Για τη φασιστική δολοφονία του Petrit Zifle

Σκοπός του παρόντος κειμένου, είναι να μιλήσει για την δολοφονία του Petrit Zifle, του Αλβανού εργάτη γης, από τον νεοναζί Δημήτρη Κουρή στα Δραγωτινά Λευκίμμης. Παρόλα αυτά μια απλή αναφορά στα γεγονότα δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αν δεν ψηλαφίσουμε την αναδίπλωση του εθνικισμού τόσο σε εγχώριο όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Επιπλέον δεν γίνεται να μιλήσουμε στο σήμερα για φασισμό, αν παράλληλα δεν δούμε τον αξιακό κώδικα που τον συνέχει, με την πατριαρχία, την έμφυλη βία, τον καθημερινό κοινωνικό κανιβαλισμό, τον μιλιταρισμό. Αν τέλος δεν θέσουμε την πολεμική μας απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο.

Στις 25/11/18 ο Δ. Κουρής στην περιοχή των Δραγωτινών στην Κέρκυρα, δολοφονεί εν ψυχρώ τον αλβανή μετανάστη εργατης γης Petrit Zifle, που για το ελληνικό κεφάλαιο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από φτηνότερα εργατικά χέρια. Ο Κουρής – δημόσιος εκφραστής της ναζιστικής προπαγάνδας μίσους της Χρυσής Αυγής – μπήκε στο καφενείο όπου σύχναζε ο Petrit αλλά και άλλοι εργάτες, καθώς το μέρος λειτουργεί και σαν πιάτσα εργατικού δυναμικού για τα γύρω αφεντικά. Ξέσπασε τσακωμός ανάμεσα στους θαμώνες του καφενείου για το ζήτημα της ονοματοδοσίας της Μακεδονίας και τον θάνατο του φασίστα Κατσίφα στην Αλβανία, με τον Κουρή να επιτίθεται με υβριστικό και υποτημιτικό τρόπο προς ολους τους μη Έλληνες. Η λογομαχία κλιμακώνεται όταν στη συζήτηση επεμβαίνει ο 63χρονος Petrit Zifle, ο κυρ-Πέτρος όπως ήταν γνωστός στην τοπική κοινωνία, που τολμάει να αντιπαρατεθεί στο μονόλογο μίσους του φασίστα αμφισβητώντας το εθνικιστικό παραλήρημα του δολοφόνου. Ο φασίστας, αφού απείλησε τη ζωή του Petrit, αποχώρησε από το καφενείο ωρυόμενος διαμηνύοντας ότι για αυτόν ο καβγάς δεν έχει τελειώσει. Μετά από λίγες ώρες ο Κουρής στήνει καρτέρι, εκτελεί με καραμπίνα και πετάει το σώμα του Petrit σε ένα χαντάκι. Στο μεσοδιάστημα της σύλληψης του, ο Κουρής κυκλοφορεί στο χωριό σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Τελικά ο ίδιος προσάγεται ως ύποπτος και ομολογεί το έγκλημα του, ωστόσο δίνει ψευδή μαρτυρία για την τοποθεσία του όπλου του, καθυστερώντας τους μπάτσους.

Ο Κουρής δεν έκρυβε την πολιτική του ταυτότητα. Δήλωνε δημόσια ότι υποστηρίζει την χρυσή αυγή και είχε τατουάζ με ναζιστικά σύμβολα. Φαίνονται οι στενές σχέσεις του με τη ΧΑ, όταν σε κάθε επίσκεψη του βουλευτή της ΧΑ Κέρκυρας Αϊβατίδη στη Λευκίμμη, ήταν το πρωτοπαλίκαρο και ο παρατρεχάμενος του. Μάλιστα υπάρχει πλήθος μαρτυριών ότι ο Κουρής υπήρξε εκλογικός αντιπρόσωπος της ΧΑ το 2014. Παρόλες τις προφανείς σχέσεις Κουρή-Αϊβατίδη-ΧΑ, μετά τη δολοφονία ο ίδιος ο Αϊβατίδης διαρρυγνύει ότι δεν έχει καμία σχέση με το θύτη· αυτό άλλωστε αποτελεί πάγια τακτική των φασιστών, το να “αδειάζουν” δηλαδή τον κόσμο τους αφού γι’αυτούς δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από αναλώσιμοι.

