Οι ξαφνικές επιθέσεις ελευθερίας στην ασφυκτιούσα καπιταλιστική Λερναία Ύδρα κάνουν συνεχώς το επίκεντρο των σεισμικών διαταραχών να κυμαίνεται. Τα εδάφη όλου του κόσμου που πλήττονται από το σύστημα του ιδιωτικού κέρδους εκτίθενται στο ξέσπασμα εξεγερτικών κινημάτων. Η συνείδηση αναγκάζεται να επιταχύνει έπειτα από αυτά τα διαδοχικά κύματα γεγονότων, αντιδρώντας σε συνεχή, παράδοξως προβλέψιμα ή και απροσδόκητα σοκ.
Δύο πραγματικότητες αντιμάχονται μέσα σε ένα σκηνικό βίας. Η μία είναι η πραγματικότητα του ψεύδους. Εκμεταλλευόμενοι την τεχνολογική πρόοδο, προσπαθείτε να χειραγωγήσετε την κοινή γνώμη προς όφελος της κατεστημένης εξουσίας. Η άλλη είναι η πραγματικότητα της καθημερινότητας του πληθυσμού.
Από τη μία πλευρά, υπάρχουν τα κενά λόγια της επιχειρηματικής φρασεολογίας που αναδεικνύουν τη σημασία των αριθμών, των δημοσκοπήσεων και των στατιστικών. Αυτά αφθονούν και συντηρούν ψευδείς συζητήσεις, των οποίων ο πολλαπλασιασμός χρησιμεύει για να κρύβεται το πραγματικό πρόβλημα: Οι υπαρξιακές και κοινωνικές απαιτήσεις. Τα παράθυρα των ΜΜΕ ως οθόνες εξαπάτησης ξερνάνε κάθε μέρα καινούργια κόλπα και ασήμαντες συγκρούσεις συμφερόντων που δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου, αλλά των οποίων οι αρνητικές συνέπειες μας επηρεάζουν. Οι κερδοφόροι καταστροφικοί τους πόλεμοι δεν είναι δικοί μας. Δεν έχουν άλλο σκοπό από το να μας αποτρέψουν να διεξάγουμε τον μοναδικό πόλεμο που μας απασχολεί, τον πόλεμο ενάντια στην απανθρωπιά που διαφεντεύει τον κόσμο.
Για την ίδια πλευρά, σύμφωνα με την παράλογη αλήθεια των ηγετών, τα πράγματα είναι σαφή: το να διεκδικείς τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι συνώνυμο της αντιδημοκρατικής βίας. Άρα, η δημοκρατία συνιστά καταστολή του λαού, γι’ αυτό και ρίχνουν πάνω του μια ορδή μπάτσων. Η ατιμωρησία που εγγυάται η κυβέρνηση −και οι υποψήφιοι της αντιπολίτευσης που είναι πρόθυμοι να τη διαδεχτούν− υποκινεί τη φασιστική συμπεριφορά των μπάτσων. Φανταστείτε μόνο τα ουρλιαχτά που θα έβγαζαν τα ζόμπι των μέσων μαζικής ενημέρωσης αν μάθαιναν ότι η αυτοπυρπόληση ενός θύματος φτώχειας θα οδηγούσε στο κάψιμο του συστήματος που είναι υπεύθυνο για τη φτώχεια!
Από την άλλη πλευρά, η πραγματικότητα που βιώνει ο πληθυσμός είναι επίσης ξεκάθαρη. Ποτέ δεν θα αποδεχτούμε ότι η ανουσιότητα της κακοπληρωμένης εργασίας, η γραφειοκρατική πίεση που αυξάνει τα επιτόκια και μειώνει το ύψος των συντάξεων και των κοινωνικών κατακτήσεων, ότι η μείωση των μισθών που υποβιβάζει τη ζωή σε σκληρή επιβίωση μπορεί να χειροτερέψει κι άλλο προς όφελος των επιχειρηματικών συναλλαγών. Η βιωμένη πραγματικότητα δεν είναι ένας αριθμός, είναι ένα αίσθημα απαξίας, είναι το αίσθημα του να είσαι ένα τίποτα στα νύχια του Κράτους, ενός τέρατος που συρρικνώνεται σαν το δέρμα ενός παπουτσιού πριν το αποστραγγίσουν οι οικονομικές απαιτήσεις των διεθνών υπεξαιρετών.
