Τον χειμώνα του 2019 άρχισε η παγκόσμια εξάπλωση του πρωτοεμφανιζόμενου ιού SARS-CoV-2. Παρότι κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει αποδείξεις για την ακριβή προέλευση αυτού του ιού, είναι δεδομένο ότι η κερδοσκοπική βιομηχανική λεηλασία κaι εκμετάλλευση του ζωϊκού και φυτικού κόσμου δημιουργούν παθογόνες συνθήκες, και ειδικότερα νέους ιούς (πχ. νόσοι «των αγελάδων», «των χοίρων», «των πτηνών»). Επιπλέον όμως, υπάρχουν ενδείξεις επιστημονικές (η σύσταση του συγκεκριμένου ιού) και άμεσες ενδείξεις (η πειραματική δραστηριότητα του βιοτεχνολογικού εργαστηρίου της Γιούχαν), ότι ο CoV-2 αποτελεί εργαστηριακό υβρίδιο. Ενδεχομένως, η βιασύνη των τεχνοκρατών να αποδώσουν την πατρότητά του στους παγκολίνους (ένα άγριο ζώο που είχε γίνει αντικείμενο πολυτελούς κατανάλωσης), αναγνωρίζοντας εμμέσως τα ζημιογόνα παράγωγα της βιομηχανικής κυριαρχίας και της λεηλασίας της ζωντανής ύλης, να οφείλεται στη βασιμότητα της υπόθεσης ότι ο CoV-2 αποτελεί πειραματικό κατασκεύασμα. Είτε έτσι είναι είτε αλλιώς, είναι καταφανές ετούτη τη στιγμή ότι ο πολιτισμός του κέρδους είναι παθογόνος και παράγει θάνατο. Είναι ο ίδιος πολιτισμός που θέσπισε τη μαζική αιχμαλωσία ως απάντηση στις παραβιάσεις του νόμου.
Η παγκόσμια εξάπλωση του CoV-2 έγινε η αφορμή για να εξαπολυθεί από το ελληνικό και από πολλά άλλα κράτη, ένας ολοκληρωτικός μετασχηματισμός των κοινωνικών σχέσεων, με τα εξής χαρακτηριστικά:
Περαιτέρω εμπορευματοποίηση και πλήρης ιδιωτικοποίηση της υγείας
Η ήδη υποβαθμισμένη δημόσια πρωτοβάθμια περίθαλψη εκμηδενίστηκε. Η μετατροπή των κρατικών νοσοκομείων σε, κατά κύριο λόγο, κέντρα διαχείρισης των ασθενών με CoV-2, διέλυσε το ήδη εγκαταλελειμμένο σύστημα δημόσιας παροχής ιατρικής φροντίδας. Το σύνολο των ιατρικών αναγκών, και ειδικότερα των θανατηφόρων ασθενειών που σαρώνουν τις αστικές κοινωνίες και αυξάνονται στατιστικά, λόγω των νοσογόνων παραγόντων του πολιτισμού του κέρδους (όπως ο καρκίνος και οι καρδιοαγγειακές), έγιναν δώρο προς εκμετάλλευση στους επιχειρηματίες της αρρώστιας. Η ίδια η διαχείριση όλων των ασθενών από CoV-2 με διαδικασίες ΜΕΘ, συρρίκνωσε τη δημόσια ιατρική φροντίδα στην αποκλειστική σφαίρα της διαχείρισης στατιστικά αναπόφευκτων θανάτων (σύμφωνα με τις συνθήκες και τις στατιστικές που διαμορφώνουν τα ίδια τα κράτη), και μάλιστα από μία και μόνο αιτία. Άλλωστε αρκετοί πνευμονολόγοι που έχουν εργαστεί με ασθενείς από CoV-2, στην Ελλάδα και αλλού, έχουν σχεδόν απόλυτη επιτυχία εφαρμόζοντας κατάλληλη ανά ασθενή φαρμακευτική αγωγή, κι ορισμένοι έχουν επισημάνει ότι η τυπική διαδικασία της ΜΕΘ είναι ένας φαύλος κύκλος που πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες θανάτου.
Η κατάργηση όλων των υποδομών πρόληψης και η επιβολή μέσω πρωτοκόλλου, μιας ιατρικής αντιμετώπισης στα όρια του θανάτου, άνοιξε τον δρόμο για τη μονοπώληση της αγοράς γύρω από τον CoV-2 από το εμβολιαστικό ΚΑΡΤΕΛ. Πρόκειται για μια προσχεδιασμένη πολιτική οριστικής καθολικής εξάρτησης από τη φαρμακοβιομηχανία. Η διαχείριση μιας ασθένειας σαν ως επί το πλείστον θανατηφόρα, με την ταυτόχρονη απουσία κάθε έρευνας για τη θεραπεία της, στρέφει το σύνολο της ανθρωπότητας σε κατ’ επίφαση προληπτικά μέτρα έκτακτης ανάγκης. Ένα εμβόλιο που πλασάρεται ως αποκλειστικό προληπτικό μέτρο για μια πανδημία, καθιστά το σύνολο των υγειών ανθρώπων, πελάτες των φαρμακευτικών ΚΑΡΤΕΛ, ενώ το φάρμακο είναι ένα προϊόν μόνο για τους νοσούντες. Τα φράγκα που μεταφέρονται από τα κρατικά ταμεία στα βιομηχανικά ΚΑΡΤΕΛ και τις τσέπες των πολιτικών αρχόντων (μίζες), για τα δήθεν δωρεάν εμβόλια, είναι φόροι που έχουν αρπαχτεί από την εργασία εκείνων που δεν έχουν εξουσία.
Ένας ιός όπως ο CoV-2 αποτελεί το καταλληλότερο υπόστρωμα για την ατέρμονη εξάρτηση καθενός από μας από τη χημική βιομηχανία, διότι μεταλλάσσεται σε βάθος χρόνου. Εξασφαλισμένη κυριαρχία των μονοπωλίων πάνω στο σύνολο των ανθρώπινων σωμάτων.
Τα ίδια τα βιοτεχνολογικά εμβόλια για τον CoV-2 είχαν, πριν την πειραματική εφαρμογή τους πάνω σ’ όλη την ανθρωπότητα, και εξακολουθούν να έχουν, αστάθμητες παραμέτρους άμεσων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων επιπλοκών στην υγεία του εμβολιαζόμενου, αλλά και στη βιολογική του υπόσταση. Ορισμένα εμβόλια είναι πιθανό να μετατρέψουν ή να έχουν ήδη μετατρέψει το ανθρώπινο γονιδίωμα σε ανεξέλεγκτο υβρίδιο του CoV-2, δηλαδή, να έχουν ενσωματώσει εσαεί τον ιό στον άνθρωπο. Η μικρή πιθανότητα παρείσφρησης του ιού στο ανθρώπινο γονιδίωμα γίνεται βεβαιότητα, εφόσον το πείραμα εφαρμόζεται σ’ έναν τεράστιο πληθυσμό, και θα είναι διαρκείας με τους αλλεπάλληλους εμβολιασμούς.
Αυτή η διακινδύνευση των εταιριών και των κυβερνήσεων, ενώ με την πρώτη ματιά φαίνεται παράλογη, ουσιαστικά εξυπηρετεί τον κερδοσκοπικό έλεγχο. Όπως τα χωράφια που έχουν σπαρθεί με σπόρους της Monsanto-Bayer, εμμέσως γίνονται κτήματα του βιοτεχνολογικού μονοπωλίου, έτσι και τα σώματα που υποδέχονται τα συγκεκριμένα εμβόλια γίνονται εργαστήρια εξαρτημένης υγείας. Περισσότερη αρρώστια, περισσότερη ζήτηση για τα προϊόντα του ΚΑΡΤΕΛ. Νέες μορφές ασθένειας, νέες βιομηχανικές καινοτομίες. Και βέβαια, δεν κινδυνεύουν οι εταιρίες και οι κυβερνήσεις, αλλά ο κάθε άνθρωπος ως μεμονωμένος αριθμός. Όση ζημιά και να κάνει ο καπιταλισμός, θα έχει διαχειρίσιμους πληθυσμούς, εφόσον αντιμετωπίζει υποτελείς κοινωνίες.
