Να λοιπόν που το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, ήρθε. Ήρθε και θα μείνει. Εάν δεν μείνει ως δέσμη ή πακέτο, θα μείνει επιμέρους. Το καθεστώς αυτό, είναι ιδανικό για το κράτος και το κεφάλαιο. Είναι το φυσικό του περιβάλλον, είναι η υγρασία τους, που αναπτύσσονται και επεκτείνονται όλα.
Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι ένα στρατιωτικό καθεστώς, είναι κήρυξη πολέμου. Ο κορωνοϊός είναι ένας εχθρός χωρίς υλική υπόσταση. Δεν μπορεί να χτυπηθεί από το καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Αντιθέτως, αυτό που χτυπιέται μέσω των καθεστώτων εξαίρεσης είναι οι πληθυσμοί, οι ξενιστές, οι εν δυνάμει νοσούντες, οι ανεύθυνοι ή όχι που κυκλοφορούν στους δρόμους ή όχι.
Η ύπαρξη ενός ιού τέτοιας κλίμακας δεν είναι τυχαίο ότι αντιμετωπίζεται στη χώρα σήμερα με στρατιωτικούς όρους και μόνο. Το σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει εδώ και χρόνια εις βάρος αφενός των χρηστών του και αφετέρου των εργαζομένων σε αυτό. Άλλωστε, το δίδυμο πορτοσάλτε και παπαδημητρίου πρότειναν να κλείσουν και να γκρεμιστούν τα μισά δημόσια νοσοκομεία και μάλιστα με επιχειρηματολογία περί βλαπτικότητας της ιδιωτικής πρωτοβουλίας μέσα σε αυτά.
Φυσικά,γιατί να τους ενδιαφέρει τους παραπάνω η ύπαρξη του γενικού κρατικού Νίκαιας για παράδειγμα, δεν ξέρουν καν που πέφτει η Νίκαια για να τους αφορά.
Έτσι φτάνουμε και στο σημαντικότερο επίδικο της συγκεκριμένης συνθήκης. Το σύστημα υγείας είναι ανύπαρκτο. Όχι ελλιπές, ανύπαρκτο. Σε κάποια μέρη έχει πουληθεί, σε άλλα έχει καταστραφεί, στην επαρχία δεν ξεκίνησε ποτέ με τις υποστελεχώσεις κτλ. Δεν βοηθήθηκε από την πρόσληψη 1.500 μπάτσων φερ’ ειπείν. Έτσι, η κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας, που διψάει για αυταρχισμό και μαστίγιο έτσι και αλλιώς βρήκε μία ευκαιρία. Η ευκαιρία της είναι:
α) Να μετακυλήσει το βάρος της νόσου ή του ενδεχομένου της νόσου επάνω στα υποκείμενα στα οποία νοσούν/πιθανά νοσούν ή νοσήσουν στο μέλλον. Η προβολή της κοινωνικής ευθύνης φορεμένη από το κράτος με όλους τους συμβολισμούς του στους από τα κάτω είναι ένα ακόμη κέλευσμα για εθνική ενότητα, με σκοπό την υγεία του έθνους. Στο διάγγελμα του Μητσοτάκη άλλωστε υπήρχαν μόνο Έλληνες, Ελληνίδες και ελληνόπουλα.
β) Να αναδείξει την ύπαρξη/κοινωνικότητα/αλληλεγγύη του κράτους μόνο μέσα από την αστυνόμευση, την επίλυση ενός κατά τα άλλα υγειονομικού ζητήματος, αφήνοντας εκτός του παιχνιδιού το ιατρικό προσωπικό ή τουλάχιστον κάποιους/ες πιο αρμόδιους να απαντήσουν σε τέτοια ζητήματα.
γ) Να γίνει μία εισαγωγή μέτρων πρόληψης και καταστολής για όλο το κοινωνικό πεδίο, όλο το κοινωνικό φάσμα, που σε μεγάλο βαθμό κινείται και αρκετά στα δεξιά. Το καθεστώς εξαίρεσης που βιώνουμε είναι μία πρόβα. Πέρα από το να πετύχει τα α) και β) είναι ένα πλάνο που κάθε κράτος είναι πρόθυμο να το δοκιμάζει, να τεστάρει κοινωνικές αντοχές και να κρατάει ό,τι του αρέσει και δουλέψει εν τέλει.