Λοιπόν, στην αντιπαράθεση μεταξύ αυτών των δύο πραγματικοτήτων −εκείνης που επιβάλλει τον φετιχισμό των χρημάτων και εκείνης που μιλάει στο όνομα της ζωής− μια σπίθα, συχνά μικροσκοπική, έρχεται για να ανάψει το φυτίλι.
Δεν υπάρχει καμία ματαιότητα σήμερα, όσο μικρή και αν είναι, που να μην είναι ικανή να εξαπολύσει τη βία που περιέχεται σε μια καταπιεσμένη ζωή, μια ζωή αποφασισμένη να συντρίψει τα πάντα που την απειλούν με εξαφάνιση.
Η κοσμική αδράνεια και ο λήθαργος, υπό την αιγίδα της αρχαίας συνταγής «άρτος και θεάματα», αποτελούν τη βάση της τρομακτικής δύναμης της εθελοδουλείας. Όπως καταγγέλθηκε από τον La Boétie τον 16ο αιώνα, έτσι και σήμερα παραμένει ο πιο αδίστακτος εχθρός μας. Επιτιθέμενη από τα μέσα, η εθελοδουλεία λειτουργεί για πολλούς ανθρώπους σαν ναρκωτικό: Έχει τη βούληση να ασκήσει εξουσία, να αναλάβει καθοδηγητικό ρόλο. Συχνά, η νοσηρότητα της αυθεντίας των λίγων μολύνει και τα ελευθεριακά μέσα ενημέρωσης, οπότε θα πρέπει να συγχαρούμε την αποφασιστικότητα των κίτρινων γιλέκων και άλλων εξεγερμένων της καθημερινής ζωής να επικαλούνται συνεχώς την απόρριψη των ηγετών, των αυτοπροσδιορισμένων αντιπροσώπων, των αφεντικών της διανόησης και των πριγκίπων-βατράχων των ιερών υδάτων της πολιτικής και του συνδικαλισμού.
Ελεύθεροι/ες θεωρούνται εκείνοι/ες που χαίρονται να πεθαίνουν ειρηνικά, περιμένοντας τον θάνατο στη συνδυασμένη άνεση του φέρετρου και της τηλεόρασης, αλλά δεν θα αφήσουμε την αυτοκαταστροφή τους να μολύνει τη θέλησή μας να ζήσουμε.
Θέλουμε την κυριαρχία του ανθρώπινου όντος, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο
Η εξαθλίωση χτυπά τις πόρτες με αυξανόμενη βία, απειλώντας να τις γκρεμίσει. Ο ηδονισμός του πρόσφατου παρελθόντος που μας συνέθλιψε με το καταναλωτικό και κυβερνητικό σύνθημα έχει τελειώσει: «Επωφεληθείτε από το σήμερα, το αύριο θα είναι χειρότερο!» Το χειρότερο είναι ήδη σήμερα, ειδικά όσο συνεχίζουμε να το καλωσορίζουμε. Πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε στην παντοδυναμία του καπιταλισμού και του φετιχισμού των χρημάτων. Παρατηρήσαμε ότι η μεγάλη μακάβρια φάρσα που κάνει τον κόσμο να χορεύει είναι το αποτέλεσμα ενός βρωμερού κινήτρου, του βραχυπρόθεσμου κέρδους, που μοιάζει με την παράλογη απληστία ενός χρεοκοπημένου εμπόρου που ξύνει το πίσω μέρος των συρταριών για να βγάλει περισσότερα.
Δεν μιλάω για ελπίδα. Μιλάω μόνο για το δέλεαρ της απελπισίας. Αναφέρομαι σε όλες τις περιοχές του κόσμου, όπου μια εξέγερση της καθημερινής ζωής –ή αποκάλεσέ την όπως θέλεις− προσπαθεί να διαλύσει τη δικτατορία του ιδιωτικού κέρδους και να ανατρέψει τα Κράτη που την επιβάλλουν στους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν. «Αυτό που θέλουμε δεν είναι για το αύριο, αλλά για το τώρα», όπως πολύ καλά εξέφρασαν οι νοσηλευτές/ριες, πάροχοι πρώτων βοηθειών και γιατροί που ασχολούνται με την οικονομική διαχείριση που αφαιρεί την ανθρωπιά από την υγειονομική περίθαλψη [στη συνεχιζόμενη γενική απεργία στη Γαλλία].