Κατασκευή μιας κοινωνίας-φυλακής
Τα πρώτα μέτρα του ελληνικού κράτους με αφορμή τον ιό δεν ήταν μέτρα υγείας, αλλά επιβολής ενάντια στην κοινωνία. Εμείς οι κοινωνικοί αιχμάλωτοι των φυλακών αμέσως αναγνωρίζουμε ότι οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συναθροίσεων, ο ηλεκτρονικός ή γραφειοκρατικός έλεγχος κάθε κίνησης, η στρατιωτική κατοχή του δημόσιου χώρου από την αστυνομία, η τρομοκρατία των προστίμων και οι κάθε είδους τεχνικές πειθάρχησης, αποτελούν γενίκευση του συστήματος της φυλακής. Στο όνομα ενός κινδύνου επιβλήθηκε η πιο ολοκληρωτική χούντα που έχει περάσει από τη χώρα. Βιώνοντας το σύστημα της φυλακής μπορούμε αμέσως να βεβαιώσουμε ότι ο εγκλεισμός αποτελεί εχθρό της υγείας. Ήταν αυτονόητο εξαρχής, όταν κλειδώθηκαν τα πάρκα, έγιναν πογκρόμ και στρατιωτική κατοχή στις πλατείες, και απαγορεύτηκε κάθε υπαίθρια δραστηριότητα, ότι το κράτος όχι μόνο αδιαφορεί για την υγεία των λαϊκών ανθρώπων, που δεν έχουν ιδιωτικές επαύλεις και πρόσβαση σε ιδιωτικά νοσοκομεία, αλλά επιπλέον επενδύει στη μαζική εξασθένηση της υγείας.
Οι παθογόνες συνθήκες του κερδοσκοπικού πολιτισμού εντάθηκαν. Η σπάνη κίνησης, καθαρού αέρα, ζωντανού περιβάλλοντος, κοινωνικής επαφής και ταυτόχρονα ελεύθερου χώρου, δηλαδή δυνατότητας απομάκρυνσης από παθογόνους παράγοντες, παράγει αρρώστια. Ειδικά ο εγκλεισμός των παιδιών και των γυναικών σε μικρόκοσμους καταπίεσης, τροφοδοτεί τα χείριστα εγκλήματα και διαμορφώνει έναν κόσμο εξ ολοκλήρου κανιβαλικό, και μια γενιά ανάπηρη.
Τα υποτιθέμενα προληπτικά μέτρα εν αναμονή των εμβολίων ήταν μια σαρωτική επίθεση στις ευπαθείς ομάδες. Οι γέροι, που χρησιμοποιήθηκαν ως πρόσχημα για κάθε χουντικό μέτρο, εγκαταλείφθηκαν αβοήθητοι στα γηροκομεία ή στα φτωχόσπιτά τους. Σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες πέθαιναν μαζικά μες στα ιδρύματα χωρίς καμία περίθαλψη. Στα νοσοκομεία επίσης, εφόσον η υγεία έχει μετατραπεί σ’ ένα στατιστικό οικονομικό ζήτημα διαχείρισης του θανάτου, οι γηραιότεροι έχουν μειωμένες πιθανότητες να προλάβουν την τυπική ιατρική μεταχείριση όσο ζουν (το λεγόμενο triage εκτοξεύτηκε).
Τα αντικοινωνικά, καταπιεστικά και αντιθεραπευτικά μέτρα δεν είναι και δεν γίνεται να είναι ισότιμα. Απ ’τη μία υπάρχουν εκείνοι που αγοράζουν ιδιωτικό χώρο κι υπηρεσίες (ευεξίας, περίθαλψης, συναθροίσεων διασκέδασης, φυγής και κατά βούληση απομόνωσης), κι απ’ την άλλη εκείνοι που όντας δέσμιοι κάθε σπάνης, κι ως εκ τούτου εξαρτημένοι από τους κόμβους της πυραμίδας ελέγχου κι εκμετάλλευσης, χάνονται υπό το βάρος του παθογόνου συστήματος και των παρεπόμενων ασθενειών τους. Κάτω κάτω γίνεται σφαγή. Η χουντική αξιοποίηση της παρουσίας του CoV-2 αποτελεί έμμεση μορφή ευγονικής, και η ευγονική είχε πάντα ταξικό υπόβαθρο.
Η φυλακή αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για την αντίθεση ανελευθερίας και υγείας. Και αποδεικνύει κραυγαλέα ότι το κράτος μετράει την υγεία των υποτελών του μόνο με όρους κέρδους, αφού το σύστημα του μαζικού εγκλεισμού έχει επινοηθεί προκειμένου να κρύβει τη φτώχεια και την παράβαση, μέσα στην κοινωνικά αδιόρατη μακρόσυρτη εξόντωση.
Η θέση στην οποία βρέθηκαν οι αιχμάλωτοι του κράτους, σ’ όλη τη Γη και στις ελληνικές φυλακές, είναι αποκαλυπτική: Στην πρώτη φάση της ολοκληρωτικής καταστολής με αφορμή τον CoV-2, η μαζική εξέγερση σε πολλές ιταλικές φυλακές χτυπήθηκε με στρατιωτικές μεθόδους. 14 αιχμάλωτοι δολοφονήθηκαν με σφαίρες στη φυλακή της Μοντένα. Αργότερα, επαναλήφθηκαν κινητοποιήσεις στις ιταλικές φυλακές, με άρνηση κλεισίματος των κελιών και απεργίες πείνας, απαιτώντας την επαναλειτουργία των επισκεπτηρίων, και προμήθειες. Τον Μάρτη του ‘20 έγινε εξέγερση σε φυλακή της Βολιβίας, μετά τον θάνατο 2 αιχμαλώτων από CoV-2. Τον ίδιο μήνα, σε φυλακές του Ιράν, η διαμαρτυρία για τη μη εφαρμογή της αποσυμφόρησης που είχε εξαγγείλει το κράτος χτυπήθηκε με σφαίρες και δακρυγόνα. 36 νεκροί και πολλοί τραυματίες. Παραδίδοντας τους νεκρούς στους συγγενείς τους, το κράτος δήλωνε ότι αυτοκτόνησαν ή πέθαναν από ναρκωτικά. Στη Βενεζουέλα, 46 νεκροί και περισσότεροι από 70 τραυματίες, στην καταστολή εξέγερσης που έγινε λόγω του κοψίματος των εξωτερικών προμηθειών, χωρίς τις οποίες οι αιχμάλωτοι δεν μπορούν να επιβιώσουν. Σε φυλακή του Σεντ Λούις των ΗΠΑ, όπου εμφανίστηκαν κρούσματα CoV-2, χτυπήθηκε η ειρηνική διαμαρτυρία των αιχμαλώτων που ζητούσαν τον μη συγχρωτισμό τους, την πραγματοποίηση test, την επαναφορά του προαυλισμού και των επισκεπτηρίων, που είχαν καταργηθεί εκτάκτως, και τη βελτίωση του φαγητού. Ως απάντηση στην καταστολή, οι αιχμάλωτοι εξεγέρθηκαν και κατέστρεψαν πολλές υποδομές της φυλακής. Στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Σαντιάγκο της Χιλής έγινε επίσης κινητοποίηση. Πολλές ακόμη είναι οι αντιστάσεις των αιχμαλώτων στις νέες εξοντωτικές συνθήκες. Πολλές ίσως δεν έχουν μαθευτεί δημόσια.
Στις ελληνικές φυλακές, η πρώτη καταγεγραμμένη κινητοποίηση ήταν η απεργία πείνας 1200 αιχμαλώτων μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κορίνθου. Επίσης στο Παρανέστι, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, τον Απρίλη του ‘20 έγινε εξέγερση και απεργία πείνας μόλις ανακοινώθηκε η αναστολή όλων των διαδικασιών ασύλου. Η κινητοποίηση χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ, οι αιχμάλωτοι βασανίστηκαν, κλειδώθηκαν στα κοντέινερ και ακολούθησαν μεταγωγές.
Τον ίδιο μήνα, στη φυλακή γυναικών στη Θήβα, η κινητοποίηση των αιχμαλώτων γυναικών, μετά το θάνατο της Αζιζέ Ντενίρογλου, χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ. Οι παθολογικές αιτίες του θανάτου της κουκουλώθηκαν. 11 γυναίκες δικάστηκαν και υπέστησαν πειθαρχικές μεταγωγές ή και αφάιρεση πόντων και μεροκάματων για ένα έτος, που ισοδυναμεί με αντίστοιχη επιπλέον αιχμαλωσία. Κατά την ποινική αντεκδίκηση για την εξέγερση των γυναικών, στοχοποιήθηκε ιδαιτέρως η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα, μέλος της αντάρτικης οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας.
Οι σφαίρες, τα ρόπαλα και οι ποινές, δεν πέφτουν για την υγεία, αλλά ενάντια στην υγεία. Αν χρειάζεται εξηγήσεις για την ανάδειξη της αντίθεσης υγείας και κρατικής τρομοκρατίας, σημαίνει ότι ο φασισμός έχει μπολιάσει τις καρδιές και τη γλώσσα. Στις ελληνικές φυλακές, η ιατρική πρόληψη και περίθαλψη ήταν ανέκαθεν ανύπαρκτες. Άνθρωποι που θα έπρεπε να χειρουργούνται ή να νοσηλεύονται μένουν αβοήθητοι, καταδικασμένοι στις ασθένειές τους. Άνθρωποι πεθαίνουν στις φυλακές λόγω έλλειψης διαγνώσεων. Η κατάσταση δεν άλλαξε μετά την έλευση του CoV-2. Αντιθέτως, αφότου ο ιός έγινε το πρόσχημα του ολοκληρωτικού γύψου, οι συνθήκες εγκλεισμού αμέσως επιδεινώθηκαν.
