Το κράτος, στην προσπάθειά του να διαχειριστεί τη νέα υγειονομική κρίση, συνεχίζει να εφαρμόζει πολιτικές φτωχοποίησης και πειθάρχησης. Στα φοιτητικά αυτό μεταφράζεται σε εκκένωση εστιών, τηλεκπαίδευση και εκπαιδευτική αναδιάρθρωση εν μέσω πανδημίας. Σε αυτό το κείμενο γίνεται μία αναφορά του αγώνα των εστιακών, που εξαπλώθηκε πανελλαδικά και εν τέλει κατάφερε να νικήσει τις κρατικές εντολές. Με πρόφαση λοιπόν την πρόληψη των φοιτητριών από τον COVID-19, το κράτος επεδίωξε με ένα ΦΕΚ να εκκενώσει τις εστίες στις 25/3, αποτυπώνοντας πως όσο δεν είμαστε ενεργοί στα πανεπιστήμια τόσο δεν χρειάζεται να σπαταλάμε κρατικό χρήμα (όσο έχει απομείνει) για τις βασικές μας ανάγκες για στέγαση, ζεστό νερό, ρεύμα, εργολαβίες φαγητού και καθαρισμού. Προσπαθώντας να δικαιολογήσει την προσπάθειά του, ονόμασε τις εστίες κέντρα συνωστισμού και υγειονομικές βόμβες, βάζοντας ένα πενθήμερο χρονοδιάγραμμα εκκένωσης. Μπορούμε να καταλάβουμε πως δεν ήταν και η πιο μαεστρική κίνηση από την πλευρά του, μιας και η κυριότερη και καλοπληρωμένη τους καμπάνια, του #μένουμε_σπίτι, ερχόταν σε ευθεία αντίφαση με το #εκκενώνουμε_εστίες.
Αρκετός κόσμος, μετά την παύση της πανεπιστημιακής διαδικασίας, έφευγε σιγά σιγά από τις εστίες, αλλά και αρκετός κόσμος παρέμεινε λόγω κλειστών συνόρων ή δουλειάς ή λόγω ευπαθούς ατόμου στον οικογενειακό του κύκλο ή απλά δεν είχε πού αλλού να πάει, μιας και η οικογένεια δεν είναι προνομιακός χώρος για όλα τα άτομα. Έτσι, μία αντίσταση στην κρατική εντολή για εκκένωση των εστιών σε πρωτόγνωρες συνθήκες υγειονομικών εντολών και περιορισμών, έγινε η μόνη επιλογή για αρκετό κόσμο που εξαναγκάστηκε να ενεργοποιηθεί και να αγωνιστεί. Σύλλογοι οικοτρόφων ενδυναμωθήκαν ή αναζωπυρώθηκαν, πρωτοβουλίες αγώνα ανοίξανε το θέμα και κάπως έτσι ξεκίνησε ο πρώτος γύρος αμφισβήτησης και διεκδίκησης εν μέσω πανδημίας. Κόσμος που συμμετείχαμε στις συλλογικές διαδικασίες, είδαμε πως οι εστίες που είχαν μια πρότερη κινηματική και αγωνιστική εμπειρία δημιούργησαν αντανακλαστικά αναχώματα στα σχέδια εκκένωσης, αντιστρέφοντας το κρατικό αφήγημα που μιλούσε για κοινωνική προστασία, σε έκθεση των εστιακών και των οικογενειών τους σε υψηλότερο κίνδυνο μεταδοτικότητας. Τα προτάγματα των συλλόγων και των πρωτοβουλιών, χωρίς να είναι πανομοιότυπα και συνεννοημένα, ήταν σχετικά με την παραμονή των εστιακών στο σπίτι τους, τον υγειονομικό εξοπλισμό προστασίας σε όλους τους χώρους της εστίας, τις συχνές απολυμάνσεις, τη συνέχεια της σίτισης με όλα τα μέσα προστασίας για τους εργαζόμενους, καθώς και τη διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων. Σε «εμφανές» σημείο έμπαινε συνέχεια το ζήτημα της υποστελεχωμένης δημόσιας υγείας, καθώς και αναφορές στον ταξικό χαρακτήρα της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Έγιναν προσπάθειες συντονισμού των εστιών πανελλαδικά, και σύντομα πέτυχαν συντονισμένη δράση και αγωνιστικό διάλογο.
Σε όλη αυτή την προσπάθεια δεν θα μπορούσαν να μην έχουν παίξει τον ρόλο τους οι δυνάμεις της ΚΝΕ, που σε πολλές εστίες έχουν τον πρώτο λόγο, είτε απλά παρεμβαίνουν. Ενώ η προσπάθεια συντονισμού περιλάμβανε όλες τις εστίες, μόλις οι σταλινικές δυνάμεις είδαν πως δεν μπορούσαν να έχουν ηγετικό χαρακτήρα αποσχίστηκαν, δημιουργώντας παράλληλο συντονισμό με υπογραφές συλλόγων εστιών άδειων και ανενεργών. Παρόμοια τακτική που είδαμε και σε προηγούμενο εστιακό αγώνα το 2017, με 36 μέρες κατειλημμένο το Ι.ΝΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ και άλλα πρυτανικά κτήρια πανελλαδικά, αυτοί να εμπλέκονται στη διαμόρφωση κινήματος με όρους όχι αναμέτρησης, αλλά εισοδισμού και ξεφουσκώματος.
Μετά από περίπου 3 εβδομάδες έντονης δραστηριότητας το νέο ΦΕΚ αναδιατυπώνει τους όρους λειτουργίας της εστίας, χωρίς να αναφέρεται στη μη εκκένωση, αλλά ουσιαστικά ακριβώς αυτό επετεύχθη, η εγκατάλειψη της αρχικής απόφασης, το μπλοκάρισμα του ξεσπιτώματός μας.
Συμμετοχή στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες
Αντι-ιεραρχική οργάνωση στη βάση
Καμία ανοχή στις πρωτοπορίες
αβράκωτ@ φοιτητ@