Η έκταση του συστήματος εκμετάλλευσης της γήινης και ανθρώπινης φύσης χάνεται πέρα, μακριά από τον ορίζοντα. Ο μανδύας της κερδοφορίας με κάθε κόστος, αποκλείει κάθε έκφραση γενναιοδωρίας της ζωής και του ανθρώπινου συναισθήματος που προωθεί τη γενναιοδωρία.
Προφανώς, οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενες είναι πεπεισμένοι/ες ότι η χύτρα πρόκειται να εκραγεί. Η βία είναι αναπόφευκτη. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Δίχως αμφιβολία, η επίλυση του ζητήματος μπορεί να βασιστεί μόνο σε μια εναλλακτική λύση.
Θα ανεχθούμε μια κοινωνική έκρηξη που θα οδηγήσει σε μια κατάσταση ενδημικού εμφυλίου πολέμου, ενός χάους εκδίκησης και μίσους που τελικά θα ωφελήσει μόνο τις πολυεθνικές μαφίες, οι οποίες έχουν ήδη την ελευθερία να συνεχίσουν ατιμώρητα −ή ακόμη και να αυτοκαταστραφούν− το προσοδοφόρο έργο απερήμωσης του κόσμου;
Ή θα δημιουργήσουμε μικρές κοινωνίες απελευθερωμένες από την τυραννία των εμπορευμάτων και του κράτους, ομόσπονδα εδάφη όπου οι νοήμονες άνθρωποι θα αποτινάξουν τον αγελαίο ατομικισμό του να αναζητούν έναν ηγέτη για να τους οδηγήσει στο σφαγείο; Τελικά θα πάρουμε τα ηνία του πεπρωμένου μας για να σκιαγραφήσουμε ένα σαφές σχέδιο γι’ αυτή την κοινωνική ζούγκλα, όπου σήμερα τα φορτωμένα θηρία έχουν μόνο την ελευθερία να επιλέξουν το θήραμα που θα τα καταβροχθίσει;
Το 1888, ο Octave Mirabeau έγραψε: «Οι αμνοί πηγαίνουν στο σφαγείο. Δεν λένε τίποτα και δεν περιμένουν τίποτα. Τουλάχιστον, όμως, δεν ψηφίζουν για τον χασάπη που θα τους σκοτώσει ή τους αστούς που θα τους φάνε. Οι ψηφοφόροι, σε χειρότερη μοίρα από τα ζώα και πιο στριμωγμένοι στο μαντρί, επιλέγουν τον χασάπη τους και επιλέγουν τους αστούς τους. Έκαναν επαναστάσεις για να κατακτήσουν το δικαίωμα να το κάνουν».
Δεν τους έχουν διαμορφώσει από γενιά σε γενιά με το ίδιο απερίγραπτο κορώνα-γράμματα; Κορώνα, το γκλομπ της τάξης, γράμματα, το ψέμα του ανθρωπισμού;
Δεν υπάρχει «ψήφος του μικρότερου κακού», υπάρχει μόνο μια ολοκληρωτική δημοκρατία, η οποία θα ανακληθεί μόνο από την άμεση δημοκρατία που ασκεί ο λαός για τον εαυτό του. Με διασκέδασε ένα σύνθημα στις κινητοποιήσεις, το οποίο, αν και τραχύ, σε βάζει σε σκέψεις: «Macron, Le Pen, Mélenchon, même combat de cons!» (Θα προτιμούσα το «même combat de capons» [στμ. Λογοπαίγνιο με σεξιστικές αναφορές, που στόχο έχει να τσουβαλιάσει τους/ις πολιτικούς όλων των αποχρώσεων], αλλά η απόρριψη όλων των μορφών εξουσίας και του διαλόγου με το κράτος είναι μια από τις μικρές απολαύσεις από τις οποίες πηγάζουν τα μεγάλα κύματα ατομικής και συλλογικής απόλαυσης).
