Και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε σαν τα άστρα σκορπίζοντας φως. Σαν εκείνο το φως που άστραψε έναν χρόνο πριν από την εκρηκτική έκρηξη στο διαμέρισμα των Αμπελοκήπων στις 31/10, όταν ο αναρχικός ένοπλος αγωνιστής Κυριάκος Ξυμητήρης διανύει το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής του, εκεί που τα πάντα συμπυκνώνονται σε μια στιγμή, εκεί που η επανασταστική του συνείδηση ευθυγραμμίζεται με την επιθυμία να δοθεί ένα τέλος σε αυτόν τον γερασμένο κόσμο που τρέφεται με τις σάρκες του.
Γεμάτος με απέραντη συντροφικότητα, αποφασιστικότητα και χωρίς καμία διάθεση οπισθοχώρησης, δεσμεύτηκε στον αγώνα με όραμα την ελευθερία. Με μάτια καθαρά ο σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης δεν έκανε καμία έκπτωση στο συναίσθημα, αγάπησε τη ζωή, τιμώντας την με κάθε του ανάσα. Τόσο στο Βερολίνο όσο και στην Αθήνα, συμμετείχε αδιακρίτως σε όλα τα πεδία αγώνα. Σε συγκεντρώσεις και πορείες κατά του εξευγενισμού, σε αντιφασιστικές και αντιπατριαρχικές περιπολίες, σε μαζικές αφισοκολλήσεις, σε μαχητικές υπερασπίσεις καταλήψεων, σε αγώνες κατά της αποικιοκρατίας και των φυλακών.
Στάθηκε ακλόνητος στις πεποιθήσεις της αναρχίας. Σε αυτόν τον ασφυκτικό κόσμο που είναι χτισμένος σε εξουσίες που στραγγαλίζουν την άγρια ομορφιά της αχαλίνωτης ελευθερίας, σε ληστρικές πολιτικές, σε θανατοπολιτικές και πολέμους που στήνουν τα δυτικά κέντρα στις χώρες του «τρίτου κόσμου» πατώντας πάνω σε πτώματα, σε κυνικές ομολογίες του «όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει», ο σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης δεν γύρισε το βλέμμα του. Σε αυτόν τον κόσμο με κατασκευασμένα συναισθήματα, τυποποιημένες συμπεριφορές, κοινωνικά συμβόλαια , μαζική απάθεια, ο σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης έζησε ασυμβίβαστος στο εδώ και το τώρα. Σε μια συγκυρία εντεινόμενου αυταρχισμού και στρατικοποίησης, αυξανόμενης επισφάλειας και διάχυτης εξαθλείωσης, ο σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης πραγματοποίησε τη δική του υπέρβαση, αρνήθηκε τα κοινωνικά του προνὸμια και ανέλαβε την ευθύνη. Σε μια συγκυρία όπου οι φιλικές σχεσεις ποινικοποίουνται γεμίζοντας σελίδες διογκομὲνων κατηγορητιρίων, όπου οι συστηματικές φυλακίσεις προσπαθούν να στείλουν ένα ηχηρό μύνημα ποινικής τρομοκρατίας ,όπου ο δικαστικός μηχανισμός δείχνει τα δόντια του στους φτωχοδιάβολους και γυρνάει το βλέμμα του στα κρατικοκαπιταλιστικά εγκλήματα ο σύντροφος Κυριάκος απέδειξε οτι η στρατηγική της καταστολής δεν εκφοβίζει τις επαναστατημένες συνειδήσεις. Σε μια συγκυρία που το κίνημα βιώνει μια οπισθοχώρηση, από την εσωτερίκευση της καταστολής, την προσαρμοστικότητα και την ενσωμάτωση, ο σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης αποφάσισε να νην συμβιβαστεί και να συμβάλει στην ιστορική διαμόρφωση των ανατρεπτικών γεγονότων. Σε πείσμα των καιρών κοίταξε το μονοπάτι των πολιτικών και επαναστατικών ευθυνών. Οπλισμένος με θάρρος και αποφασιστικότητα επέλεξε να απαντήσει στη βία της κυριαρχίας.
Προταιρεότητά του ηταν η διαφύλαξη της επαναστατικής παράδοσης συγκεκριμένων μέσων αγώνα, που με το πέρας του χρόνου είχαν αδρανοποιηθεί. Ενάντια στο μονοπώλιο της βίας της εξουσίας, απάντησε επιλέγωντας την απελευθερωτική αντιβία ως μέσο για τον τερματισμό των δεινών που βιώνει το μεγαλύτερο κομμάτι της ανθρωπότητας. Ο σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης όξυνε τη διαλεκτική και αρνήθηκε να δεχθεί ότι αυτοί που κατέχουν την εξουσία είναι οι μόνοι νομιμοποιημένοι εκφραστές της βίας. Πολέμησε χωρίς εγγυήσεις, χωρίας στεγανά και ασφάλεια, με ψυχή, πίστη και αφοσίωση.
Γιατί είναι πόλεμος. Πόλεμος ταξικός και κοινωνικός. Και για τον σύντροφο Κυριάκο Ξυμητήρη η απραξία δεν υπήρχε καν ως ενδεχόμενο.