δ) Να κάνει τα εργασιακά ακόμη δυσμενέστερα σε σχέση με την ήδη άθλια κατάστασή τους. Όλες οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου έχουν καλύψει όλα τα ενδεχόμενα για τα αφεντικά μέχρι τελείας και για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες υπάρχει μία θολή και μόνο στα λόγια αναφορά σε ένα επίδομα, κάποια στιγμή στο μέλλον. Αν αναλογιστούμε τις ήδη κακές συνθήκες εργασίας (ανασφάλιστα, μισά ένσημα, άλλες ώρες από τις κανονικές, αναγκαστικές αποχωρήσεις) δεν είναι δύσκολο τα μαθηματικά μας να βγάλουν «μηδενικά» μετά το ξεπέρασμα και αυτής της κρίσης. Αλλά και για αυτούς που διατηρούν το προνόμιο της εργασίας το μέλλον είναι το ίδιο ζοφερό. Η ανούσια παράταση των ωραρίων στα σούπερ μάρκετ όπως και η παύση κάθε διεξόδου των εργαζομένων για διεκδικήσεις αφού όλες οι υπηρεσίες υπολειτουργούν ή δεν λειτουργούν καθόλου στήνουν το σκηνικό του μέλλοντος για κάθε επόμενη κρίση.
ε) Να υπηρετήσει μία συνολικότερη στροφή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού προς αναζήτηση νέων μορφών κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, ξεπερνώντας ίσως διάφορα οργανωτικά μοντέλα που δοκιμάστηκαν για περίπου έναν αιώνα και φαίνεται να αποτυγχάνουν. Ενδεικτικά δείγματα γραφής μπορεί να είναι η Ουκρανία, η Ουγγαρία ή ακόμη και το Ηνωμένο Βασίλειο. Ίσως ζούμε την εποχή που αλλάζει ριζικά ακόμη και το καπιταλιστικό σύστημα όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα. Ένας ιός είναι μία καλή ευκαιρία κοινωνικοποίησης και ριζώματος μίας τέτοιας αλλαγής.
στ) Να αποκρύψει το τι πραγματικά συμβαίνει στις εναπομείναντες κρατικές κοινωνικές δομές, όπως για παράδειγμα τα νοσοκομεία. Άλλωστε, οι πρώην αντιπολιτευόμενοι λέγαν παρόμοια πράγματα για την κατάσταση του κράτους για το ζήτημα με τις πυρκαγιές στο Μάτι κάποιους μήνες πριν. Επιστρέφοντας, όσοι μπάτσοι και να μπούνε μπροστά δεν μπορούν να αποκρύψουν την πραγματικότητα που επικρατεί στα νοσοκομεία. Δομές που αφέθηκαν να πεθάνουν, θάβοντας μέσα τους χρήστες υπηρεσιών και προσωπικό με σκοπό την απαξίωση και εν τέλει τη σύμπλεξη τους με την ιδιωτική πρωτοβουλία, που έρχεται ως υγιής (όπως η Novartis για τα δεξιά κολλεγιόπαιδα) να βάλει σε τάξη το δημόσιο. Με αυτή την προϊστορία η Μαρέβα καλεί να χειροκροτήσουμε τους ήρωες των νοσοκομείων και το θράσος χτυπάει στο πάτωμα. Επόμενο βήμα ίσως θα είναι ο Άδωνις να δώσει απευθείας ανάθεση των φαρμάκων στη Novartis…
ζ) Να αναδείξει ποιοι και ποιες είναι οι φορείς του όπλου που ονομάζεται COVID-19. Ο ιός δεν είναι αυτός που καταπολεμάται από το καθεστώς εξαίρεσης. Ένας ιός προλαμβάνεται, θεραπεύεται κοκ, με ιατρικούς όρους. Το καθεστώς εξαίρεσης έρχεται να απαντήσει στο μπλέξιμο του αιτίου με το αιτιατό. Αίτιο είναι ο ιός, αλλά θα πολεμηθεί το αιτιατό. Οι φορείς του ιού είναι ο εχθρός του κράτους. Του «κοινωνικού» κράτους.
Επιστρέφοντας ξανά στην κανονική ροή του κειμένου, ας αναλογιστούμε το κοινωνικό κράτος. Υπάρχει; Μάλλον όχι… Το κράτος είναι φύσει και θέσει αντικοινωνικό. Η μετακύλιση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς πάνω στην ίδια την κοινωνία είναι εξόχως προσβλητική για το κοινωνικό σύνολο. Το κράτος είναι ο νούμερο ένα φονιάς του πληθυσμού. Πέρα από την κήρυξη πολέμου σε άλλες περιοχές του πλανήτη, τα κράτη και στο εσωτερικό τους αποτελούν το πιο αντικοινωνικό στοιχείο.