Αυτονομία, αυτο-οργάνωση, αυτοάμυνα
Οι θεσμοί της εξουσίας δεν θα αφήσουν τους ανθρώπους να απελευθερωθούν από την τυραννία τους. Πρέπει να προετοιμαστούμε για έναν μακρύ αγώνα. ‘Ενας τέτοιος αγώνας θα είναι και αυτός ενάντια στην εθελοδουλεία. Το μόνο θεμέλιο στο οποίο μπορεί να βασιστεί ο δεσποτισμός είναι η λυσσαλέα διάθεση των παραιτημένων για ασφάλεια, είναι η αυτοκτονική δυσαρέσκεια μιας υποτιθέμενα σιωπηλής πλειοψηφίας που κραυγάζει το μίσος της για τη ζωή.
Η καλύτερη άμυνα είναι πάντα η επίθεση. Αυτή την αρχή, που έχει αποδειχθεί ευρέως από τη στρατιωτική παράδοση, θα ήθελα να την αντικαταστήσω με την αρχή του ανοίγματος, γιατί έτσι, εκτός από το όφελος της διάσπασης της περικύκλωσής μας, αναδεικνύεται κι η ευχαρίστηση του να σπάμε τη στρατοπέδευσή μας.
Το άνοιγμα στη ζωή το βλέπουμε να προσδιορίζει έντονα τις σημερινές εξεγέρσεις. Ακόμα κι αν κάποιες φορές αργοσβήνουν, ξαναρχίζουν πιο δυνατά. Μπορούμε να το εντοπίσουμε στο γιορτινό χαρακτήρα των διαδηλώσεων που συνεχίζονται, παρά το γεγονός ότι αναμετρώνται με την τύφλωση, την κώφωση, την καταπιεστική οργή των κυβερνήσεων. Με βάση αυτή την αρχή του ανοίγματος, μίλησα για τον εξεγερτικό πασιφισμό.
Ο εξεγερτικός πασιφισμός δεν είναι ούτε ειρηνικός με τη «βελασματική» έννοια του όρου, ούτε εξεγερτικός με τον τρόπο που θα αντιλαμβανόταν κανείς/μιά τις παρεκκλίσεις των αντάρτικων πόλης ή γκεβαρικής έμπνευσης.
Η θέση μου δεν κλίνει ούτε προς του πολεμιστή ούτε προς του μάρτυρα. Αφήνω στη ζωή και την ποίηση το ξεπέρασμα των αντιφάσεων, έτσι ώστε να μην μεταλλάσσονται σε ενοχλητικά προβλήματα, έτσι ώστε να ξεφεύγουν από τον μανιχαϊσμό των πλεονεκτημάτων και των μειονεκτημάτων. Βασίζομαι στη δημιουργικότητα των ατόμων να επινοήσουν μια επανάσταση που δεν θα έχει κανένα παράδειγμα στο παρελθόν. Η αταξία και οι αβεβαιότητες ενός πολιτισμού που γεννιέται δεν έχουν τίποτα κοινό με την αταξία ενός πολιτισμού που έχει μόνο τη βεβαιότητα ότι θα πεθάνει.
Φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι, εμπειρογνώμονες της διανόησης απαλλάξτε μας από τις ατελείωτες συζητήσεις σας για την κακοήθεια του καπιταλισμού που παράγει κέρδος από την ανθρώπινη αγωνία! Όλοι συμφωνούν σε αυτό το σημείο, ακόμη και οι καπιταλιστές. Τα πραγματικά ζητήματα, ωστόσο, δεν έχουν αντιμετωπιστεί. Αυτά είναι τα ζητήματα της βάσης, εκείνα των χωριών και των γειτονιών των πόλεων, είναι τα ζητήματα των ίδιων μας των σωμάτων, τα οποία είναι −και πρέπει πάντα να το θυμόμαστε− οι πραγματικοί υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων για το πεπρωμένο μας, σωστά;
Όσο οι αγώνες διαχέονται παγκοσμίως, τόσο τα περιεχόμενά τους αποκτούν ριζοσπαστικότητα, βάθος, εμπειρία. Όσο οι αγώνες αποκτούν μαχητικά χαρακτηριστικά, τόσο θα χλευάζουν τους διανοούμενους, τους ειδικούς στην ανατρεπτική ή αντιδραστική χειραγώγηση (γιατί η χειραγώγηση αναφέρεται και στις δύο πλευρές του νομίσματος). Μέσα από το υπαρξιακό βίωμα και την κοινωνική τους λειτουργία, τα άτομα ανακαλύπτουν τις/τους εαυτούς τους στην βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η φιλοδοξία τους να υπονομεύσουν και να κατεδαφίσουν το τείχος της μεγιστοποίησης του κέρδους, λες και η μοίρα τους σταμάτησε εκεί.