Το πρώτο μέτρο για τις φυλακές, με αφορμή τον ιό, ήταν η κατάργηση των επισκεπτηρίων. Αρχικά και για μεγάλο διάστημα έκοψαν όλα τα επισκεπτήρια, παρότι τα τακτικά είναι έτσι κι αλλιώς αποστειρωμένα, αφού μεσολαβεί τζάμι-τοίχος. Εκτός αυτού, αναφερόμενοι στα ανοιχτά επισκεπτήρια, όπου επιτρέπεται το άγγιγμα, η απομόνωση μιας ευπαθούς ομάδας έχει νόημα μόνο αν συνοδεύεται από ιδιαίτερη μέριμνα για την υγεία των μελών της στον μέγιστο βαθμό, δηλαδή μέριμνα υγείας πλουσιότερη από εκείνη που απολάμβαναν (ή δεν απολάμβαναν) πριν, κι από εκείνη που απολαμβάνουν γενικότερα οι υγιείς. Πρακτικά, σημαίνει διαρκή και προσωποκεντρική ιατρική φροντίδα με τα μέγιστα μέσα, άπλετος χώρος και φυσικό περιβάλλον. Και σίγουρα, μόνο αν είναι οικειοθελής μια τέτοια απομόνωση μπορεί να είναι προστατευτική για την υγεία. Σπανιότατα βρίσκεται κάποιος οικειοθελώς στη φυλακή. Και κανένας κρατούμενος δεν ζήτησε την κατάργηση των επισκεπτηρίων. Θα ήταν παράλογο εξ ορισμού αυτό το αίτημα αφού τα επισκεπτήρια δεν είναι υποχρεωτικά! Οι πιο ευπαθείς θα μπορούσαν να ζητήσουν την απομόνωσή τους από τους υπόλοιπους αιχμαλώτους, αλλά κανένας αιχμάλωτος δεν διανοείται ως δίκαιη την απαίτηση να υποβληθούν σε βαθύτερη καταστολή όλοι, προκειμένου να μην κινδυνέψει ο ίδιος. Έτσι ακριβώς λογίζονται οι ταξικά βολεμένοι.
Ο μηχανισμός της φυλακής έχει έναν αυτοτελή τρόπο ανταπόκρισης σε οποιοδήποτε πρόβλημα εγείρεται μέσα στο κοινωνικό σώμα: περισσότερη απομόνωση. Αν ένας αιχμάλωτος ζητούσε να απομονωθεί από τους υπόλοιπους για λόγους υγείας, η φυλακή θα είχε να του προσφέρει μόνο την υποδομή της πειθαρχικής απομόνωσης. Οι χείριστες συνθήκες από τη σκοπιά της υγείας. Μα είναι αυτό που εφαρμόζεται σε όποιους αιχμαλώτους βρεθούν θετικοί στο ιολογικά test και σε όποιους μπουν στη φυλακή, από μεταγωγή. Κρίθηκες ασθενέστερος; Είσαι επικίνδυνος και θα τιμωρηθείς επαυξημένα. Η ευγονική ιδεολογία, ως πρακτική ταξικής εκκαθάρισης, στην καθολική καθημερινότητα.
Τα γεγονότα στη φυλακή της Λάρισας τον Δεκέμβρη του ‘20 δίνουν μια συμπυκνωμένη εικόνα του τι συνέπειες έχουν πάνω στους αιχμαλώτους οι υγειονομικές πρακτικές που βρίσκονται στα χέρια του κράτους. Όταν ασθένησαν κάποιοι αιχμάλωτοι της φυλακής, η κοινότητά τους διαμαρτυρήθηκε μαζικά και παρατεταμένα, ζητώντας test, υλικά αντισηψίας και ιατρική φροντίδα για όλους. Λόγω της κινητοποίησης, τα κράτος αναγκάστηκε να φέρει κλιμάκιο του ΕΟΔΥ. Αφού τα test έβγαλαν πολλά θετικά αποτελέσματα, η φυλακή επέβαλε ένα και μόνο μαγικό θεραπευτικό μέτρο: κλείδωσε επ’ αορίστω όλους τους αιχμαλώτους στου θαλάμους, χωρίς διαχωρισμό φορέων και μη, νοσούντων και υγειών! Αυτό που φαίνεται και είναι μια μακάβρια τιμωρία, αντανακλά σε υπερθετικό βαθμό το πνεύμα της φυλακής. Για κάθε πρόβλημα, απομόνωση και εγκατάλειψη του προβληματικού υποκειμένου στις τεχνητές συνθήκες φτώχειας, εξασθένησης, αρρώστιας και θανάτου.
Μέσα στις παρανοϊκές αφηγήσεις της εξουσίας, η ελευθερία έχει στιγματιστεί σαν δημόσιος κίνδυνος. Κάθε νόμιμη προσωρινή έξοδος απ’ τη φυλακή (ακόμη κι αν είναι από κάγκελο σε κάγκελο), τιμωρείται πλέον με απομόνωση κατά την επιστροφή. Με τα πρόσφατα διατάγματα, όποιος έχει δίκη διαρκείας θα εκτίει στο ίδιο διάστημα ποινή απομόνωσης.
Ένα σημερινό παράδειγμα της εγκληματικής υποκρισίας: κάποιος αιχμάλωτος μετάγεται στον Κορυδαλλό για μία δίκη διάρκειας μίας μέρας. Εκεί παραμένει σε απόλυτη απομόνωση επί μία βδομάδα, αφού υπήρχε ο χώρος, μέχρι να μεταχθεί πάλι πίσω. Στη φυλακή ύψιστης ασφάλειας του Δομοκού, όπου επέστρεψε, κλειδώθηκε επί 4 μέρες σ’ ένα στενό κελί, χωρίς έξοδο σε διάδρομο (ούτε προάυλιο), μαζί με άλλους αιχμάλωτους που μετήχθησαν από άλλες φυλακές. Προφανώς αν ένας έφερε τον ιό, οι συνθήκες ήταν οι ιδανικότερες για να μεταφερθεί στους υπόλοιπους. Κι επειδή ο θάλαμος όπου στοιβάζονται μαζικά οι εισερχόμενοι ως «καραντίνα» ήταν υπερπλήρης (κοιμούνται ο ένας πάνω στον άλλον), οι πλεονάζοντες τοποθετήθηκαν σε κελιά της πτέρυγας του αναρρωτηρίου, όπου κρατούνται και οι φορείς του CoV-2 δίπλα σε όλους τους ασθενείς αιχμάλωτους. Εκκολαπτήριο επιδημίας. Το test που κάνουν κατά την άφιξή τους οι εισερχόμενοι δεν θεωρείται αρκετό ώστε να κριθούν μη φορείς, αλλά κατόπιν, για να βγουν από την απομόνωση εκβιάζονται να κάνουν νέο test. Double face υγειονομική αφήγηση, η απομόνωση απομόνωση, και η τεχνομυστικιστική πειθάρχιση ανεξάρτητη συνθηκών. Να σημειώσουμε ότι στη συγκεκριμένη φυλακή συνεχίστηκαν επί εποχής CoV-2 οι πολύωρες καθημερινές διακοπές παροχής νερού, δηλαδή η πιο ανθυγιεινή κατάσταση.
Εκ των συνθηκών οι αιχμάλωτοι έχουμε τη θέληση να αλληλοβοηθηθούμε. Αν ο καθένας ήταν ό,τι δηλώνει (π.χ. οι πολιτικάντηδες και οι φαρμακοβιομηχανίες δημόσιοι υπηρέτες, οι ανθρωποφύλακες κοινωνικοί λειτουργοί και οι γιατροί γιατροί), θα ήταν εύλογη η συνεργασία μας στην ιατρική πρόληψη. Ξέρουμε όμως ότι τα test για SARS μόνο περισσότερη απομόνωση και συνθήκες ασθένειας φέρνουν, και η «καραντίνα» είναι μόνο πειθαρχική ποινή για όλους, και ρατσιστική για όποιους ονομάζονται «κρούσματα» (ανεξάρτητα του τι σημαίνει πραγματικά αυτό το στίγμα). Με δεδομένο ότι οι φυλακές δεν είναι στελεχωμένες με γιατρούς και νοσηλευτές, και δεν έχουν καμία ιατρική υποδομή, εκτός από την καθημερινή ροή φαρμάκων (κυρίως ψυχοκατασταλτικών ναρκωτικών), το στοίχημα υπέρ της υγείας δεν έχει καμία ελπίδα.
