Στους τρεις μήνες που ξεκίνησε να λειτουργεί το κίνημα των «αγανακτισμένων» πολιτών στις κεντρικές πλατείες των ελληνικών πόλεων, και των λαϊκών συνελεύσεων που γίνονται σε αυτές, για πρώτη φορά ίσως στα μεταπολιτευτικά χρονικά, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού βγήκε από την κατάσταση της ιδιώτευσης και της μικροαστικής αντίληψης του «κοιτάω τη δουλειά μου», και πέρασε στην αντίπερα όχθη, θέτοντας τις βάσεις για δημιουργία αυθεντικών δομών, και ανάπτυξη δικτύων κοινωνικών σχέσεων από τα κάτω, χωρίς κανενός είδους διαμεσολάβηση.
Το παράδειγμα του να μαζεύεται ο κόσμος να μιλάει και να συζητάει με αμεσοδημοκρατικές, αντιιεραρχικές και οριζόντιες διαδικασίες, και η βαθιά ρήξη που επιτελείται απλά και μόνο με τον κόσμο στις πλατείες να συναντιέται και να επικοινωνεί, αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για κάθε μορφή εξουσίας.
Παρ’ όλα αυτά δεν λέμε ότι δεν έγιναν και λάθη ή ότι δεν θα συνεχίσουν να γίνονται. Ένας ζωντανός οργανισμός όπως είναι αυτή η κοινωνική μάζωξη δεν μπορεί να αποφύγει και τα λάθη, αρκεί όμως να μαθαίνει από αυτά ώστε να μην τα επαναλαμβάνει.
Αυτόν τον οργανισμό εξάλλου τον αποτελούν άνθρωποι όπως άνεργοι, εργαζόμενοι, μικροεπαγγελματίες, συνταξιούχοι, φοιτητές, μαθητές, αγρότες, Έλληνες και μετανάστες. Όλοι αυτοί των οποίων η ζωή έχει λεηλατηθεί και συνεχίζει να λεηλατείται από μια μικρή χούφτα οικονομικών και πολιτικών αφεντικών, από μια χούφτα καθαρμάτων που κυριαρχεί μέσα από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα των τραπεζών, χρηματιστηρίων και οίκων οικονομικής αξιολόγησης, καθορίζοντας με τα παιχνίδια τους τη ζωή μας.
Το κίνημα των «αγανακτισμένων» θα συνεχίσει να είναι παρόν στις πλατείες της χώρας.
Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως συμπορευόμαστε όσοι βρεθήκαμε στις συνελεύσεις, ξανακερδίσαμε δημόσιους χώρους, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε κοινωνικά δίκτυα αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης.
Γι’ αυτό η λαϊκή συνέλευση της πλατείας Ελευθερίας, αλλά και αναλόγου είδους συνελεύσεις, δεν μπορούν παρά να αποτελούν τη μήτρα για τη δημιουργία δομών και κοινωνικών σχέσεων που αντιπαρατίθενται συνολικά απέναντι στο υπάρχον πλαίσιο διάβρωσης και κανιβαλισμού.
Τρία θέματα αναδεικνύονται ως το στοίχημα των επόμενων μηνών και των επόμενων χρόνων, τα οποία πρέπει να οργανώσουμε πέρα από τις πλατείες:
- Αγώνες βάσης, αγώνες στη γειτονιά και τους χώρους εργασίας. Παντού όπου βρισκόμαστε δημιουργούμε δομές και εστίες αντίστασης από τα κάτω.
- Δομές αλληλοβοήθειας. Συλλογικές κουζίνες, ταμεία αλληλεγγύης, καταλήψεις στέγης, νομικές ομάδες υποστήριξης κ.λπ. Κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη στην πράξη.
- Οργανώνουμε και συμμετέχουμε ενεργά σε συνελεύσεις στις γειτονιές μας, και προσπαθούμε όσο πιο έντονα και δυναμικά γίνεται να οργανώσουμε κοινωνική άρνηση πληρωμών.
Γιατί: Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε, δεν υποχωρούμε.
Λαϊκή συνέλευση πλατείας Ελευθερίας Ηρακλείου
απόσπασμα από την προκήρυξη της 14ης Αυγούστου 2011