Στάση του χωριού απέναντι στη δολοφονία και ο ρόλος των ΜΜΕ

Μέχρι τις 1/12/18, δηλαδή μετά από μια βδομάδα, η υπόθεση έχει φαινομενικά κλείσει και το κίνητρο της δολοφονίας δεν απασχολεί ούτε τους μπάτσους ούτε την τοπική κοινωνία. Όσον αφορά στο χωριό που έγινε η δολοφονία, μια εκκωφαντική σιωπή. Ας έχουμε άλλωστε κατά νου ότι στα Δραγωτινά υπάρχουν φασιστικοί θύλακες. Η Λευκίμμη μπόρεσε να απαντήσει εν μέρει στη φασιστική δολοφονία. Έγιναν πορείες, γραφτικές, αφισοκολλήσεις μέσα στο χωρίο. Ένα μεγάλο πλήθος κόσμου έμεινε παρόλα αυτά αδιάφορο και απαθές. Πολλοί ήταν αυτοί που γνώριζαν λεπτομερώς στοιχεία της προσωπικής ζωής του δολοφόνου ναζί Κουρή, οι ίδιοι ήταν αυτοί που έλεγαν ότι δεν μπορούν να είναι σίγουροι για το αν είναι φασίστας. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι το γεγονός για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ξεχάστηκε γρήγορα. Στην χώρα της Κέρκυρας έγιναν επίσης δράσεις, οι οποίες σε γενικές γραμμές ήταν μαζικές και μπόρεσαν να συσπειρώσουν γύρω τους ένα ευρύ πλήθος κόσμου.

Τα ΜΜΕ από τη μεριά τους έκαναν λόγο για λεκτικό διαξιφισμό μεταξύ θύματος και θύτη, αλλά κανένας λόγος για το περιεχόμενο του διαξιφισμού ούτε για το προφίλ του δράστη. Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα για το ρόλο που επιτελούν οι καλοπληρωμένες πένες των δημοσιογράφων. Τα καθεστωτικά ειδησεογραφικά μέσα αποσιωποίησαν το γεγονός, και μόνο όταν δημοσιεύτηκε η ανακοίνωση της “πρωτοβουλίας αγώνα και αλληλεγγύης για τη Λευκίμμη” μίλησαν για το ζήτημα. Μόνο τότε τα καθεστωτικά ΜΜΕ μίλησαν για την δολοφονία. Μόνο τότε, επειδή δεν μπορούσαν πλέον να την αγνοήσουν. Αφήνοντας παρόλ’ αυτά στο απυρόβλητο το φασισμό τον ίδιο, το σύστημα που τον γεννά και ό,τι τον θρέφει.

Αυτή η φασιστική δολοφονία δεν ήρθε μεταφυσικά, είναι φυσικό αποτέλεσμα της ανόδου του εθνικισμού τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και σ’όλη την υδρόγειο. Με το μακεδονικό ζήτημα να επανεμφανίζεται, ύστερα από δύο δεκαετίες, για τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ αλλά και γενικότερα του ελληνικού και διεθνούς κεφαλαίου, παρατηρούμε την προσπάθεια ανασυγκρότησης του εθνικού κορμού στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό. Με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, μαθητικές καταλήψεις και πορείες με εθνικιστικό και φασιστικό πρόσημο. Και τέλος την περίπτωση του φασίστα Κατσίφα, του επίδοξου μακελάρη που τα ΜΜΕ ξέπλυναν σε αντίθεση με τον Πετρίτ που παρέμεινε ένας από τους αόρατους αυτής της κοινωνίας.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ

Ζωή Τάχα-Υβριστική Ωδή,
Ποίηση: Νότης Γέροντας

Εμείς δεν πολεμήσαμε
Μας κάρφωσαν τον πόλεμο
Στις πιο απίθανες σπηλιές του οργανισμού μας
Εμείς δεν πολεμήσαμε
Μας έχυσαν την έρημο στο πιάτο μας
Οι διοικητές των σούπερ μάρκετ με πολιτικά
Εμείς δεν πολεμήσαμε
Από τα ταβάνια μας στάζει το αίμα
Και ενα σάβανο αγκαλιάζει την αύρα μας
Εμείς δεν πολεμήσαμε
Γιατί έχουμε ειρήνη
Που ντύνεται σκόνη στα σκοτάδια της κουζίνας
Κι άλλοτε κρύβεται
Στη σχάρα ψήνεται
Μεταμφιεσμένη σε αδερφοσύνη
Κι άλλοτε μπλε σκουλήκι στα μαχαιροπήρουνα
Εμείς δεν πολεμήσαμε
Κάθε μπαλκόνι και ένας πεζοναύτης
Ειρηνικές μονάδες πάνοπλου στρατού
Ποτίζουν γλάστρες στις πολυκατοικίες
Φυτρώνουν αγριολούλουδα
Που χύνουν δηλητήριο και γλείφουν το τσιμέντο
Εμείς δεν πολεμήσαμε
Άνορθος λόγος Άγαρμπο χάδι
Λωρίδες γαλανόλευκες σε ξεκοιλιάζουν
Εμείς δεν πολεμήσαμε
Το αλφάβητο φαύλη ισότητα
Που σε εκθέτει ανεπανόρθωτα στους στρατιώτες
Εμείς δεν πολεμήσαμε
Γιατί έχουμε ειρήνη κάθε Απόκριες