Η ολοκληρωτική ακινητοποίηση ως αποκλειστικό, κατ’ όνομα προληπτικό μέτρο, μπροστά σε μια επιδημία στη φυλακή, είναι παράγωγο της γενικής ακινητοποίησης που επιβλήθηκε σ’ όλη την κοινωνία, ως μέτρο στατιστικής διαχείρισης. Ο τραγικός παραλογισμός της εφαρμογής αυτής της μεθόδου στις φυλακές καταδεικνύει το γενικό αδιέξοδό της ως ιατρική πρακτική. Η ιατρική καραντίνα μέχρι το 2019 ήταν ένα μέτρο που εφαρμοζόταν μόνο κατά χωροχρονική εξαίρεση. Τα μέτρα καθολικού αποκλεισμού (η λεγόμενη αποστασιοποίηση) είναι εξωπραγματικά: Δεν γίνεται να αυτοκαταργηθεί ο κοινωνικός βίος και η επιβιωτική δραστηριότητα μιας κοινωνίας, ειδικότερα αν βρεθεί αποκλεισμένη. Η επιβολή και η διαχείριση του καθολικού αποκλεισμού αποτελούν εργαλεία του κέρδους και της καταστολής. Η στατιστική πρόληψη δεν είναι υγεία – είναι ισοπέδωση της υγείας· δείχνει μια κοινωνία που έχει εγκαταλείψει την υγεία της κι έχει αφεθεί στην οικονομία συσσώρευσης εξουσίας. Όλ’ αυτά δείχνουν ότι η φυλακή είναι δομή εγγενώς απάνθρωπη κι αντικοινωνική.
Η φυλακή αποτελεί έναν στρατοκρατούμενο τόπο· το πρότυπο αντιμετώπισης της κοινωνικής απειθαρχίας. Όλοι οι αιχμάλωτοι ξέρουμε ότι μέχρι να γκρεμίσουμε τη φυλακή, οι σφαίρες, τα ρόπαλα κι οι ποινές θα πλεονάζουν, ενώ οι θεραπείες θα σπανίζουν.
Οι ευρύτερες αντιδράσεις απέναντι στο φονικό κύμα της κρατικής καταστολής στις φυλακές παγκοσμίως (με δεξιές κι αριστερές κυβερνήσεις, ιμπεριαλιστικά ή αντιαμερικάνικα καθεστώτα) ήταν ισχνές. Τον Σεπτέμβρη του 1971 εξεγέρθηκαν 2000 αιχμάλωτοι στη φυλακή Άττικα των ΗΠΑ. Κατά την καταστολή της εξέγερσης δολοφονήθηκαν 30 αιχμάλωτοι και 10 φύλακες, ενώ τραυματίστηκαν 89 απ’ τις σφαίρες της αστυνομίας. Το γεγονός έχει σημαδέψει την ιστορία. Επίσης, η καταστολή της εξέγερσης στη φυλακή Καραντιρού της Βραζιλίας τον Οκτώβρη του 1992, έμεινε στην ιστορία. Η στρατοχωροφυλακή δολοφόνησε με σφαίρες 111 αιχμαλώτους και τραυμάτισε 37. Όπως και στην Άττικα, όπως και παντού όπου η εξουσία δρα στο σκοτάδι, οι περισσότεροι νεκροί είχαν πυροβοληθεί αφού είχαν πρώτα ακινητοποιηθεί από τους δολοφόνους τους. Το βραζιλιάνικο κράτος καταδικάστηκε από διεθνές δικαστήριο γι’ αυτό το γεγονός. Ο στρατιωτικός επικεφαλής της εισβολής στη φυλακή καταδικάστηκε από εθνικό δικαστήριο σε 632 χρόνια φυλάκισης. Κατόπιν, η απόφαση ακυρώθηκε κι αυτός πήρε βουλευτική καρέκλα. Τελικά, την ίδια χρονιά (2006), εκτελέστηκε από αντάρτες.
Στις τούρκικες φυλακές οι μαζικοί αγώνες, οι απεργίες πείνας μέχρι θανάτου και η στρατιωτική καταστολή είναι ακατάπαυστα επί δεκαετίες.
Οι νεκροί εξεγερμένοι του ταξικού πολέμου φωτίζουν την ιστορία. Πού χάθηκαν όμως οι δολοφονημένοι αιχμάλωτοι της τρέχουσας περιόδου; Τι έχει αλλάξει, ώστε οι δολοφονημένοι από τα όπλα του κράτους να χάνονται σαν ένας αριθμός μέσα στη στατιστική της ευταξίας του θανάτου; Γιατί στεκόμαστε άοπλοι μέσα σ’ έναν κόσμο που επιζητά να βαδίσει προς τον θάνατό του με εφησυχαστική άγνοια;
Τουλάχιστον να επαναλάβω την κοινή διεκδίκηση όλων των εξεγερμένων αιχμαλώτων της Γης, μετά την εμφάνιση του CoV-2, αλλά και πριν, για την οποία πολλοί θυσιάστηκαν:
Μέχρι να φτιάξουμε μια κοινωνία αλληλεγγύης κι όχι κέρδους, και να καταστραφεί το απάνθρωπο σύστημα φυλακή , αποκλειστικό μέτρο μείωσης των παθογόνων συνθηκών που επιβαρύνουν τους αιχμαλώτους είναι η μαζική αποφυλάκιση και η κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Περισσότεροι άνθρωποι ελεύθεροι, όλοι πιο υγιείς.
Οι κινητοποιήσεις της 17ης Νοέμβρη, της 6ης Δεκέμβρη, ενάντια στον αντιφοιτητικό νόμο και για τον αιχμάλωτο αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα, με αποκορύφωμα τη μάχη της Ν. Σμύρνης στις 9 Μάρτη, θύμισαν ότι το θεμελιακότερο επίδικο στην ταξική πάλη είναι η αντίσταση στην ακινητοποίηση, τον διαχωρισμό και τον αποκλεισμό· αντίσταση στην καθολική φυλακή.
Επίθεση στην εργατική τάξη και άλμα στον ολοκληρωτικό ψηφιακό έλεγχο
Με πρόσχημα τις οικονομικές συνέπειες του αντικοινωνικού παγώματος, το ελληνικό κράτος μετασχηματίζει ριζικά το σύνολο των ταξικών σχέσεων. Ό νέος νόμος για τη μισθωτή εκμετάλλευση κατάργησε και τις στοιχειωδέστερες εργατικές εγγυήσεις, και συμπλήρωσε τον αντισυνδικαλιστικό νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, ποινικοποιώντας εξ ολοκλήρου τα μέσα της εργατικής αντίστασης.
Η ληστρικότητα του κράτους εναντίον των ταξικά αδύνατων εντείνεται με κάθε ευκαιρία. Η ολοκληρωτική καταστολή που εξαπολύθηκε εξ αφορμής του CoV-2 αποτέλεσε χρυσή ευκαιρία. Κρατική τρομοκρατία και ληστρικότητα πάνε χέρι-χέρι. Ξεκινώντας από τα εξοντωτικά πρόστιμα για την παραβίαση του καθολικού εγκλεισμού, σήμερα οι ταξικά μη προνομιούχοι υφίστανται το εκβιαστικό δίλλημα: εμβολιασμός (δηλαδή, παράδοση στο ΚΑΡΤΕΛ) ή ατέρμονη χρηματική αφαίμαξη μέσω μικροβιολογικών test, ώστε να μην αποκλειστούν από τα πεδία διαβίωσής τους, τα οποία ως επί τω πλείστον ελέγχονται από το κράτος και τα αφεντικά. Τον ίδιο εκβιασμό υφίστανται οι αιχμάλωτοι και οι συγγενείς τους, πάνω στην ανάγκη των επισκεπτηρίων (που πλέον γίνονται μόνο κλειστά). Και υπάρχουν πράγματι άνθρωποι, οικογένειες, που αδυνατούν ανταπεξέλθουν σ’ αυτό το εκβιαστικό έξοδο, αφού το επισκεπτήριο αποτελούσε γι’ αυτούς τη μόνη δυνατότητα επικοινωνίας, καθώς δεν έχουν χρήματα για τηλεκάρτες.
