Η Ακροδεξιά, το Πανεπιστήμιο και οι κοινωνικοί αγώνες κόντρα στο αφήγημα της «Ανομίας»

Τόνοι μελανιού έχουν χυθεί από πληρωμένους κονδυλοφόρους για την «ανομία» στα πανεπιστήμια, αλλά και την ανεπάρκεια της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Τόνοι λάσπης έχουν χυθεί στον δημόσιο λόγο για τα κέντρα «παρασκευής μολότοφ» από τρομοκράτες που χτίζουν καθηγητές και παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία των χώρων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Παρόλα αυτά, το πανεπιστήμιο σαν χώρος πολιτικής δράσης και συνειδητοποίησης συνεχίζει και θα συνεχίζει να τους στοιχειώνει.

Οι πανεπιστημιακοί χώροι ανέκαθεν ήταν χώροι μπελάδων για την εκάστοτε εξουσία. Τα Σκιαδικά, η πρώτη καταγεγραμμένη φοιτητική εξέγερση στον ελλαδικό χώρο μάς έρχεται από το μακρινό 1859 –ούτε καν τριάντα χρόνια από την ίδρυση του ελληνικού κράτους– με τους φοιτητές να προχωρούν σε ένοπλη σύγκρουση με τη χωροφυλακή του φρούραρχου Δημητριάδη, του αντίστοιχου Χρυσοχοϊδη της εποχής.

Από τότε μέχρι σήμερα, οι πανεπιστημιακοί χώροι εκπέμπουν μία ζωντάνια που φοβίζει και δύσκολα είναι διαχειρίσιμη από τους διάφορους μηχανισμούς καταστολής και εξουσίας. Ο πόλεμος για τον έλεγχο των χώρων της νεολαίας όμως συνεχίζει να μαίνεται, ενώ το νεκροταφείο πολιτικής καριέρας είναι γεμάτο από πρώην υπουργούς παιδείας που δεσμεύτηκαν για το τέλος της «ανομίας» στα πανεπιστήμια.

 Οι τελευταίες δεκαετίες είναι πλούσιες σε φοιτητικούς αγώνες και διεκδικήσεις, αλλά και σε μετωπικές συγκρούσεις με κράτος και παρακρατικούς μηχανισμούς. Από τους εθνικόφρονες της «Εθνικής Κοινωνικής Οργάνωσης Φοιτητών» (ΕΚΟΦ), οι οποίοι χρηματοδοτούνταν από την ΚΥΠ και ήταν η αιχμή του ακροδεξιού εξτρεμισμού του μετεμφυλιακού κράτους μέσα στα πανεπιστήμια, με ξυλοδαρμούς εναντίον των αριστερών φοιτητών την δεκαετία του 60⁰, στο Σπουδαστικό της Ασφάλειας επί χούντας που ανέλαβε να επιβάλει σιωπή νεκροταφείου. Ορόσημο αποτελεί η θρασύτατη κίνηση των φοιτητών τον Νοέμβρη του ‘73 να τα βάλουν με το κατάφρακτο χουντικό κράτος, η οποία σηματοδότησε την μετάβαση σε αυτό που ονομάζουμε ελληνική δημοκρατία της μεταπολίτευσης, ενώ έδωσε μία άλλη βαρύτητα στους αγώνες που εκπορεύονται μέσα στα πανεπιστήμια. Είναι τέτοια η αίγλη αυτού του γεγονότος, που ακόμα και αυτοί που το μισούν αναγκάζονται να το χρησιμοποιούν πολιτικά ως σημείο αναφοράς. Η έλευση της μεταπολίτευσης, δεν σημαίνει και το τέλος της κρατικής και παρακρατικής βίας εντός και πέριξ των πανεπιστημιακών χώρων. Η ΕΚΟΦ αντικαταστάθηκε με πιο σύγχρονους μηχανισμούς και τις οργανώσεις-απόγονους: Τους ΟΝNΕΔΙΤΕΣ τραμπούκους, τους Κενταύρους και τους Ρέηντζερς, που ευθύνονται μάλιστα για την δολοφονία Τεμπονέρα στους εκπαιδευτικούς αγώνες του 1990. Αυτοί είναι που μας κυβερνάνε και σήμερα. Η ακροδεξιά δράση στα πανεπιστήμια μια χαρά βρίσκει και τώρα χώρο, ανοχή και υποστήριξη από το κόμμα που είναι η παρούσα κυβέρνηση. Ενδεικτικό είναι ότι αυτή την στιγμή βρίσκονται στην ίδια κυβέρνηση ως υπουργοί ο Κ. Χατζηδάκης και ο Μ. Βορίδης. Ο τελευταίος συνήθιζε να κυκλοφορεί κυριολεκτικά με τα τσεκούρια του στο κέντρο της Αθήνας, στα μέσα της δεκαετίας του 80, ως επικεφαλής της ΕΠΕΝ -του έγκλειστου δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου- απειλώντας να πάρει τα σκαλπ των αριστερών και αναρχικών. Ο φοιτητικός σύλλογος της Νομικής, με τότε μέλος στο Δ.Σ. τον Κ. Χατζηδάκη, αποφάσισε την διαγραφή του λόγω φασιστικής δράσης.¹ Αντίστοιχα το ακροδεξιό ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη το 2010, φοβούμενο ότι θα έπρεπε να απολογείται δημοσίως, διέγραψε και αυτό το στέλεχος του, Μ. Βορίδη, έστω και υποκριτικά από τις εκλογικές του λίστες στις αυτοδιοικητικές εκλογές, εξαιτίας των εξτρεμιστικών θέσεων και των δράσεων του από τα φοιτητικά του χρόνια². Αντιθέτως η τωρινή κυβέρνηση Μητσοτάκη που αυτοτοποθετείται στο Κέντρο, τον αναβάθμισε από υπουργό Γεωργίας, στο ευαίσθητο πόστο του υπουργού Εσωτερικών στον τελευταίο ανασχηματισμό τον Δεκέμβρη του 2020, φανερώνοντας προφανώς την υποκρισία της αλλά σαφώς και την ακροδεξιά ροπή της. Γιατί αν κάποιος σκαλίσει παραπάνω θα δει ότι πρόσφατα και ο Κ. Κατσαφάδος, κεντρικό στέλεχος της ΟΝΝΕΔ και της Νέας Δημοκρατίας, γνωστός από τον ξυλοδαρμό του πρύτανη Μπένου το 2003 στο Πανεπιστήμιο Πειραιά³, αξιοποιήθηκε για τις ικανότητες του (στον ίδιο ανασχηματισμό) με τον θώκο του υφυπουργού Ναυτιλίας. Τελικά φαίνεται ότι σε μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση μια χαρά μπορούν να χωράνε οι ακροδεξιοί φασίστες και τραμπούκοι!