Όχι, δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για τον αφηρημένο άνθρωπο, αυτόν που αναγνωρίζεται αποκλειστικά από τις στατιστικές και τους οικονομικούς προϋπολογισμούς, η ρητορική των οποίων –κοσμικών ή θρησκευτικών, ουμανιστικών ή ρατσιστικών, προοδευτικών ή συντηρητικών– θέλει τους άλλους δαρμένους, τυφλούς, έγκλειστους, σφαγιασμένους, ενώ εκείνοι παραμονεύουν στα δειλά γκέτο τους, προστατευμένοι από τον αλαζονικό κρετινισμό του χρήματος για να διασφαλίσουν την ατιμωρησία και την ασφάλειά τους.
Η δικτατορία του κέρδους είναι μια επίθεση στο σώμα. Το να επιλέξουμε έναν τρόπο ζωής, ο οποίος μας παρέχει ανοσία ενάντια στον οικονομικό καρκίνο που φθείρει τις σάρκες μας, συνεπάγεται έναν ποιητικό και ενιαίο αγώνα. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο σαν την χαρά του να μετατρέψεις την νοσηρότητα του κόσμου σε στάχτες. Η επανάσταση έχει θεραπευτικές ιδιότητες, άγνωστες μέχρι σήμερα.
Οικολόγοι, γιατί να παρακαλείτε τα Κράτη να μεριμνήσουν για την κλιματική αλλαγή, όταν τα ίδια τα Κράτη μολύνουν καθημερινώς και ενώ η ανάγκη για δράση, σε έναν τομέα όπου τα ζητήματα που τίθενται καμία σχέση δεν έχουν με διανοητικές λεπτότητες, είναι επιτακτική; Ερωτήσεις όπως:
Πώς μπορούμε να περάσουμε από τη δηλητηρίαση της γης από την βιομηχανία τροφίμων στην αναγέννησή της μέσω της περμακουλτούρας;
Πώς να απαγορεύσουμε τα χημικά λιπάσματα χωρίς να βλάψουμε τους/τις αγρότες/αγρότισσες, οι οποίοι/ες είναι παγιδευμένες από τη Monsanto, την Total και άλλες εταιρίες και καταστρέφουν την υγεία τους και των άλλων;
Πώς να επανασυγκροτήσουμε σε μία νέα βάση τοπικές κοινότητες και σχολεία γειτονιών τα οποία το Κράτος έχει διαλύσει και απαγορεύσει για να προωθήσει εκπαίδευση τύπου στρατοπέδων συγκέντρωσης;
Πώς να μποϊκοτάρουμε επιβλαβή και άχρηστα προϊόντα τα οποία η κακοποιητική βιομηχανία της διαφήμισης μάς επιβάλλει να αγοράζουμε;
Πώς να συγκροτήσουμε τοπικές επενδυτικές τράπεζες όπου το νόμισμα ανταλλαγής θα αντισταθμίζει μια πιθανή νομισματική κατάρρευση και οικονομικές κρίσεις;
Πώς να μειώσουμε τις φορολογικές επιβαρύνσεις που μας επιβάλλει το Κράτος για να διασώσει την τραπεζική απάτη και να επενδύσουμε αυτά τα κεφάλαια στην αυτοχρηματοδότηση τοπικών και περιφερειακών έργων;
Και πάνω απ’ όλα, πώς να διαχύσουμε παντού την αρχή της ελεύθερης πρόσβασης η οποία πηγάζει από τη φύση, αλλά ο φετιχισμός του χρήματος στρεβλώνει; Ελεύθερη πρόσβαση στα τρένα και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ελεύθερη πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, ελεύθερη στέγαση και αυτο-κατασκευή, προοδευτικά ελεύθερη τοπική βιοτεχνία και παραγωγή τροφίμων.