Ο εκβιασμός που έχει επιβληθεί σ’ όλο τον λαϊκό κόσμο χτυπάει τους αιχμαλώτους στο πιο αδύναμο σημείο τους: Για να σου επιτραπεί να υπερασπιστείς τον εαυτό σου σ’ ένα δικαστήριο, απαιτείται να συμμετάσχεις τουλάχιστον στην υποκρισία της στατιστικής διαχείρισης του θανάτου (παρότι οι φυλακές δεν έχουν ούτε μικροβιολογικά εργαστήρια, ούτε σύνδεση με το σύστημα υγειονομικού φακελώματος και πιστοποίησης απ’ τον ΕΟΔΥ). Όταν τα τσουτσέκια του ΚΑΡΤΕΛ που στελεχώνουν την κρατική επιτροπή «υγείας» αποφανθούν ότι ολοκληρώθηκε θετικά ο πειραματικός κύκλος των εμβολίων CoV-2 (όπως πρόσφατα στις ΗΠΑ), και συνακόλουθα η Επιτροπή Βιοηθικής αποφανθεί ότι οι δια της βίας μικροβιολογικές παρεμβάσεις στο ανθρώπινο σώμα δεν παραβιάζουν κανένα δικαίωμα, θα εξοριστούν από κάθε νόμιμο μέσο επιβίωσης και συνολικά από κάθε κοινωνική δραστηριότητα ελεγχόμενη από το κράτος όλοι όποιοι υπερασπίζονται ότι τα ανθρώπινα σώματα δεν ανήκουν στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια, όπως εκδιώχθηκαν από την εργασία τους οι μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι της υγείας. Ήταν μια ακόμη επίθεση στη δημόσια παροχή υγείας, και εκκαθάριση των αντιφρονούντων της «αρμόδιας» τεχνοκρατίας. Μ’ έναν σμπάρο, δυο τρυγόνια. Οι αιχμάλωτοι που θα επιμείνουν σ’ αυτή την άρνηση θα στερηθούν το Ηabeas Corpus, το θεμέλιο του «κράτους δικαίου»: την υποχρέωση των κρατικών οργάνων να προσάγουν τον αιχμάλωτο σε δικαστήριο.
Δεν αποκλείεται τα κράτη να επιχειρήσουν να επιβάλουν τον δια της βίας εμβολιασμό. Ήδη η επιλογή και η άρνηση μιας ιατρικής πρακτικής (τώρα η διασωλήνωση) από τον πάσχοντα, τέθηκαν στην αρμοδιότητα των εισαγγελέων. Πριν έξι χρόνια, ως απάντηση στην απεργία πείνας των πολιτικών κρατούμενων, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάνθηκε με νόμο ότι η βίαιη λήψη γενετικού υλικού είναι εφικτό να μην προσβάλει την αξιοπρέπεια του προσώπου. Η μετάπτωση στη λεηλασία του βιολογικού υποστρώματος του ανθρώπινου σώματος δεν φαντάζει πια εξωφρενική. Από τη σκοπιά του αστικού δικαίου, το ζήτημα του αυτεξούσιου πάνω στο σώμα μας ήταν γαρνιτούρα, αφού τα πάντα μετριούνται σε χρήμα. Έμμεσα, όλες οι σχέσεις εξουσίας κι εκμετάλλευσης δεν παραβιάζουν την αυτονομία μας επί των σωμάτων μας; Η στρατιωτική και αστυνομική τρομοκρατία, που θεμελιώνει την κρατική κυριαρχία, δεν επεμβαίνει άμεσα στη σχέση των υπηκόων με τα σώματά τους, και στα ίδια τα σώματα; Γιατί να εξακολουθούμε να μιλάμε με τη νεκρή γλώσσα περί δικαιωμάτων, που θεσπίζονται και καταργούνται κατά βούληση των δημίων; Μπορεί σήμερα να διεξαχθεί αντικαπιταλιστικός αγώνας, αν δεν προτάσσει την αποαποίκιση της ύπαρξης;
H κεραυνοβόλα και παρατεταμένη έφοδος της εξουσίας για την άλωση των ανθρώπινων οργανισμών σε γενετικό βάθος, που έχει το δικό της μακρύ ιστορικό προετοιμασίας του εδάφους (ιδεολογικά, πολιτικά, φαντασιακά, τεχνολογικά…) αφορά στην καπιταλιστική ιδιοποίηση του βασικότερου υλικού της κερδοσκοπικής παραγωγής: του εργαζόμενου σώματος. Ο εργάτης που ανταλλάσει την εργασία, αποτελεί ένα εμπόδιο ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Στη νέα καπιταλιστική δυστοπία που χτίζεται βήμα βήμα, δεν θα υπάρχει εργάτης παρά μόνο οργανισμός εργασίας, μικροβιολογικά εξαρτημένος από το βιομηχανικό σύμπλεγμα, και άμεσα ελεγχόμενος απ’ αυτό. Αν επιτρέψουμε στους τεχνοκράτες να προχωρήσουν τα σχέδιά τους. Ήδη ο εργάτης ως συλλογική ταυτότητα, οικουμενική κοινότητα και υποκείμενο δημιουργίας του κόσμου ή ενός άλλου κόσμου, έχει σκορπιστεί σωματικά, συναισθηματικά, διανοητικά, ηθικά, ταξικά και γεωγραφικά. Ήταν εύκολο ν’ ανοίξει η πύλη της ενδοσωματικής κατοχής. Τα βιοτεχνολογικά εμβόλια που βάζουν τον οργανισμό να προσομοιάσει ο ίδιος τον ιό, δεν είναι μια αμφιλεγόμενη τεχνολογία, ούτε ένα λάθος βιοηθικής: Είναι μια πρώτη μικρή απόπειρα μετατροπής της ανθρωπότητας σε βιοτεχνολογικό εργοστάσιο, όπου εργοστάσιο, εργασία κι εργάτης θα συγχωνευτούν. Το πιο μαζικό εργοστάσιο που έχει δημιουργηθεί μέχρι σήμερα. Δεν έχει σημασία αν οι βιοτεχνολόγοι του ΚΑΡΤΕΛ ξέρουν ή δεν ξέρουν τι φτιάχνουν σήμερα. Όπως είχε γράψει ο Κομφούκιος, ένα μεγάλο ταξίδι ξεκινάει μ’ ένα βήμα.
Η στρατηγική της μικροβιολογικής αποίκισης αλληλοσυμπληρώνεται με τη στρατηγική της ψηφιοποίησης όλων των σχέσεων και των δραστηριοτήτων της ανθρωπότητας. Ταυτόχρονη και συναρτημένη αποικία του σώματος, των αισθήσεων και του νου του κι αυτοματοποιημένος έλεγχος, άμεση αναδιάρθρωση και διαχείριση ροών του μέγα-εργοστασίου.
Το βραχιολάκι του κατάδικου, το PDA του εργάτη και το smartphone κάθε καταναλωτή δεν απέχουν πολύ από τη βιολογική προσάρτηση στους ψηφιακούς αλγόριθμους της εξουσίας: Ήδη η φυσική κίνηση κι η κοινωνική δραστηριότητα έχουν εισαχθεί στο σύστημα. Η τηλεργασία και η τηλεκπαίδευση προωθήθηκαν ως λύσεις σε μια κατάσταση τεχνητής σπάνης ελευθερίας κίνησης και συνάντησης, όπως ακριβώς το βραχιολάκι εδραιώθηκε σαν δυνατότητα σχετικής ελευθερίας πάνω στην πραγματικότητα του εγκλεισμού. Οι τηλεματικές τεχνολογίες προσφέρουν πολλαπλά οφέλη στην εξουσία, επιπλέον του άμεσου συγκεντρωτικού ελέγχου: Καθώς η δραστηριότητα του ελεγχόμενου απεγκλωβίζεται από τον δομημένο χώρο, ελαχιστοποιείται το λειτουργικό κόστος που επωμίζεται το αφεντικό. Επιπλέον, μεταμορφώνεται το ιδεολογικό ή και νομικό υπόστρωμα της σχέσης, η ψηφιακή αλυσίδα βαφτίζεται ελευθερία, κι εκείνος που φοράει τον χαλκά καλείται να αυτοδιαχειριστεί την πειθάρχησή του. Η χαρτογράφηση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων μέσω των κινητών τηλεφώνων, όπως εφαρμόστηκε από ορισμένα κράτη ως μέτρο περιορισμού της εξάπλωσης του CoV-2, απομονώνοντας τους υπόλοιπους κοινωνικούς ιστούς, αποτελεί πιλοτικό εγχείρημα ολοκλήρωσης της καθολικής φυλακής.