Με το τελευταίο νομοσχέδιο για την παιδεία, κράτος και αφεντικά ξεφορτώνονται και το τελευταίο φύλλο συκής αναφορικά με τα σχέδιά τους. Το δίδυμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, (και οι δύο όντες μη εκλεγμένα πρόσωπα) τεχνοκράτες της κυβέρνησης, έχουν αναλάβει να ισοπεδώσουν ό,τι μπορεί να θύμιζε δημόσιο και πανεπιστήμιο.

Ειδικότερα η συγχώνευση του Αμφιθεάτρου με το Αστυνομικό Τμήμα (ομάδα ΟΠΠΙ),σίγουρα μια παγκόσμια πρωτοτυπία, σημειολογικά σημαίνει και την συγχώνευση της εκπαίδευσης με την καταστολή και την εξουσιαστική βία. Δεν πρέπει όμως να περάσει ασχολίαστο το θράσος των εξουσιαστών της «άλλης πλευράς» με τον πρώην υπουργό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Μαρδά, να αντιπροτείνει την αναβίωση του Σπουδαστικού της Ασφάλειας, με κρυφούς αστυνομικούς που θα συγχρωτίζονται μέσα και έξω από τις πανεπιστημιακές αίθουσες⁴.

Η αστυνομοκρατία στις σχολές με κόστος ίσο με το 1/3 της ετήσιας χρηματοδότησης για την λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, λέει πολλά για το ποιες είναι οι προτεραιότητες. Την στιγμή που διδάσκοντες και ερευνητές αμείβονται (εάν αμείβονται) πιο κάτω και από τον βασικό μισθό, περισσεύουν χρήματα για να διορίζονται εντός των πανεπιστημιακών χώρων οι συγχωριανοί ψηφοφόροι του Χρυσοχοϊδη, από τον Γιδά Ημαθίας, ως προστάτες του πολίτη. Ένας είναι, σαφώς, ο στόχος: Μία ταξική εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που θα προσφέρει παιδεία στους έχοντες ενώ οι φτωχοί θα προορίζονται για «ψυκτικοί από το Περιστέρι»⁵ αν δεν βρίσκονται μακροχρόνια άνεργοι στις λίστες του ΟΑΕΔ.

Τελικά όμως παρά τον μεταρρυθμιστικό οίστρο τους, τον τελευταίο λόγο θα τον έχουν αυτοί πάνω στους οποίους θα επιδιωχθεί να εφαρμοστούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις, η πανεπιστημιακή κοινότητα. Η ύβρις, την οποία διαπράττει η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα της επιστραφεί σαν μία ξεγυρισμένη σφαλιάρα στα μούτρα μόλις αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ της αριστείας τους. Η μέρα αυτή ευτυχώς όλο και πλησιάζει.

Anarres