Ουτοπία; Υπάρχει χειρότερη ουτοπία από αυτό το συνονθύλευμα παράλογων και επιβλαβών πρότζεκτ, τα οποία εξελίσσονται μπροστά στα κουρασμένα μάτια τηλεθεατών από ταλαντούχους θεατρίνους, οι οποίοι αναπαράγουν το πολεμικό θέαμα περιπλανώμενων πωλητών και επιβεβαιώνουν ασταμάτητα τις αντιξοότητες της μάχης των αφεντικών, κρύβοντας τα πραγματικά υπαρξιακά και κοινωνικά ζητήματα πίσω από ψευδοδιλήμματα, κρύβοντας την κρατική τρομοκρατία πίσω από την τρομοκρατία της μηδαμινότητας, όπου η αυτοκτονική τρέλα αυξάνεται μαζί με τη φτωχοποίηση και έναν προοδευτικά ασφυκτικό περιβάλλοντα αέρα;
Δεν έχουν συνειδητοποιήσει επαρκώς ότι, παρόλη την ποικιλομορφία τους ή ακόμη και τις ενδογενείς αποκλίσεις τους, τα κίτρινα γιλέκα και άλλα κινήματα διαμόρφωσαν μια εξαιρετική ομάδα άσκησης πίεσης ικανής να μποϊκοτάρει, να μπλοκάρει, να παραλύσει, να καταστρέψει ό,τι μολύνει, δηλητηριάζει, φτωχοποιεί, απειλεί τις ζωές και το περιβάλλον μας; Οι δημοκρατικοί μηχανισμοί του Κράτους και της τυραννίας της αγοράς επιχειρούν να υποτιμήσουν τη δύναμη και τη δημιουργικότητά μας. Περισσότερο ακόμη και από τους πραιτωριανούς, η παρελκυστική ισχύς του Κράτους βασίζεται σε ένα προπαγανδιστικό φαινόμενο, το οποίο μας καλεί συνεχώς να εγκαταλείψουμε την ποιητική δυναμική που βρίσκεται μέσα μας, αυτή τη δυναμική της ζωής που ποτέ δεν θα υποταχθεί σε καμία τυραννία.
Στα επίκαιρα, τώρα… Στη Χιλή ο αγώνας ενάντια στα παράσιτα που πολλαπλασιάζονται πάνω στο πτώμα του Πινοσέτ έχει αναζωπυρώσει την ενσυνείδηση ότι τα πάντα πρέπει να ξεκινήσουν από τη βάση, ότι οι εκπρόσωποι του λαού δεν είναι ο λαός, ότι το χειραγωγημένο άτομο διαφέρει από το ευγενικό πνεύμα και είναι το άτομο που είναι ικανό να σκέφτεται για τον/την εαυτό του/της, να επιλέγει τη ζωή και όχι το χρήμα που το σκοτώνει. Είναι απαραίτητο να αφήσουμε στους ανθρώπους την αναζήτηση μιας νοημοσύνης που τους ανήκει, ενώ όλες οι μορφές της εξουσίας επιδιώκουν να την αφαιρέσουν.
Το ίδιο ισχύει και για την Αλγερία, το Σουδάν, τον Λίβανο, το Ιράκ. Πιστεύω ότι η προσωρινή οπισθοχώρηση στη Ροζάβα θα μετατραπεί σε επίθεση ξανά. Οι Ζαπατίστας από την πλευρά τους ανταποκρίθηκαν στα σοσιαλιστικά καλέσματα του σοσιαλιστή Lopez Obrador αυξάνοντας τις βάσεις τους (caracoles) και τα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης, όπου οι αποφάσεις παίρνονται από τον λαό για τον λαό.
Η επίμονη απαίτηση για δημοκρατία στο Χονγκ Κονγκ ταλαντεύεται από τη μία μεταξύ ενός τυφλού θυμού έτοιμου να ικανοποιηθεί απλά με την αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού οπουδήποτε αλλού, και ενός διαυγή θυμού ο οποίος συνταράσσει συθέμελα με την επιμονή του τη γιγαντιαία πυραμίδα του απολυταρχικού κινέζικου καθεστώτος (το οποίο ανησυχεί για την πιθανή απειλή μιας οικονομικής κατάρρευσης) από την άλλη. Ποιος ξέρει; Ο δηλητηριώδης κισσός εξαπλώνεται παντού, και το εξεγερτικό παρελθόν της Σανγκάης δεν είναι μακρινό.