Παράλληλα με την ψηφιοποίηση της εργασίας και του χωροχρόνου επεκτείνεται σταδιακά η απαγόρευση των συναλλαγών με χειροπιαστό χρήμα. Η εκστρατεία γενικής αποστείρωσης ήταν το τέλειο πρόσχημα. Όλοι καταλαβαίνουν, και τα κράτη δεν το έκρυβαν ποτέ, ότι η επιβολή των αποκλειστικά ψηφιακών συναλλαγών αποσκοπεί στον απόλυτο έλεγχο της οικονομίας. Πρόκειται για ζήτημα που αγγίζει τους αιχμάλωτους, ανεξαρτήτως οικονομικής κλάσης. Ελάχιστα εγκλήματα που επιφέρουν πραγματική φυλάκιση δεν συνδέονται διόλου με την παραοικονομία. Η επιβολή του ψηφιακού χρήματος, πλαστικού και διαδικτυακού, αποτελεί στρατηγική ταξικής εκκαθάρισης. Η πρόβλεψη για όσους πετιούνται εκτός αγοράς είναι το πρότυπο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, που έχει δοκιμαστεί πάνω στους μετανάστες. Γκέτο, μεταμορφωμένα σε στρατοκρατούμενες ζώνες αποκλεισμού, συσσίτια για τους μελλοθάνατους, κι οι αρρώστιες να θερίζουν σιωπηλά. Η παραοικονομία σίγουρα δεν θα πληγεί. Η αστική τάξη κρύβει τις απάτες και τους εκβιασμούς της στη νομιμοφάνεια. Οι τράπεζες θα συνεχίσουν να λειτουργούν με παράλληλα ανεπίσημα δίκτυα και άτυπες συμφωνίες. Οι εφοπλιστές, τα ΝΑΤOϊκά μεταγωγικά και τα κοντέινερ του Βατικανού, του οποίου την τράπεζα έχει εξαγοράσει η Γερμανική Τράπεζα, δεν θα πάψουν να μεταφέρουν το χοντρεμπόριο των ναρκωτικών. Η οικονομική εξόντωση των φτωχοδιαβόλων ανήκει σε μια εποχή στην οποία η καπιταλιστική ολιγαρχία, έχοντας αποδεσμευτεί από κάθε δημόσιο έλεγχο, αφού οι ταξικοί αντίπαλοί της βρέθηκαν ανίσχυροι, τρέχει απροκάλυπτα τα καθημερινά deal της με τους πολιτικούς άρχοντες.
Το κεφάλαιο ποτέ δεν χρειαζόταν τους εργάτες ελεύθερους· χρειάζεται μόνο μια δεξαμενή πλεονάζουσας εργατικής δύναμης, κι αυτή εξασφαλίζεται δομικά λόγω της συσσωρευτικής φύσης του. Όμως, η περισσευούμενη εργατική δύναμη είναι επικίνδυνη. Για τον έλεγχό της έχει φτιαχτεί το σύστημα της φυλακής. Ο απόλυτος οικονομικός αποκλεισμός της εγγυάται ότι ο έλεγχος της φτώχειας θα γίνει εξ ολοκλήρου στρατοκρατικός.
Έχουμε κάθε λόγο να αρνηθούμε την ψηφιακή και βιοτεχνολογική αποικιοκρατία. Για να επιβιώσουμε πρέπει να χτίσουμε ασύνορες κοινότητες άμεσης αυτοδιεύθυνσης στην υγεία, την οικονομία και κάθε πτυχή της διαβίωσής μας, διαμορφώνοντας αυτόνομες πρακτικές, ελέγχοντας τις πρακτικές του κράτους, επιβάλλοντάς του κοινωνικούς όρους, και απαλλοτριώνοντας πόρους για όλα αυτά.
Ο κύριος εχθρός μας είναι η ιδιοτέλεια, η ηθική του κέρδους και η συνθηκολόγηση με τις δομές εκμετάλλευσης. Ο μικρόκοσμος της φυλακής αποτελεί συμπυκνωμένη έκφραση της καπιταλιστικοποίησης των σχέσεων που έχει αποσυνθέσει την εργατική τάξη. Κανένας αγώνας δεν αντέχει αν δεν εδράζεται στην οργανωμένη αλληλεγγύη. Και η αλληλεγγύη είναι καλά θεμελιωμένη όπου πηγάζει από την κοινότητα της ισότητας και της ελευθερίας. Οι αγώνες που έχουν δοθεί από τους αιχμάλωτους, και το αυξανόμενο πλήθος των αναγκών μας που δεν βρίσκουν αγωνιστικό δρόμο, κουβαλάνε τη συνείδηση της καταστροφικής επίδρασης των καθεστωτικών μεσολαβήσεων και των πατριαρχικών κι εθνικιστικών δεσμών.
Οι φαινόμενες στρατιωτικές ήττες των κινημάτων είναι αντικατοπτρισμοί της καπιταλιστικής αποσύνθεσης της κοινωνικής βάσης. Πάλι η κατάσταση των αιχμάλωτων είναι ενδεικτική. Ποιες είναι οι αιτίες της μακράς σιωπής στις ελληνικές φυλακές; Πού χάθηκε σταδιακά η κοινότητα εκείνων που δεν φοβήθηκαν το φάντασμα της φυλακής; Ποτέ δεν νικήθηκε από την κρατική βία, που πίσω από τα κάγκελα έπαιρνε πάντα τις πιο βάναυσες μορφές της. Απλά, αφομοιώθηκε στον πολιτισμό του εχθρού.
Σ’ αυτήν την κρίσιμη ιστορική μετάβαση, επίσης, αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι αναπαρήγαγαν το ταξικό σύστημα της φυλακής, αφήνοντας βαριά παρακαταθήκη για τον αγώνα των αναρχικών μέσα στις ελληνικές φυλακές και την αμφίδρομη αντήχηση της πάλης μέσα κι έξω.
Διαμόρφωση μιας κοινωνίας γενικευμένου αμοιβαίου φόβου και φασιστικού κανιβαλισμού
Οι αιχμάλωτοι του κράτους είναι γνώστες της ευπάθειας: μας επιβάλλεται καθημερινά ως εκβιασμός σωφρονισμού. Όποτε η ανθρώπινη ευπάθεια εισέρχεται στον δημόσιο διάλογο, το κάνει εκρηκτικά, με τον τρόπο της εξέγερσης. Οι αγώνες των αιχμάλωτων, που και στην τρέχουσα φάση χτυπήθηκαν με δολοφονικά μέσα, είναι αμιγώς φωνή της ευπάθειας. Γιατί όμως το κράτος επένδυσε στην έμφαση της ευπάθειας κατά την άφιξη του CoV-2;
Ο αδιάλειπτος βομβαρδισμός με καταμετρήσεις και στατιστικές θανάτων είναι χυδαία υποκρισία. Οι καθημερινοί θάνατοι πάνω στη Γη, λόγω της ταξικής κυριαρχίας και των φυσικών συνεπειών της ενάντια στη βιόσφαιρα και την ανθρώπινη υγεία, είναι πολλαπλάσιοι απ’ όσους προκαλεί ο CoV-2 κι η καθεστωτική αξιοποίησή του, και πάραυτα παραμένουν κουκουλωμένοι. Η επιλεκτική υποκριτική ευαισθησία αποτελεί παράμετρο ενός ιδιαίτερου πλαισίου αντικοινωνικού ελέγχου. Η εξουσία «ανακάλυψε» την ευπάθεια, όταν θεώρησε ότι έχει οργανώσει τους όρους για την ολοκληρωτική αξιοποίησή της ερήμην των πασχόντων και του κοινωνικού σώματος. Οι ευπαθείς βγήκαν στο προσκήνιο σαν παθητικά αντικείμενα, πάνω σ’ ένα υπόστρωμα καθολικής άγνοιας και συστηματικής τρομοκράτησης. Ο CoV-2 έγινε αμέσως ένα φάντασμα, ο «αόρατος εχθρός» που θα εξασφάλιζε τη σκοταδιστική επιβολή κάθε βούλησης των πολιτικών και οικονομικών αρχόντων, οι οποίοι ντύθηκαν με τα λευκά ράσα της τεχνοκρατικής αυθεντίας.
Ο τεχνοκρατικός μυστικισμός ενεργοποίησε τη δυνατότητα των media να πλάσουν ένα κλειστό σύμπαν ολοκληρωτικού πολέμου, μοριακού, με την έννοια της διείσδυσης σ’ όλες τις κοινωνικές σχέσεις, και κυριολεκτικά, ως πρόσχημα για την αποίκιση του ανθρώπινου σώματος. Ο τέλειος συνδυασμός για μια εκστρατεία εκφασισμού πάνω στο ριζικότερο πεδίο αυτοπροσδιορισμού του φασισμού: Η κοινωνία ως παθολογικό αντικείμενο, ο άλλος ως εξ ορισμού φορέας ασθένειας, και η υγειονομία ως κύρια πολιτισμική πρακτική (πολιτικοστρατιωτική, οικονομική, ιδεολογική, αισθητική κ.λπ.). Το άρμα γι’ αυτή τη βουτιά ήταν η σαρωτική εμπέδωση της παθολογικοποίησης των σχέσεων και του εαυτού. Καθαρή τρομοκρατία, θεμελιωμένη σε μια κοσμοκατασκευή που αντανακλά αυτούσια την κυριαρχία των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων πάνω στην επιστήμη. Κυριαρχία σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα συγκροτητικά κριτήρια της επιστήμης ν’ αντικαθίστανται πραξικοπηματικά από τις ανάγκες της πολιτικής κυριαρχίας. Μέχρι σήμερα μόνο ο γερμανικός ναζισμός είχε επιτύχει τέτοια ιδεολογική ενσωμάτωση της επιστήμης. Έτσι και σήμερα, ο υγειονομισμός λάδωσε τους στρατιωτικούς και ποινικούς μηχανισμούς.
