ΣΤΗΝ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ αν και η ζωή είναι πολύπλοκη
Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά.. Αλλά μονίμως τα αφεντικά μου μου στερούν ακόμα κι αυτά.
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. Δουλεύω σκληρά όμως για να τα αποκτήσω.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές. Αλλά έτσι όπως πάει θα τις καταργήσουν κι αυτές…
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους. Όμως ήταν τότε που σκοτώσανε άδικα τον Αλέξη…
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια. Και που καθόμασταν το καλοκαίρι γύρω απ’ τις φωτιές στις παραλίες.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους. Όμως δε φυτρώνουν πια στα παρτέρια των πεζοδρομείων.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. Και με φοβίζει που με μισούν χιλιάδες άλλοι χωρίς καν να με γνωρίζουν.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. Μα θά’θελα να αντέξω ν’ αγαπήσω περισσότερους….
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς. Κι ίσως τελικά, να ‘πρεπε να κρατήσω καμία και για μένα.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. Που δε θέλω να ξεχάσω.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν… Που ζω…
Οδυσσέας Ελύτης και μια απάντηση