Το Σουδάν πετάει από πάνω του τον ζυγό της τυραννίας της στρατιωτικής εξουσίας, το Ιράν παραπαίει. Ο Λίβανος αποτελεί προειδοποιητικό καμπανάκι για τη Χεζμπολάχ και τον Ισλαμισμό, η ανατροπή του οποίου δεν αποκρύπτει πλέον τον πολιτικο-πετρελαϊκό στόχο. Η Αλγερία δεν χρειάζεται απλά μια κυβερνητική αλλαγή. Στο Ιράκ ο κόσμος ανακάλυψε ότι η κοινωνική πραγματικότητα ξεπερνάει τις θρησκευτικές αντιπαλότητες. Μόνο οι Καταλανοί παραμένουν πιστοί στο κράτος, παρόλο που «το πιο ψυχρό από τα κρύα τέρατα» είναι παντού τρυπημένο από βέλη. Δεν είναι απίθανο οι αυτονομιστές που βρέθηκαν στο αδιέξοδο το οποίο επέβαλε το κράτος της Μαδρίτης στην επίσης κρατικολάγνα Generalitat, ξαφνικά να αναπνεύσουν τη μπόχα του πτώματος του Φράνκο, το οποία ξέθαψε από το νεκροταφείο η εθνικιστική προσέγγιση. Άρα είναι εξίσου πιθανό να αναβιώσουν και οι μνήμες των ελευθεριακών κοινοτήτων της επανάστασης του 1936, όταν και σφυρηλατήθηκε η πραγματική ανεξαρτησία, πριν το Κομμουνιστικό Κόμμα και ο σύμμαχος του, το καταλανικό Κράτος, τις συνθλίψει.
Είναι μόνο ένα όνειρο, αλλά και η ζωή είναι ένα όνειρο. Μπήκαμε σε μια εποχή όπου η ποίηση αποτελεί το πέρασμα από το όνειρο στην πραγματικότητα, ένα πέρασμα που σηματοδοτεί το τέλος του εφιάλτη και της κοιλάδας των δακρύων.
Δεν είναι μια ποιητική πράξη να ανοίξουμε ζωτικό χώρο για εκείνους/ες που παραλύουν τον φόβο και το άγχος του μέλλοντος, εγκαθιδρύοντας με αυθάδη τρόπο την εξέγερση της καθημερινής ζωής; Δεν το βλέπουμε στην απώλεια της μαχητικότητας, στη διάβρωση αυτού του παλαιού στρατιωτικού αντανακλαστικού που πολλαπλασιάζει τα μικρά αφεντικά και τα φοβισμένα κοπάδια τους;
Υπό την ποικιλομορφία των προσχημάτων του, ο μόνος ισχυρισμός που εκφράζεται σήμερα χωρίς επιφύλαξη είναι: Ζωή γεμάτη και ολοκληρωμένη.
Ποιος/α θα έκανε λάθος; Δεν είμαστε μέρος του πλήθους προβλέψιμων ή απροσδόκητων εξεγέρσεων, είμαστε σε μια επαναστατική διαδικασία. Ο κόσμος αλλάζει βάση, ένας παλιός πολιτισμός καταρρέει, ένας νέος πολιτισμός εμφανίζεται. Οι συμπαγείς νοοτροπίες και οι αρχαϊκές συμπεριφορές μπορεί να διαιωνίζονται κάτω από ένα υποκατάστατο της νεωτερικότητας, παρόλα αυτά μια νέα Αναγέννηση αναδύεται μέσα σε μια ιστορία της οποίας η απανθρωπιά μετατρέπεται σε χάος μπροστά στα μάτια μας. Και αυτά τα μάτια ανοίγουν σιγά σιγά. Ανακαλύπτουν σε γυναίκες, άντρες και παιδιά μια ιδιοφυΐα που αθώα πειραματίζεται με απίστευτες καινοτομίες, ασυνήθιστες ενέργειες, μορφές αντίστασης στον θάνατο, σύμπαντα που κανένα φαντασιακό δεν τολμούσε να θέσει σε κίνηση στο παρελθόν.
Εδώ είμαστε. Τώρα ξεκινάνε όλα!
Raoul Vaneigem, 17 Νοεμβρίου 2019