Σ’ αυτή τη διεστραμμένη προβολή της ευπάθειας, αντιμετωπίζεται ο καθένας, το κοινωνικό σύνολο και η κοινωνικότητα, πρώτα και κατεξοχήν ως κίνδυνοι, και ύστερα και κατ’ επίφαση ως ασθενείς. Ο ασθενής έχει ενοχοποιηθεί για την ασθένειά του απέναντι στην κοινωνία, που πλέον σημαίνει έναν εξιδανικευμένο χώρο προσεγγίσιμο αποκλειστικά από τους πειθαρχημένους, και επιπλέον ο ασθενής έχει ενοχοποιηθεί για την αναποτελεσματικότητα του ιατρικού συστήματος. Περνώντας η υγεία στην αρμοδιότητα της καταστολής δεν υπόκειται μόνο υποβάθμιση: Μεταμορφώνεται σ’ ένα αντεστραμμένο εργαλείο εξόντωσης.
Κάθε αιχμάλωτος (νυν ή πρώην) μπορεί να περιγράψει εμπεριστατωμένα πώς η ασθένεια αξιοποιείται σαν δίκαιο ποινικό συμπλήρωμα κι εκβιασμός. Επί CoV-2 η αστυνομία αναγορεύτηκε σε Εθνικό Σύστημα Υγείας, ωστόσο οι ανθρωποφύλακες είχαν ανέκαθεν την ιατρική πρωτοκαθεδρία στις φυλακές.
Η επιβολή ποινικών διατάξεων ενάντια στον ελεύθερο διάλογο του ιατρικού κόσμου, και ευρύτερα στον δημόσιο διάλογο περί ιατρικών ζητημάτων, είναι φυσιολογικό τέκνο της ολοκληρωτικής στρατιωτικοποίησης της ιατρικής (και ιδεολογικής υγειονομικοποίησης του ταξικού πολέμου). Μα η ποινική λογοκρισία φανερώνει την αδυνατότητα συγκάλυψης των ψεμάτων της εξουσίας. Οι καπιταλιστικές δημοκρατίες εγκατέλειψαν την κυριαρχία του Λόγου, την καθοδηγητική ιδέα του Διαφωτισμού που χρύσωνε μέχρι σήμερα την κοινωνική συναίνεση. Η ισχύς της τρομοκρατίας όμως, δεν εγγυάται την αλήθεια της· ειδικά, όταν επιδιώκει την αποσιώπηση υποδηλώνει ένα έλλειμμα διεισδυτικότητας.
Το απαραίτητο επιστημονικό ψέμα για την ιδεολογική κατασκευή του «αόρατου εχθρού» ήταν η ενοχοποίηση των ασυμπτωματικών φορέων. Μέχρι τώρα δεν υπάρχουν ερευνητικά αποτελέσματα που να δείχνουν αν και σε τι ποσοστά οι φορείς που δεν νοσούν, μεταδίδουν τον CoV-2. Όπως εξοβελίστηκε κάθε έρευνα θεραπείας για τον CoV-2, έτσι επίσης αποκλείστηκε οποιαδήποτε έρευνα ενδέχετο να καταρρίψει τις κατασκευασμένες στατιστικές «προβλέψεις» του ΚΑΡΤΕΛ, και τη μεταφυσική της καθολικής ενοχής.
Η αντιεπιστημονική και αντι-ιατρική αγυρτεία δεν περιορίστηκε στην ιδεολογική κοσμοκατασκευή, την καθημερινή επιλεκτική προβολή θανάτων, και τη λογοκρισία. Ενεργητικές πρακτικές παραγωγής των θεμιτών δεδομένων, και ηθικολογικής διαμόρφωσης του κοινωνικού πεδίου, ενάντια στην υγεία, κατέλαβαν τη θέση της προληπτικής και θεραπευτικής φροντίδας. Οι μικροβιολόγοι κι οι γιατροί που κάνουν τα test PCR, εκτελώντας εντολές του ΚΑΡΤΕΛ τις οποίες διακομίζουν οι κρατικοί αξιωματούχοι, δουλεύουν τις συσκευές έξω από τις προδιαγραφές τους (το Cycle Threshold που ορίζει το ελάχιστο αποδεκτό ίχνος), έτσι ώστε να πολλαπλασιάζονται οι χαρακτηριζόμενοι «κρούσματα», συμπεριλαμβάνοντας στους φορείς όσους έχουν εξουδετερώσει τον ιό και κρατάνε νεκρά κομμάτια του. Μ’ αυτόν τον τρόπο βέβαια δεν θα καταμετρηθεί ποτέ η πληθυσμιακή ανοσία, αφού προστίθεται στην παθολογική δεξαμενή. Δεν αναγνωρίζεται ανοσία δίχως εμβόλιο (και πάλι προσωρινά). Το ΚΑΡΤΕΛ μάς θέλει όλους διαρκώς άρρωστους. Τα κράτη κατάλαβαν ότι πρόκειται για μια ιδανική κατάσταση υποταγής. Το ελληνικό κράτος έκανε ό,τι μπορούσε (μέχρι τη μαζική μάχη της Ν. Σμύρνης) για να μας κάνει όλους ασθενέστερους, κι όσους νικάνε την αρρώστια τους αντιμετωπίζει σαν παθολογικούς. Ακόμα κι ο χαρακτηρισμός των μη νοσούντων φορέων ως κρουσμάτων είναι μια αντι-ιατρική αγυρτεία.
Στο ξεκίνημα της παθογόνου επιχείρησης καθολικού εγκλεισμού, οι ίδιοι οι καθεστωτικοί γιατροί ενημέρωναν ότι η μασκοφορία αποτελεί ανθυγιεινή συνθήκη που δικαιολογείται μόνο σε μολυσματικό περιβάλλον, ή για ανθρώπους που διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο. Η πολιτική σκοπιμότητα αναίρεσε την ιατρική χρήση της μάσκας, επιβάλλοντάς την ως μέτρο καθολικής πειθάρχησης στην ιδεολογική κατασκευή της υγειονομικής τρομοκρατίας. Η μάσκα ταυτίζει τα πρόσωπα με την τρομοκρατική ιδεολογία του ΚΑΡΤΕΛ και των πολιτικών λακέδων του. Μέσα σ’ ένα κοινωνικό πεδίο ισοπεδωμένο από τα χουντικά μέτρα και τη θανατοπολιτική, η άνευ συγκεκριμένου ιατρικού λόγου χρήση μάσκας αποτελεί δήλωση παράδοσης της ανθρωπινότητας στον τεχνοκρατικό μυστικισμό της κυριαρχίας. Τα μασκοφορεμένα πρόσωπα-μη πρόσωπα συνομολογούν την αδυναμία τους μέσα κι απέναντι στον καπιταλιστικό πολιτισμό ως κοινή παθολογία.
Ο CoV-2 μπορεί και νικάει τους ασθενέστερους ανθρώπινους οργανισμούς κι είναι μεταδοτικός. Ο καπιταλισμός και τα παράγωγά του σκοτώνουν, και παρ’ όλα αυτά, παραμένουν μεταδοτικά. Αν ισχύει η βάσιμη κι εύλογη υπόθεση ότι αυτός ο ιός φτιάχτηκε σε εργαστήριο, ανεξαρτήτως του αν διέρρευσε κατά λάθος ή σκόπιμα, φτιάχτηκε για να είναι φονικός. Είναι δεδομένο με ντοκουμέντα, ότι οι βιο-τεχνοκράτες πειραματίζονται με φονικούς ιούς, προκειμένου, όπως δηλώνουν, να βρίσκονται ένα βήμα μπροστά από τη «φύση-τρομοκράτη». Ο συντηρητικός σκοταδισμός, που, όντας ανίκανος να κατανοήσει την εξέλιξη της κυριαρχίας, αρνείται την ύπαρξη του ιού και μπερδεύεται με τις ιδεολογικές κατασκευές, αποτελεί τον κατάλληλο εχθρό για τον τεχνοκρατικό φασισμό. Άλλη μια ενεργητική ολοκληρωτική λογοκρισία: Όποιοι αντιστέκονται κατατάσσονται στην εύκολα αντιμετωπίσιμη συντηρητική παρέκκλιση.