Συντακτική Ομάδα Κέρκυρας

Με αφορμή τα παραπάνω, μερικές σκέψεις για τον φασισμό

Η εθνική αστική δημοκρατία γεννάει απο τα σπλάχνα της τον φασισμό-την εθνική αστική δικτατορία- ως καθεστώς έκτακτης ανάγκης

Όπως ο ναζισμός του 20ου αιώνα δεν ήταν παρα μια εγγενής ροπή του καπιταλισμού έτσι και στις δικές μας περιόδους-περίοδοι που επονται μιας μεγαλης οικονομικής κρίσης, κρίση δηλαδή που θετει τον ίδιο τον καπιταλισμό σε διακινδύνευση – ο φασισμός αποτελεί τη φυσιολογική συνέχεια του ολοκληρωτισμού.

Ο Giovanni Gentile, Ιταλός θεωρητικός του φασισμού απο τον οποίο προήλθε και ο όρος ”ολοκληρωτισμός”, στο βιβλίο του ”Προέλευση και Δόγμα του Φασισμού” το 1932 εξετάζει τον φασισμό ως την ιδελογική -πολιτική κατεύθυνση και κρατική λειτουργία των δεσμών ολοκληρωτικής εξουσίας στην οποία ολοκληρωτική εξουσία δίνει τα εξής χαρακτηριστικά: απόλυτη πρωτοκαθεδρία του κράτους απέναντι στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των ατόμων, έλεγχο όλων των πλευρών της κοινωνικής ζωής, άρση καθε διάκρισης δημοσίου και ιδιωτικού, τα ατομικά δικαιώματα προσφέρονται και αυτά από το κράτος, κ.α. Αυτός ο φετιχισμός του κράτους δηλαδή, και αυτή η αντίληψη των μαζών ως πρώτης ύλης στα χέρια του κράτους-Προμυθέα είναι χαρακτηριστική ολοκληρωτική ιδέα.

Στην ομιλία του με θέμα ”Σύγχρονος ολοκληρωτισμός και κατάσταση εξαίρεσης” το 2012, ο Φώτης Τερζάκης(συγγραφέας,μεταφραστής,εκδότης) διαβλέπει μια σύνδεση, μια εσωτερική αλληλουχία μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και ολοκληρωτισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός ως διαμόρφωση ολόκληρης της κοινωνίας ως αγοράς και πολεμική-ανταγωνιστική αντίληψη των κοινωνικών σχέσεων που συνυφαίνονται με αυτήν, είναι κατ’ ουσίαν ένας ανταγωνισμός ανάμεσα σε ατομικές οντότητες(άτομα ή και ομάδες συμφερόντων,επιχειρήσεις) που ισοδυναμεί με αυτό που λέμε εκλαϊκευμένα δαρβινισμό. Η ιδέα δηλαδή της επιβίωσης του ισχυρότερου. Η λεγόμενη ελεύθερη αγορά μέσα από τον αμοιβαία εξοντωτικό ανταγωνισμό των ιδιωτών ”πετάει” αυτούς τους ιδιώτες τον έναν μετά τον άλλον εκτός αγοράς και οδηγεί σε μια μονοπωλιακή συγκέντρωση πλούτου και ισχύος. Κατ’ αντιστοιχία, μια ιδέα που ήταν ζωτικής σημασίας στον γερμανικό ναζισμό, ήταν ο αγώνας των εθνών και των φυλών για διεύρυνση του ζωτικού τους χώρου (”lebensraum” στα γερμανικά). Ο αγώνας αυτός είναι στην πραγματικότητα ένας αγώνας που διεξάγεται πολύ πριν μέσα στην αγορά. Ο αγώνας δηλαδή των μεμονωμένων επιχειρηματιών και αργότερα των μεγάλων επιχειρήσεων για διεύρυνση του ζωτικού τους χώρου όπου η μονοπωλιακή συγκέντρωση πλούτου και ισχύος θα οδηγήσει με τη σειρά της σε αυτή την τελική συγχώνευση πολιτικής και οικονομίας ή κράτους-διακυβέρνησης και στρατιωτικοβιομηχανικού πλέγματος που ήταν ακριβώς ο ολοκληρωτισμός¹. Με τη σύνθεση οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, ο φασισμός μεταφέρει τον εγγενή στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία οικονομικό δεσποτισμό στον ανατρεπτικό της αστικής δημοκρατίας πολιτικό δεσποτισμό². Απο την ίδια την δομή δηλαδη των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων, ο ολοκληρωτισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού που αναδύεται σε συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες.

