Στη δυστυχία της κληρονομιάς ενός ερειπωμένου πλανήτη, οι άνθρωποι που κάθονται στον βελούδινο θρόνο της εξουσίας, οι οποίοι πριν μπορεί να είχαν και τις καλύτερες προθέσεις, στο τέλος μεθούν από το γλυκό κρασί της. Στη νέα τους θέση δεν διαφέρουν από οποιονδήποτε εξουσιαστή ανεξάρτητα των καλών ιδεών που μπορεί να έχει.
Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, απληστία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να τροφοδοτήσει οποιουδήποτε είδους στρατό, οποιαδήποτε μέρα.
Και οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Όπως και οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν την ειρήνη. Όπως και αυτοί που κηρύττουν την ευημερία είναι οι καλύτεροι στο να απλώνουν τη σπάνη. Όπως και οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν την αγάπη. Το μοναδικό συναίσθημα που υπάρχει μέσα τους είναι το μίσος για όποια και όποιον αψηφεί τα κηρύγματά τους. Για ό,τι δεν μπορούν να ελέγξουν. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους.
Υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σκοτώσει τον καθένα. Προσπαθούν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργούν, δεν καταλαβαίνουν τη χαρά της δημιουργίας. Ψάχνουν συνεχώς πλήθη να τους ακολουθούν γιατί δεν είναι τίποτα από μόνοι τους. Και στο τέλος εξετάζουν την αποτυχία τους ως δημιουργοί μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Μη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως πιστεύουν ότι και η αγάπη είναι ελλιπής και μισούν τους πάντες και το μίσος τους είναι τέλειο. Η καλύτερη δημιουργία τους. Δεν υπάρχει ζωή στην έρημο της ατομικότητας, στο κυνήγι της επιβίωσης, στον καλπασμό του άγχους.
Γιατί οι άνθρωποι ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μία θέση στη ζωή των άλλων.
Firewater