Ενδεικτικά, οι κρατικές δολοφονίες από την αστυνομία είναι μία τεράστια λίστα ανθρώπων, η κατάσταση των νοσοκομείων, το ΕΣΥ και του ΕΚΑΒ είναι μία συνθήκη που συχνά οδηγεί στον θάνατο ανθρώπους, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος με οφέλη για το κράτος και το κεφάλαιο οδηγούν ολόκληρους πληθυσμούς στον θάνατο, αργά ή γρήγορα, οι δολοφονικές συνθήκες εργασίας εκατομμυρίων ανθρώπων που εξαναγκάζονται στη μισθωτή σκλαβιά, τα εργατικά ατυχήματα, οι φυλακές και τα ψυχιατρεία.
Αυτή είναι η κοινωνική φύση του κράτους. Έχει στοιβάξει χιλιάδες ανθρώπους σε ήδη άθλιες συνθήκες όπως σε φυλακές που δεν έχουν ζεστό νερό, επαρκή κρεβάτια κτλ, μετανάστες και μετανάστριες οι οποίοι και οι οποίες ζούνε σε σκηνές ή σε κοντέινερ κατά χιλιάδες σε χώρους με χωρητικότητα πολύ μικρότερη από αυτό που σηκώνει επιβαρύνοντάς την υγεία χιλιάδων ανθρώπων χωρίς καμία βασική ανάγκη πραγματικά καλλυμένη. Στα ψυχιατρεία, τα γηροκομεία, τα κέντρα κράτησης, η Πέτρου Ράλλη και άλλα εκατοντάδες μέρη είναι σημεία του πολιτισμού του κράτους και του πως χειρίζεται τους ανθρώπους σήμερα, εν μέσω πανδημίας, αλλά και συνολικά.
Αυτό είναι λοιπόν που μας βομβαρδίζει με τα μένουμε σπίτι. Αφού μείναμε ευρώπη, θα μείνουμε και σπίτι. Στο σπίτι ο πρωθυπουργός μας προτείνει να ερευνήσουμε νέες κοινωνικότητες. Φυσικά, στην εποχή των σόσιαλ μίντια αυτή είναι η σωστή κοινωνικότητα. Αυτή που δεν αγγιζόμαστε, που δεν επικοινωνούμε κοιτώντας στα μάτια τους ανθρώπους που αγαπάμε, που μοιράζουμε το συναίσθημά μας μόνο με σύμβολα και αριθμούς. Όλα θα γίνουν αριθμοί. Ο πόνος, η θλίψη, η χαρά, ο έρωτας. Και από όλα αυτά, χωρίς να προτείνουμε την απερισκεψία σε σχέση με το άγγιγμα στο τώρα, όλα αυτά είναι συνθήκες που πιστεύουμε ότι δεν θα μείνουν στο τώρα, στην εποχή του κορωνοϊού. Αλλά όλα θα συνεχίζονται…
Η κοινωνική υπευθυνότητα έρχεται ως μία συνθήκη η οποία ήρθε πολύ καθυστερημένα ουσιαστικά με τα δεδομένα που είχαμε για την εξάπλωση του ιού. Ο ιός είναι γνωστό ότι υπάρχει εδώ και αρκετούς μήνες, στη χώρα ήρθε επισήμως στις 26 Φεβρουαρίου. Όλοι και όλες μας ήμασταν απροετοίμαστοι και απροετοίμαστες σε σχέση με τα γεγονότα αυτά. Από τη μία δεν δώσαμε την απαραίτητη προσοχή και φροντίδα σε όσους και όσες κινδυνεύουν και από την άλλη δεν προβλέψαμε εγκαίρως ούτε τις κυβερνητικές κινήσεις που πραγματώνονται.
«Είναι ωραία εκείνη η στιγμή, όπου εξαπολύεται μια επίθεση εναντίον της τάξης του κόσμου. Στο σχεδόν ανεπαίσθητο ξεκίνημα της, ξέρουμε ήδη ότι πολύ σύντομα ό,τι κι αν συμβεί, τίποτα δεν θα είναι πια όπως ήταν. Είναι μια επέλαση που ξεκινάει αργά, επιταχύνει την πορεία της, περνάει απ’ το σημείο πέρα απ’ το οποίο κάθε υποχώρηση είναι αδύνατη και οδεύει αμετάκλητα να συγκρουστεί με ό,τι έμοιαζε απρόσβλητο, το οποίο ήταν τόσο συμπαγές και τόσο οχυρωμένο, αλλά ωστόσο προορισμένο επίσης να κλονιστεί και να βυθιστεί σε αταξία».
Guy Debord
-(καρόσι)-