Στον πόλεμο αυτό, διαλέγοντας τη ζωή έπεσε μαχόμενος. Ο θάνατός του είναι λοιπόν μια κατάφαση ζωής, και η διατήρηση της επανασταστικής του μνήμης κάθε άλλο παρά ουδέτερη διαδικασία είναι. Είναι αγκάθι στη λήθη και ρωγμή στην επιβαλλόμενη ιστορία των κυρίαρχων. Είναι κομμάτι του ίδιου μας του αγώνα, του παρόντος και του μέλλοντός μας. Είναι ζώσα ιστορία. Μια ιστορία που χτίστηκε στα χαμόγελα και τα συνωμοτικά βλέμματα των δικών μας ανθρώπων, των δικών μας φίλων, των δικών μας συντρόφων.
Κι αν κάποιοι δεν γύρισαν ποτέ πίσω, ζούνε ανάμεσά μας σε κάθε ανάσα ελευθερίας. Κι αν κάποιοι έπεσαν στην μάχη στέκονται δίπλα μας σε κάθε μας δράση. Κι αν κάποιοι έφυγαν νωρίς, περπατάνε μπροστά μας και μας ανοίγουν τον δρόμο. Κι είναι όλοι αυτοί που με το αίμα τους γέμισαν το μελανοδοχείο της επαναστατικής ιστορίας. Μπορεί να μην είχαμε περπατήσει δίπλα τους, αλλά είχαμε περπατήσει παράλληλα. Μπορεί να μην είχαμε διαλέξει το ίδιο μονοπάτι αλλά κοιτούσαμε τον ίδιο ουρανό. Γιατί είχαμε διαλέξει την αντίσταση, το επαναστατικό όραμα, το μίσος για αυτόν τον κόσμο και την αγάπη για τη ζωή. Και η ανατρεπτική τους μνήμη δρα σαν καύσιμο στις φωτιές μας, σαν μελάνι στα κείμενά μας, σαν συνθήματα στις πορείες μας και σαν πέτρες στις τσέπες μας, δίνοντας νόημα στον θάνατό τους, καλώντας τους για μια ακόμα μάχη. Ξανά και ξανά…
Είμαστε εμείς λοιπόν που οφείλουμε να διατηρήσουμε τη μνήμη τους, να θυμόμαστε την εκρηκτική τους δράση και την ακονισμένη αποφασιστικότητά τους. Είμαστε εμείς που πρέπει να μετατρέψουμε το κοινό πένθος σε οργή και επιθετική συγκρότηση. Είμαστε εμείς που πρέπει να δώσουμε κάτι γι’ αυτούς που έδωσαν τα πάντα.
Να μετατρέψουμε τον Οκτώβρη σε μήνα μνήμης και εξεγερσιακής πάλης. Να σταθούμε περήφανα δίπλα στον σύντροφό μας Κυριάκο Ξυμητήρη μέσα από δράσεις και παρεμβάσεις, από αφίσες και οδοφράγματα, από εκδηλώσεις και συνωμοσίες. Να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη του, να υπερασπιστούμε τις επιλογές του, να φροντίσουμε να παραμείνει ΠΑΡΩΝ.
Ας δημιουργήσουμε λοιπόν στιγμές αναρχικής έκφρασης διαρρηγνύοντας τη κανονίκοτητα. Ας αμφισβητήσουμε το μύθο της κρατικής παντοδυναμίας και της κοινωνικής ειρήνης προτάσσοντας την αλληλεγγύη, την ισότητα και την ελευθερία ας ξεπεράσουμε τα όρια μας, ξεδιπλώνοντας τις ανατρεπτικές μας διαθέσεις μαχητικά στο δρόμο. Ας συγκρουστούμε με το ανθρωποφάγο σύστημα ζώντας στιγμές που μας κόβουν την ανάσα. Ας υπερασπιστούμε τα προταγματά μας στη πράξη, διεκδικώντας τη ζωή αντί της επιβίωσης, τη συντροφικότητα αντί της αποξένωσης την ελευθερία αντί της υποταγής τη σύγκρουση αντί της αφομοίωσης.
Είναι στο χέρι όσων αισθάνονται κομμάτι του εαυτού τους το να στέκοντα πλάι στον Κυριάκο να εκδηλώσουν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο τη ρήξη με τον κόσμο της εξουσίας.
Και οι δικές μας καρδιές, από το δικό μας μετερίζι θα σας συνοδεύουν σε κάθε μάχη. Ξανά και ξανά…
Ποτέ ξανά δεν θα ‘μαστε ίδιοι.
Πρέπει να αλλάξουμε βαθια
Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα
Όταν σύντροφοι πεθαίνουν
Θρηνούμε
Όταν σύντροφοι πεθαίνουν
Εκδικούμαστε
Όταν σύντροφοι πεθαίνουν
Ρωτάμε το γιατί
Πρέπει να αλλάξουμε βαθιά
Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα
*ποίημα των Weather Underground μετά από έκρηξη σε κατοικία της Νέας Υόρκης κατά τη διάρκεια της οποίας πέθαναν η Νταϊάνα, ο Τέντ και ο Τέρι, μέλη των Weather
Δήμητρα Ζαραφέτα,
Μαριάννα Μανουρά,
Γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού
