καμιά φορά στα άδεια κτήρια
ο χρόνος παγώνει
για χρόνια τα σπασμένα γυαλιά
μένουν στο πάτωμα της εισόδου
και περιμένουν στοργικά
το πόδι που θα μπει πάλι και θα τα θρυμματίσει
και τα ποτήρια με τον καφέ
στη θέση τους, κανείς δε τα έπλυνε
λες και έφυγες το πρωί για δουλειά
και γύρισες το απόγευμα αποκαμωμένη
ένα γρήγορο πέρασμα από τη ταράτσα
-μπας και σταματήσει ο εφιάλτης-
η ανάσα κομμένη
όχι απ το ανέβασμα
μα για τα πόδια σου που πατούν πάλι αυτό το τσιμέντο
σύμφωνα με τη φαινομενολογια
τα αντικείμενα έχουν δράση
5 λεπτά να ανέβεις και να κατέβεις ένα τετραώροφο κτήριο
μια βδομάδα πάλευες με τον εαυτό σου,
θα πας η όχι,
δε θα σου το συχωρούσες αποφάνθηκες,
μια τελευταία ματιά –
και τώρα πνίγεσαι
απ τον άδειο χαμό
ξεκινάς να ψάξεις για κάτι ρούχα σου
και αποφασίσεις να τα αφήσεις
ας το παραδεχτείς , ακόμη ελπίζεις
κοιτάς γρήγορα γύρω σου,
με δακρυσμένη φευγαλέα ματιά
να αιχμαλωτήσεις τα πάντα στη μνήμη σου
όλα είναι ακόμη εκεί,
οι φιλίες, οι συντροφικές σχέσεις,
οι πολιτικές αντιπαραθέσεις,
η αυτομόρφωση παρασκευής dildo ,
οι ατέλειωτες συνελεύσεις, τα καφενεία,
οι συλλογικές κουζίνες,
οι έρωτες, οι απογοητεύσεις,
τα ξενύχτια, τα μεθύσια,
τα διαβάσματα, οι αφισοκολήσεις,
οι περιφρουρήσεις, οι παρεμβάσεις,
οι εκδηλώσεις, οι συζητήσεις,
ο χορός, η ορειβασία
οι στιγμές που γέλασες, που θύμωσες, που έκλαψες,
οι στιγμές που έζησες
όλα είναι ακόμη εδώ
μαζί με τη σκόνη
