Αμ, αν δεν τα πω, θα σκάσω.
Όλο αυτό το διάστημα από την 6η Μαρτίου και μετά, ένας ήταν ο κύριος προβληματισμός μου, ούτε ευρώ ή δραχμή, ούτε αριστερά ή δεξιά, ούτε μνημόνιο ή αντιμνημόνιο… Όλα αυτά λίγο με απασχολούν, μιας και ούτε πατριώτης είμαι, ούτε παλεύω για τη δημοκρατία όπως την εννοεί ο Τσίπρας. Αυτό που με βασάνιζε ήταν πως έβλεπα ένα μεγάλο μέρος από συντρόφισσες-ους να εναποθέτουν τις ελπίδες τους για κοινωνική αλλαγή στην εκλογική διαδικασία.
Πολλά επιχειρήματα ακούστηκαν και πολλοί συναισθηματισμοί, η άνοδος της Χ.Α, το αντιμνημονιακό, το έτσι για σπάσιμο, ο αφοπλισμός των ματάδων (λες και το μεγάλο μας πρόβλημα είναι τα γκάνια που κουβαλάν), ακόμη και ότι θα βγάλουν τους δικούς μας από τα μπουντρούμια. Και εντάξει, καλά όλα αυτά, αλλά να τα περιμένεις από ποιους, και μέσα από ποιες διαδικασίες, μέσα από αγώνες ή μέσα από την ψήφο, την ανάθεση δηλαδή;
Αλλά μια ψήφος δεν θα εξιλεώσει την ιδιώτευση, τον αποπροσανατολισμό, τη μιζέρια, την αδράνεια, τη ντροπιαστική αδιαφορία για τα συντρόφια που είναι μέσα, την μικροαστίλα. Αυτή η μικροαστίλα των συντρόφων-ισσών που αρνιόντουσαν να δουν το προφανές, πως γενικά η Αριστερή Σοσιαλδημοκρατία δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ συνεπής σύμμαχός μας (ευκαιριακά μπορεί), αλλά μονάχα ένας πιο ήπιος διαχειριστής του συστήματος, στην καλύτερη με ένα είδους κρατικού καπιταλισμού. Αυτό επιθυμούμε; Κανονικότητα;
Ναι ναι, κοινοτυπίες, μακάρι να μην χρειαζόταν να τις επαναλαμβάνουμε.
Λες και δεν έχουμε ως αναρχικοί-ες τόσα ιστορικά παραδείγματα όπου οι αριστεροί σοσιαλδημοκράτες αλλά και οι κομουνιστικές ηγεσίες τάισαν στα σκυλιά σκληρούς κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, από την Ισπανία του 36, την Ελλάδα του ‘45 μέχρι την Αργεντινή του 2012. Πού και γιατί θα κολλούσαν τώρα δηλαδή; Όποιος-α έκατσε να ακούσει της τελευταίες προεκλογικές ομιλίες του Τσίπρα, και δεν αηδίασε με τη συχνότητα με την οποία επαναλαμβανόταν οι λέξεις πατριωτισμός και δημοκρατία (σκέτη), και δεν μετάνιωσε που έστω σκέφτηκε να τους ψηφίσει πραγματικά, θα πρέπει να είναι πολύ απελπισμένος-η, αλλά η απελπισία είναι κακός σύμβουλος.
Να ξεκαθαρίσω, δεν αναφέρομαι στους ανθρώπους που γαλουχήθηκαν τα τελευταία χρόνια στους αντιμνημονιακούς αγώνες και τις απεργίες, αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να το δοκιμάσουν, και την ψήφο σε ένα σοσιαλδημοκρατικό σχηματισμό, πόσο μάλλον εν απουσία ενός συγκροτημένου μάχιμου χειραφετιτικού αντιεξουσιαστικού κινήματος. Αναφέρομαι σε όσους-όσες δεν είχαν δει ποτέ ως τώρα την βουλή ως ένα ακόμη μετερίζι αγώνα, στους Α/Α που (για πρώτη φορά ίσως) ψήφισαν.
Τώρα παιδιά που τελείωσε το πανηγυράκι:
- Ποιος (πολιτικός χώρος) θα παλέψει τους φασίστες;
- Ποιος (πολιτικός χώρος) θα σταθεί στο πλευρό των αιχμάλωτων αγωνιστών-ριών;
- Ποιος (πολιτικός χώρος) θα οργανώσει την ολομέτωπη επίθεση σε αυτό το σάπιο καθεστώς;
- Ποιος (πολιτικός χώρος) επιθυμεί να κάνει στάχτη αυτό το μπουρδέλο τον καπιταλισμό;
- Ποιος (πολιτικός χώρος) κυοφορεί μέσα του ένα όμορφο (και όχι απλά υποφερτό) μέλλον;
Ο ΣΥΡΙΖΑ; Ουφφφ…
Αν όχι εμείς ποιοι; Αν όχι τώρα, τη γαμήσαμε. Ας μαζέψουμε τα κομμάτια μας από τους πεζόδρομους, τα πάρτι, τις εξεταστικές, τα διαμερίσματά μας. Καιρός να βρεθούμε και να κουβεντιάσουμε Ξεχάστε τις μακρινές μοναχικές παραλίες και τα ηλιοβασιλέματα, οι ναζίδες αλωνίζουν στις πόλεις μας, μαχαιρώνουν, ξυλοκοπούν, τρομοκρατούν. Ούτε στιγμή μην ξεχνάμε τον Μπρεχτ, «όταν ήρθαν»…
Τα αφεντικά και τα ζόμπι (οι ψηφοφόροι τους) αλωνίζουν καταστρέφοντας ζωές μας. Απέναντι στη λεηλασία του κεφαλαίου και την κοινωνική μηχανή του να προτάξουμε της αρνήσεις μας, για την κοινωνικοποίηση (όχι την κρατικοποίηση που θέλει η αριστερά) του δημόσιου και όχι μόνο πλούτου, για την αυτοδιαχείριση των ζωών μας.
ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ.
Carpe Diem
