβικά. Και όλα προσπαθούν να κρύψουν την αθλιότητα μιας ιδέας που θεωρεί ότι κινδυνεύει από βρέφη, και που οι φανατικοί υπέρμαχοί της είναι τόσο αδίστακτοι που δεν σέβονται ούτε τη μνήμη τους.
*
«Πόσο επιβαρύνεται ὁ ετήσιος προϋπολογισμὸς των Υπουργείων εξαιτίας των επιχειρήσεων διάσωσης των λαθρομεταναστών;»
~Α. Γεωργιάδης – Υπ. Υγείας, ερώτηση στη Βουλή το 2012
Πόσο κοστίζει η ζωή σε συνθήκες ολοκληρωτισμού; Πόσο η ζωή των παιδιών στο Φαρμακονήσι και πόσο η ζωή του Γεωργιάδη; Πόσο η ζωή παιδιών που δεν πρόλαβαν καν να μεγαλώσουν, και πόσο οι ζωές των υπουργών που ευθύνονται για τον θάνατό τους; Το καθεστώς φροντίζει για την προστασία των πολιτών, γιατί η ιδιότητα του πολίτη θα αποτελεί προνόμιο μιας όλο και μικρότερης μερίδας του πληθυσμού. Οι μετανάστες φέρουν την ιδιότητα του λαθραίου ακριβώς για να στερηθούν αυτή του πολίτη, την οποία θα στερηθούν άμεσα και οι άστεγοι, οι πρεζάκηδες και οι τσιγγάνοι και στη συνέχεια όλο το κοινωνικό κομμάτι που σε πρώτο βαθμό εκτοπίζεται εκτός εργασίας ακριβώς για να εκτοπιστεί εκτός κοινωνίας σε δεύτερο βαθμό. Η αξία της ανθρώπινης ζωής υπάρχει μόνο για τους αστούς και τον καθεστωτικό θίασο, τους υπαλλήλους και τους χαφιέδες, τα μαντρόσκυλα και τους εκφωνητές των τηλεοπτικών ανακοινωθέντων. Οι πολίτες είναι αναλώσιμοι και οι απόκληροι περισσεύουν.
*
«Έχει δίκιο η κ. Κατριβάνου. Έκανε και αίτημα να τους πάρει στο σπίτι της και εμείς πρέπει να το δεχτούμε».
~Δ. Κυριαζίδης – Βουλευτής Ν.Δ., ειρωνευόμενος την ερώτηση βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τη σύλληψη των διασωθέντων προσφύγων
Το καθεστώς δεν κρύβει πλέον το πρόσωπό του. Το μείγμα ταγματασφαλίτικης αισθητικής, θατσερικής λογικής και ναζιστικής κυνικότητας θα αποτελεί αυτό που θα βλέπουμε πλέον στις οθόνες του τρόμου και της αποβλάκωσης. Οι μετανάστες και συνολικότερα οι απόκληροι είναι απλά οι πρώτοι που μετά την αξιοπρέπειά τους, χάνουν και τη ζωή τους εντός των πλαισίων της κανονικότητας. Όσοι ακόμα πιστεύουν ότι οι κρεατομηχανές θα σταματήσουν από μόνες τους, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν τα αίματα στα χέρια των λιμενικών, και πόσο ταιριάζουν με τις καινούργιες χακί στολές με τη ραμμένη σβάστικα στο μπράτσο.
Βαγιάν