Υπάρχει πρόβλημα που γίνεται να λυθεί χωρίς ν’ αντιμετωπίσουμε τις αιτίες του; Η άγνοια βαφτίζεται τυχαιότητα, κι έτσι εγκαθίσταται η μοιρολατρία που παραχωρεί στα κρατικά ιερατεία κάθε αυτονομία. Εξετάζοντας τις πολιτισμικές συνθήκες, αναλύοντας συγχρόνως τους ταξικούς ιστορικούς καθορισμούς τους, το νόημα του πραγματικού ξεδιπλώνεται· πέφτουν τα πέπλα της μυστικοποίησης. Για παράδειγμα, η φονική έφοδος του CoV-2 στην Ευρώπη. Τα νοσοκομεία της Μπέργκαμο μεταμορφώθηκαν σε αλυσίδες εξαγωγής ανώνυμων πτωμάτων στον σωρό. Η μάστιγα του Θεού; Με νεωτερική γλώσσα, η αχαλίνωτη φύση ως αόρατος εχθρός. Ή μήπως επέδρασε καταλυτικά το γεγονός ότι η Μπέργκαμο είναι ένας τόπος βιομηχανικής συσσώρευσης, με μολυσμένο περιβάλλον κι ασθενή υπέργηρο πληθυσμό…; Το γεγονός ότι το σύστημα δημόσιας ιατρικής πρόληψης και περίθαλψης του ιταλικού κράτους ήταν ήδη διαλυμένο από τη νεοφιλελεύθερη αναδόμηση… Το γεγονός ότι η παροχή υγείας είχε συρρικνωθεί στη νοσοκομειακή διαχείριση της εκδηλωμένης ασθένειας, και έτσι υπερσυγκεντρώθηκε αιφνίδια σε περιορισμένους χώρους τεράστιο ιϊκό φορτίο και πλήθος ασθενών (με παρεπόμενο να αναμεταδίδουν τον ιό οι νοσοκομειακοί εργαζόμενοι και να πεθαίνουν και οι ίδιοι)… Το γεγονός ότι η περίθαλψη κατά τους τελευταίους δυο αιώνες καπιταλιστικής ανάπτυξης έχει δομηθεί με βάση το νοσοκομειακό πρότυπο νοσηλείας σε συγκεντρωτικές μονάδες που χωροθετούνται, χτίζονται και λειτουργούν με οικονομικά κριτήρια… Το γεγονός ότι η εξάρτηση των αστικών κοινωνιών από την κεντρική διαχείριση του βίου τους και της υγείας τους τις σπρώχνει στον μαζικό θάνατο, στις πιο κρίσιμες στιγμές, όπως γνωρίζαμε από τους δυο παγκόσμιους πολέμους, το Τσέρνομπιλ, τη Φουκουσίμα κ.λπ… Οι τεχνοκράτες του θανάτου μεταμφιέζονται κάθε μέρα σε σωτήρες. Εν τέλει, αφού ήμασταν ήδη απρόσωποι αριθμοί στην οικονομία του κέρδους, ήρθε αυτόματα, ανεμπόδιστα, η απόφαση ν’ αναλάβει ο στρατός να εξαφανίσει τους νεκρούς σε μαζικούς τάφους, και τα media να τους αναστήσουν ως τεκμήρια αναγκαιότητας ενός έκτακτου καθεστώτος τρομοκρατίας. Πολιτισμός-ζόμπι.
Σε αντιδιαστολή με το εργοστάσιο θανάτου Μπέργκαμο, στέκεται το παράδειγμα της εξέγερσης στις ΗΠΑ, Μάη με Σεπτέμβρη 2020. Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων συγκεντρώνονταν επί ώρες, μέρες και βδομάδες, με το αναπνευστικό τους να βομβαρδίζεται από τα δακρυγόνα, κορμιά μούσκεμα απ’ τον ιδρώτα και το νερό που εκτόξευαν οι αύρες (εμποτισμένο με χημικά) να δακρύζουν και να φτερνίζονται αγκαλιασμένα, και τα αίματα από τους πυροβολισμούς με πλαστικά και μεταλλικά βλήματα να περνάνε από χέρι σε χέρι, καθώς φρόντιζαν όλοι όλους. Κι όμως, οι μετρήσεις διασποράς και θανάτων δεν έβγαλαν ιδιαίτερη αύξηση από τις πολιτείες που βίωσαν την αναταραχή, αλλά αντιθέτως, έβγαλαν χαμηλά ποσοστά σε σύγκριση με τις πολιτείες που έμειναν ατάραχες.
Η πρώτη μαζική εξέγερση της υγειονομικής εποχής, μέσα στον πλούτο των διδαγμάτων της, άφησε και μια ισχυρότατη πρακτική διάψευση της προπαγανδιζόμενης διάχυσης του «αόρατου εχθρού» διαμέσου των μη νοσούντων. Ελλείψει ερευνών, δεν έχουμε επίσημη εικόνα της μεταδοτικότητας του CoV-2 σε διαφορετικές συνθήκες. Πάντως ξέρουμε ότι η ελευθερία είναι θεραπευτική.
Τιτλοφορώντας τον εμβολιαστικό πόλεμο, «Επιχείρηση Ελευθερία», το κράτος διαμήνυσε τη βούλησή του να επιβάλει μιαν ολοκληρωτική σκλαβιά. Ένας ειρωνικός τίτλος, αποκλειστικά για τα πειραματόζωα του φαρμακευτικού μονοπωλίου. Η δικτατορία του 1967 έκανε σημαία της την κοινωνιολογική ορθοπεδική («γύψος»). Η σύγχρονη δικτατορία επιστράτευσε τη μικροβιολογική μεταφυσική. Κάθε εποχή έχει τις γλώσσες της. Κάθε εποχή της εξουσίας αφήνει τις δικές της καταστροφές. Η επικινδυνότερη συνέπεια της επιχείρησης «Ελευθερία» δεν είναι τα βιολογικά παρεπόμενά της. Η ανθρωπότητα έχει αντέξει όλες τις καταστροφικές μαλακίες της αλαζονείας της εξουσίας. Κρισιμότερη είναι η σκοταδιστική υποτέλεια. Ας φανταστούμε ένα παιδί που γνωρίζει ότι γνωρίζει ελάχιστα, και βρίσκεται αιχμάλωτο στα χέρια ενός παρανοϊκού εκμεταλλευτή. Η ανασφάλεια που παράγει αυτή η συνθήκη σπρώχνει το παιδί πιο βαθιά στην αγκαλιά του τέρατος. Από ένα σημείο και μετά το ευκολότερο είναι να εναποθέτει τις ελπίδες του στον δολοφόνο του. Τέτοια είναι η κοινωνική κατάστασή μας. Έτσι βέβαια, δουλεύει κι ο σωφρονισμός.
Υπάρχει διέξοδος; Παλιό μάθημα: Αντίσταση στην τρομοκρατία των εκμεταλλευτών και των ανθρωποφυλάκων. Μάχες για την κοινωνικοποίηση των αναγκαίων πόρων, για την ευζωΐα όλων. Συλλογική ανάπτυξη ελεύθερης γνώσης και θωράκιση της ελευθερίας του λόγου, μέσα από τις οριζόντιες κι ανοιχτές δομές αντιπληροφόρησης. Εμπιστοσύνη στη δύναμη της ζωής, εμπιστοσύνη στον διπλανό μας και στη συνάντησή μας. Καμία εμπιστοσύνη στους ολιγάρχες και τους υποταγμένους διπλωματούχους τους.
Στις φυλακές, ο πιο ανθυγιεινός αποκλεισμός που επιβλήθηκε με αφορμή τον CoV-2 είναι η κατάργηση των ανοιχτών επισκεπτηρίων. Επί ενάμιση χρόνο, παιδιά και γονείς δεν αγγίζονται. Οι αιχμάλωτοι δεν αγκαλιάζονται πλέον από τους ανθρώπους που τους αγαπούν. Αφότου επιβλήθηκε το δίλημμα, εμβολιασμός ή χαράτσωμα (test), το κράτος δεν έχει προσχήματα για την παράταση αυτού του βασανιστηρίου εναντίον ενός συνόλου που είναι ευπαθές μόνο και μόνο επειδή είναι δια της βίας δέσμιο. Να μην αφήσουμε αυτόν τον απάνθρωπο πολιτισμό να τον απολογίσουν οι επόμενοι εγκληματολόγοι του. Να τον αποδομήσουμε σήμερα εμείς. Αν δεν αγωνιστούμε τώρα για την πρωταρχική σχέση της ζωής, το άγγιγμα, θ’ ανοίξουμε τον δρόμο στο χτίσιμο μιας νέας φυλακής, όπου το ανθρώπινο σώμα θ’ αξιοποιείται σαν αναίσθητο ανακυκλώσιμο σκουπίδι.
Sol
Ένας αιχμάλωτος των ελληνικών φυλακών
(Κρατούμενοι είμαστε όλοι)