Η εθνική βάση του φασισμού είναι πολιτισμική

Παρά το ότι φαίνεται γενικό, το ζήτημα του πολιτισμού δεν είναι καθόλου φιλοσοφικό. Ένας πολιτισμός δεν είναι μια αφαίρεση που επισκιάζει τη ζωή. Είναι ακριβώς ό,τι διέπει, περιβάλλει και αποικιοποιεί την πιο καθημερινή, την πιο προσωπική ύπαρξη. Στο ιδεολογικό πλαίσιο του φασισμού με κρατική διαχείριση, ο όρος ”έθνος” παραπέμπει στο κοινωνικό σώμα/γίγνεσθαι, η ταξική ιεραρχία του οποίου ασκεί την ιδεολογική και πολιτική εξουσία στον κοινωνικό χώρο του κράτους διεκδικώντας για τον εαυτό του μια συγκεκριμένη εδαφική κυριαρχία, μια πατρίδα. Κάτω από την ομπρέλα του έθνους και της αυτής εθνικής ενότητας, ενός αφηγήματος που παραμένει διαχρονικό στο συλλογικό φαντασιακό, η αναπαραγωγή της συλλογικής μνήμης των πολιτών τίθεται από το κράτος με όρους ιστορικής καταγωγής, προδιαγραφόμενου ιστορικού προορισμού,ελαχιστοποίησης ή αν είναι δυνατόν εξάλειψης των ανταλλαγών του με το ”έξω” του.

Χαρακτηριστικό άλλωστε κάθε πολιτισμού είναι η αφομοίωση και η σύνθεση στοιχείων που παίρνει από άλλους πολιτισμούς. Ένας πολιτισμός λοιπόν, ο οποίος κλείνεται αμυντικά στον εαυτό του και προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τις ανταλλαγές με το έξω του είναι ένας πολιτισμός σε παρακμή, ένας πολιτισμός που προαναγγέλλει τον ίδιο του τον θάνατο. Υπό αυτή την έννοια, θα λέγαμε πως οι εθνικιστικές ιδεολογίες είναι ιδεολογίες πολιτισμικού θανάτου. Και δεν είναι τυχαίο που αναζωπυρώνεται στις ημέρες μας που ακριβώς η κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση τείνει να εξαλείψει τις διαφορές των πολιτισμών.

Καταλήγοντας, μέσα σε έναν αιώνα η ελευθερία,η δημοκρατία και ο πολιτισμός έχουν αναχθεί στο επίπεδο των υποθέσεων. Όλο το έργο των διευθυνόντων συνίσταται πλέον στην διαχείριση των υλικών και ηθικών, συμβολικών και κοινωνικών συνθηκών, στις οποίες αυτές οι υποθέσεις έχουν κάποια εγκυρότητα, και στη διαμόρφωση χώρων εντός των οποίων αυτές να φαίνεται ότι λειτουργούν. Προκειμένου να εξυπηρετηθεί αυτός ο σκοπός, όλα τα μέσα είναι καλά, συμπεριλαμβανομένων και των λιγότερο δημοκρατικών, των λιγότερο πολιτισμένων και των πλέον ασφαλίτικων, στα οποία ο πολιτισμός δεν έπαψε να ομοιοκαταληκτεί με την εξόντωση και στα οποία η ελευθερία έδωσε τη θέση της στις πιο ”ακραίες” και ”εξτρεμιστικές” πολιτικές επιβεβαιώνοντας αυτό που εύστοχα είχε γράψει πριν χρόνια ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος: ”ότι η καλύτερη άμυνα της δημοκρατίας είναι η αυτοκατάργησή της.

«Σήμερα στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι εν δυνάμει ολόκληρη η κοινωνία. Η οικονομική κρίση,οι στρατιές των απόκληρων που ζουν στο όριο της ανθρώπινης υπόστασης, ο κοινωνικός κανιβαλισμός, η αντιμετώπιση των περιθωριακών και των μεταναστών με όρους υγειονομικούς (όπως πχ στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών το 2011,στην υπόθεση με τις οροθετικές ιερόδουλες κ.α), τα καθημερινά πογκρόμ και λιντσαρίσματα, οι σύγχρονες ”δημοκρατίες”,το φάσμα της εκμηδένισης ολόκληρων πληθυσμών είναι μερικές μονο ψηφίδες μιας εικόνας που πλέον γίνεται πεντακάθαρη»³.

*anapTir